Uit het hart van Hannelore: “De laatste tijd vraag ik me af waar ik al dat verdriet aan heb verdiend”

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (12) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Doemdenken. Vroeger deed ik dat zonder reden, zonder aanleiding. Het leek bijna een gewoonte, alsof ik sowieso altijd eerst het negatieve zag en daarna pas het positieve. Stijn lachte er vaak mee, en zei dan: “Halfvol, Bedert, denk eraan: halfvol”, waarop ik schaapachtig knikte.

Gaandeweg verdween dat doemdenken, onder invloed van Stijn z’n eeuwige positiviteit. Na zijn overlijden was ik ervan overtuigd dat dat helemaal terug zou zijn – want hey, ik had redenen genoeg om negatieve gedachten te hebben – maar de negativiteit bleef als bij wonder weg en het optimisme van Stijn nam alles over. Er was verdriet met hopen, maar er was een strijdlust die me vooruit duwde, die me overeind hield.

Sinds kort lijkt het doemdenken weer in mijn leven te zijn geslopen. Niet als een constante, maar af en toe neemt het mijn hoofd over. Er gebeuren dingen die ik niet in de hand heb, er zijn situaties waar ik geen controle over heb en ik begin me af te vragen of ik ergens onderweg iets verkeerds heb gedaan. Of ik ergens een afslag heb genomen, terwijl ik rechtdoor had moeten lopen? Of ik iemand gekwetst heb (zonder het te weten) en daar nu voor word gestraft? Absurd natuurlijk, maar mijn brein heeft al gekkere sprongen gemaakt.

Natuurlijk is het overlijden van Stijn geen gevolg geweest van iets wat ik verkeerd zou hebben gedaan in mijn leven. Dat zou impliceren dat ook de kinderen ergens voor gestraft werden. Bovendien ben ik doorgaans een heel braaf schaap. En toch, de laatste tijd vraag ik me af waar ik al dat verdriet, al die zorgen, aan heb verdiend. En dat zorgt voor een volle kop, een donker gemoed en meer tranen dan ik eigenlijk wil.

Ik wil mijn kinderen met zo weinig mogelijk zorgen opzadelen. Maar dat is moeilijk wanneer je even niet goed in je vel zit en je kinderen alles meteen aanvoelen. Van kleins af aan heb ik hen duidelijk gemaakt dat het oké is om het te laten zien als je je niet goed voelt. Dat je dat mag zeggen. Al zeker tegen mensen die je graag zien. Dat dat soms de enige manier is om een slecht gevoel uit je lijf te krijgen. Net zoals ze ook heel goed weten dat ze geheimen mogen hebben, weten ze dat ze hier in huis altijd kunnen zeggen wat ze denken of voelen. Maar dat geldt dus ook in de andere richting, heb ik ondervonden.

Net zoals ik het meteen zie wanneer Hoppe een minder moment heeft, lijkt hij supergrote voelsprieten te hebben ontwikkeld voor mijn verdrietige buien. Hij slaat soms zijn armen om mij heen, zomaar, zonder iets te zeggen. Polly zegt af en toe: “Mama, je ogen blinken”, waarna ze haar neusje diep in mijn hals duwt. Het is confronterend en tegelijkertijd ook ontzettend mooi te voelen wat het overlijden van Stijn met ons heeft gedaan, wat voor ‘drie-eenheid’ we zijn geworden.

Terwijl Polly op mijn schoot zit en de hele tijd bezorgd naar mij kijkt, blijft ze non-stop tetteren. “Weet je dat ik een spelletje heb uitgevonden dat je met drie kunt spelen, zonder dat je het echt met drie moet spelen?” “O ja?” zeg ik. “Dat klinkt ingewikkeld.” Ze glundert, is duidelijk blij dat ik meer wil weten. “Je kunt het zelfs spelen als je níét samen bent”, zegt ze en ze knijpt haar ogen mysterieus tot spleetjes.

Ik doe hetzelfde, waarna ze lacht, diep ademhaalt en zegt: “Jij draagt bijvoorbeeld een blauwe trui en Hoppe ook, maar ik heb een gele trui aan, dus ik trek een cirkeltje rond mezelf. Of Hoppe gaat met de step en wij met de fiets, dan is er een cirkeltje rond Hoppe. Of ik ben bij een vriendinnetje en jij en Hoppe zijn thuis, dan is er een cirkeltje rond mij.”

Ik glimlach, zeg dat dat een makkelijk spelletje is. Dat je dat inderdaad met drie kunt spelen, maar dus ook in je eentje. Polly knikt, legt haar hoofdje weer op mijn schouder. Dan klinkt haar stemmetje voorzichtig: “En nu is er een cirkeltje rond jou. Want Hoppe en ik zijn niet verdrietig, en jij wel.” Ze heft haar hoofdje op, legt haar handjes tegen mijn wang en zegt overtuigend: “Maar die cirkeltjes gaan ook vanzelf weer weg. Beloofd.”

Lees meer van Hannelore Bedert:

• Uit het hart van Hannelore: “Hoe goed je ook omringd bent, verdriet verwerken, doe je alleen”
• Uit het hart van Hannelore: “Ik vind die nieuwe schoolwereld vooral eng, druk en moeilijk”
• Uit het hart van Hannelore: “Wat heb ik het gemist, iemand die zegt: ‘Hou op, je bent aan het zagen’ “

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!