Uit het hart van Hannelore: “Als ik de tijd kon terugdraaien, vergat ik nooit een fietsstoeltje en zorgde ik dat Stijn een defibrillator had”

Begin 2019 verloor Hannelore plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.

Terug in de tijd

Een tijd geleden bevestigden we een kabel aan de tuinmuur om ook achteraan in de tuin stroom te voorzien, maar daarvoor moesten veel lianen worden doorgeknipt, waardoor er op de tuinmuur een grote berg dode bladeren ontstond. Als je iets aan de wortels raakt, dan sterft het af. Zo gaat het met alle levende dingen.

Aangezien onze tuin vooral in de lengte loopt, is het een enorm uitgerekte tuinmuur met bijgevolg een zeer lange strook dood gebladerte. Al weken erger ik mij eraan, omdat de bruine massa scherp afsteekt tegen de groene wildernis van onze tuin. Samen met Hoppe ga ik aan de slag. Na veel moeite, maar ook trots op onze heldhaftige kuren, liggen de meterslange klimop-lianen allemaal aan onze kant van de muur.

Ik moet af en toe tegen mezelf zeggen dat fouten maken menselijk is, anders haalt het schuldgevoel me helemaal naar beneden

Hoppe klapt in zijn handen, zegt dat het werk erop zit en trekt grote ogen als ik hem zeg dat het opkuiswerk nu pas begint. Pas een uur later is de grote berg verkleind tot een heuveltje dat dienst kan doen voor dieren in de tuin. Dat het de ideale schuilplek kan worden voor egeltjes, is doorslaggevend voor Hoppe om toch nog wat te helpen.

Vanuit de hangmat klinkt ondertussen applaus. Polly roept dat ze fier op ons is. Ze is moe na enkele uren rondhinken. Nog steeds gaan we om de twee dagen naar de huisarts voor verzorging van de wonde aan haar voetje, nog steeds is de wonde erger dan aanvankelijk gedacht, nog steeds voel ik me schuldig, al heb ik ondertussen vele verhalen gehoord van ouders die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik moet af en toe tegen mezelf zeggen dat fouten maken menselijk is, anders haalt het schuldgevoel me helemaal naar beneden.

“Terugkeren in de tijd wil zeggen dat je alles zou kunnen tegenhouden”, zegt Hoppe. Ik knik, maar zeg dat ik het ook hard en confronterend zou vinden

Even later zitten Hoppe en ik naast de hangmat, te genieten van ons ijsje. Ook Polly zit met een potje ijs in de hangmat heen en weer te wiegen, niet begrijpend waarom Hoppe en ik geen sprinkeltjes op ons ijsje willen. “Wat zouden jullie het liefste hebben?” vraagt ze. “Dat ik doodga, of dat ik sprinkeltjes op mijn ijsje heb?” Hoppe en ik barsten in lachen uit. Polly kijkt ons aan alsof we gek geworden zijn, schakelt meteen en zegt: “Oké, nieuwe vraag! Mama, wat kies je: de tijd vooruit of de tijd achteruit?” Even blijf ik stil.

“Terugkeren in de tijd wil zeggen dat je alles zou kunnen tegenhouden”, zegt Hoppe. Ik knik, maar zeg dat ik terugkeren in de tijd ook hard en confronterend zou vinden. Tegen Polly zeg ik dat ik graag terug wil naar toen zij baby was en papa nog leefde. Even knipoogt ze, zegt dat ze als baby ook even luid kan brullen als ze nu bij de dokter doet. “Maar dan zou ik je aan papa kunnen geven, als ik dat gebrul even beu ben”, grijns ik.

Hoppe kijkt me nog steeds met een ernstig gezicht aan: “Serieus, mama, wat zou je anders doen, mocht je kunnen terugkeren?” vraagt hij. Even moet ik nadenken. Dan zeg ik dat ik alvast het fietsstoeltje niet zou vergeten, wat op instemmend gemompel vanuit de hangmat kan rekenen. “En ik zou ervoor zorgen dat papa een defibrillator in zijn lichaam had”, zeg ik.

Hoppe knikt instemmend. “Ik heb het al eens gedroomd,” zegt hij. “Dat ik het wist en jullie niet. Dat ik wist dat papa dood zou gaan en dat ik dat aan jou en papa wilde vertellen.
En dat ik niet durfde omdat jullie mij nooit geloofd zouden hebben. En dan kon ik het dus toch niet tegenhouden.” Ik bevestig, zeg dat ik hem waarschijnlijk niet geloofd zou hebben. Had iemand me pakweg tien jaar geleden gezegd dat ik weduwe zou zijn, dat mijn kinderen geen papa meer zouden hebben, ik had staan bulderlachen. Tegelijkertijd weet ik ook niet of ik iets zou veranderen, mocht het echt kunnen, dat terugkeren in de tijd.

Misschien maar goed, dat het niet kan, dat terugkeren in de tijd

Wat als het dan écht zo is, zoals in een film, dat je één ding verandert en dat alles daarna volledig in het honderd loopt? Nog steeds ben ik ervan overtuigd dat Polly een ICD heeft omdat we door Stijns dood zo werden opgeschrikt. Wat als je dingen verandert die op hun beurt andere gebeurtenissen verdraaien? Wat als alles op het einde dan nóg erger is? Misschien maar goed, dat het niet kan, dat terugkeren in de tijd. Ik zou niet weten wat ik kiezen moet.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Het geluid waarmee de borden tegen mijn tuinmuur uiteenspatten, geeft troost”
• Uit het hart van Hannelore: “Ik voel me zo schuldig. Het ongeluk zou niet gebeurd zijn als ik het fietsstoeltje niet vergeten was”
• Uit het hart van Hannelore: “Voor elk probleem is er een oplossing, stel ik Polly gerust. En al zeker in sprookjes”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!