Uit het hart van Hannelore: “Ik wil weer van elke dag kunnen genieten en niet zitten wachten tot de dag passeert. Ik wil leven. Voluit leven”

Begin 2019 verloor Hannelore plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.

Stijns verjaardag

Enkele weken op voorhand al vragen mensen of ik het wel zie zitten, die maand die even zwaar lijkt als februari. In april trouwden Stijn en ik voor de wet én valt zijn verjaardag. Twee data die bij “de achterblijvers” stevig binnenkomen, net zoals feestdagen, eigen verjaardagen (van de kinderen en van mezelf), dagen waarop iets speciaals gebeurt dat je niet meer kan delen, … Er zijn zo onnoemelijk veel dagen in een jaar waarbij je denkt “hij had hier moeten zijn”, dat het bijna onbegonnen werk is ze allemaal op te sommen. We hebben ons al door de eerste twee jaar gesparteld en ik weet ondertussen: ik overleef dat soort dagen wel. Ze passeren. Sommige snijden diep, sommige roepen – ondanks het gemis – warme herinneringen op, maar ze hebben allemaal één ding met elkaar gemeen: ze gaan over. Je moet erdoor en daarna zijn ze weer achter de rug.

Dus in de weken voorafgaand aan april had ik tegen iedereen gezegd dat ik er niet tegenop zag, dat het wel allemaal z’n gangetje zou lopen. Geen probleem, lukt me wel, dat soort “wegwuiverij”.

Onze huwelijksdatum bleek dit jaar zo eentje waarop vooral de herinneringen de bovenhand namen. Ik had bovendien een stevige werkdag, waardoor ik afgeleid was en pas ’s avonds besefte dat de dag alweer bijna voorbij was. En ook voor zijn verjaardag had ik plannen gemaakt. Bezig zijn, afleiding zoeken. Dus had ik werk in de voormiddag, een wandeling in de namiddag en met de kinderen ’s avonds een – je moet toch iets doen – feestje voor papa.

De dagen vooraf schijnt de zon en leef ik op. Maar de dag van zijn verjaardag zelf bieden de weergoden tegenwerk. ’s Ochtends is de lucht donkergrijs en stroomt de regen met bakken uit de hemel. Alles ziet er meteen triest en deprimerend uit. En hoe hard ik ook mijn best doe, hoe luid ik ook tegen mezelf zeg “dat het een dag als eender welke andere dag is”, het lijkt alsof de datum met een gigantische klap op mijn hoofd en schouders landt.

Nadat ik de kinderen naar school heb gebracht, krijg ik telefoon dat de geplande vergadering niet doorgaat. Niet veel later laat de wandelvriend weten dat zijn dochter ziek is en hij aan huis vastzit. Ik kijk naar de grijze dag voor mij en zie ineens alleen maar leegte. Voor ik het weet zit ik tranen met tuiten te huilen. 

“Ik kijk naar de grijze dag voor mij en zie ineens alleen maar leegte. Voor ik het weet zit ik tranen met tuiten te huilen”

Pas wanneer de kinderen na school terug thuis zijn en het huis zich opnieuw met geluiden vult, haal ik opnieuw wat adem. Ook Hoppe heeft het blijkbaar moeilijk gehad gedurende de dag en het delen van ons verdriet doet ons duidelijk deugd. We spelen een gezelschapsspel, maken hapjes om toch een beetje feestsfeer in huis te brengen.

Terwijl we spelen en klinken op papa, besef ik dat ik het de laatste weken terug moeilijker heb, hoewel ik dacht dat het na twee jaar wel rustiger zou zijn. Minder ups en downs. Vaak gaat het goed, maar even vaak loop ik de muren op, wil ik veel mensen om me heen, maar wil ook alleen gelaten worden. Laat me allemaal met rust, maar kom ook langs. Heel vaak weet ik niet wat ik wil of nodig heb. Heb ik geen plannen, dan word ik onnozel, heb ik de dagen dichtgeplamuurd, dan is het te veel. Ik besef élke keer: ook deze dagen gaan weer over. Alleen… ik haat het dat ik tegenwoordig zo denk. Ik wil weer van elke dag kunnen genieten en niet zitten wachten tot de dag passeert. Ik wil leven. Voluit leven. In mijn hoofd hoor ik Stijn zeggen dat ik dat dan misschien ook maar gewoon moet gaan doen, dat voluit leven. En dan antwoord ik: “ik weet het, lief, maar geef mij nog even, volgende week of zo, gewoon… nog even…” .

Maar kijk, de komende week doe ik ’s avonds voor de verandering eens helemaal niks. Geen computer, niet schrijven, niets regelen, geen mails beantwoorden, geen agendagedoe, geen kampinschrijvingen, geen facturen betalen en vooral: niet nadenken. Wie mij zoekt: ik hang in de zetel, de ene na de andere Friends-aflevering herbekijkend en te doen alsof heel mijn leven prima loopt. Misschien trekt dat me door deze baaldagen. Misschien ga ik de komende week dan elke avond met een beter gevoel slapen. Je weet maar nooit.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Ik moest en zou het huis afwerken, het voelde alsof ik dat aan Stijn verplicht was”
• Uit het hart van Hannelore: “Waarom moest een schone mens als Stijn vertrekken en mag die razende idioot op de snelweg wél blijven?”
• Uit het hart van Hannelore: “Zodra ik mijn ogen open doe, komt het het hardst binnen. Dat instant gevoel van complete eenzaamheid.”
  

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!