Uit het hart van Hannelore: “Ik ga één regel proberen toe te passen op alles in mijn leven: chillen is ook een kunst”

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Ik ben met de kinderen op reis, in exacte hetzelfde huisje als waar we twee jaar geleden ook logeerden. Dat deed ik vroeger nooit, twee keer op reis gaan naar dezelfde plek. Nieuwe dingen ontdekken was een doel op zich. Toen we nog geen kinderen hadden, maakten Stijn en ik verre reizen met z’n twee, kozen we voor cultuur en avontuur.

Vanaf dat Hoppe geboren was, gingen we − zoals zovelen – voor de simpele optie: Frankrijk. Niet met het vliegtuig op reis, geen te lange afstanden in de auto, en grote kans op een zonnige vakantie in een taal die we machtig waren. We zouden de verre reizen en het avontuur wel weer oppikken zodra de kinderen oud genoeg waren om er echt iets aan te hebben.

“In een bericht naar het lief lijk ik me wat te verontschuldigen voor het feit dat ik op reis met de kinderen gewoon rust wil”

Ik ben blij dat we zoveel plannen maakten, het geeft alleen maar aan dat we oprecht geloofden in onze toekomst samen, maar er zijn weinig grootse plannen die we nog hebben kunnen uitvoeren en het doet nog steeds pijn mij daarbij te moeten neerleggen. Alleszins: het plan om twee kinderen te laten opgroeien tot warme mensen, daar doe ik alvast mijn stinkende best voor, al is het nu in mijn eentje.

Dit jaar koos ik ervoor op reis te gaan naar de plek waar we eerder al eens met z’n drietjes geweest waren, een plek waar we ’t goed hadden gehad, waar er andere kinderen waren om mee te spelen, waar we konden zwemmen, hangen, nietsdoen. Al meteen bij aankomst overvalt ons de rust en de eerste dagen doen we niks anders dan lezen, spelen, ijsjes eten, zwemmen en steentjes rapen aan een meer.

In een bericht naar het lief, die vraagt wat mijn plannen zijn tijdens de reis, lijk ik me wat te verontschuldigen voor het feit dat ik op reis met de kinderen gewoon rust wil, dat ik eigenlijk alleen maar wil ‘chillen’. Aan het zwembad hangen met een boek, kijken naar mijn lachende kinderen in het water, eens naar een meertje rijden, een marktje bezoeken… Ik weet dat het niet avontuurlijk is, niet sportief, niet speciaal, en lijk dat met handen en voeten te willen uitleggen.

Het lief reageert met een simpele ‘goh, chillen is ook een kunst’ en veegt daarmee mijn verontschuldigingen van de baan. Terwijl ik zijn antwoord lees, besef ik dat er inderdaad geen sorry nodig is voor het feit dat ik rust zoek. Een heel jaar lang ben ik honderden balletjes tegelijk in de lucht aan het houden, als alleenstaande, fulltime werkende mama. Misschien is het dan niet zo raar dat ik op reis denk: en nu ga ik aan het water zitten, in de zon, met mijn kinderen en een boek en ik doe even he-le-maal niks.

’s Avonds, wanneer de kinderen in bed liggen en ik in mijn eentje met een boek op het terras zit, realiseer ik me dat ik het heel vaak doe, mij verontschuldigen voor banale dingen of voor zaken waar ik geen vat op heb. Voor keuzes die ik maak, keuzes waar ikzelf gelukkig van word, maar die misschien niet altijd passen in het ideale plaatje van een ander. Idioot is het. En toch doe ik het vaak. Ik verontschuldig me voor het feit dat ik rust zoek, terwijl anderen op reis honderden activiteiten willen doen. Alsof het ene fout en het andere juist is.

“Ik realiseer me dat ik het heel vaak doe, mij verontschuldigen voor banale dingen of voor zaken waar ik geen vat op heb”

Ik verontschuldig me voor het van mij afschrijven van mijn verdriet, terwijl anderen ook verdriet hebben, alsof ik met mijn eigen verdriet afbreuk doe aan dat van een ander. Ik verontschuldig me als ik mijn kinderen iets wel of niet toesta, wanneer een andere ouder het tegenovergestelde doet, alsof ik mezelf en mijn opvoeding constant in twijfel trek. Ik verontschuldig me in het verkeer, wanneer ik helemaal niks verkeerd heb gedaan, maar een mottige situatie toch recht wil trekken. Ik verontschuldig me voor mijn verliefdheid, mijn nieuwe relatie, alsof ik na drieënhalf jaar geen recht heb op weer gelukkig worden. Ik verontschuldig me vaak en weet niet eens waarom ik het doe.

Maar kijk, ik beloof mezelf plechtig – haha, die zin schreef ik precies al vaker – dat ik vanaf nu een poging ga ondernemen het op alles in mijn leven toe te passen. Van verdriet en opvoeding tot huishouden en verkeer, van verliefdheid en afscheid tot reizen en thuis zijn, voor alles in het leven slechts één regel: chillen is ook een kunst.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Als je er niet op wacht, is het er ineens. Is híj er ineens”
• Uit het hart van Hannelore: “Bij elk verzinsel dat Polly mij op de mouw wil spelden, lijk ik naar mezelf als klein meisje te kijken”
• Uit het hart van Hannelore: “Een vrouw die mijn columns leest, vond ze toch wat triestig. Ik werd er wat opstandig van”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!