Uit het hart van Hannelore: “Optreden geeft me weer volop goesting in het leven”

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

De terugkeer naar het podium

Wat is geluk? Voor Stijn stierf, stelde ik mezelf die vraag echt nooit. Als je geen noemenswaardige zorgen hebt, hoef je je niks af te vragen. Maar met het overlijden viel onze toekomst in het water en merkte ik dat ik niet goed meer wist hoe dat nu precies moest, gelukkig zijn.

Ineens stelde ik me vragen, ineens was er het besef: ik heb geluk gekend, ben het kwijtgespeeld en heb er geen idee van hoe ik het terug kan vinden. Een algehele staat van gelukkig zijn leek opeens een onbereikbaar goed. Was het dan echt weg, mijn vermogen om gelukkig te zijn? Of durfde ik het niet meer toe te laten? Hoe meer ik er mijn hoofd over brak, hoe krampachtiger ik probeerde een vorm van gelukkig zijn na te streven, helemaal niet goed wetend wat geluk dan precies inhield zonder Stijn.

Wanneer kun je iets als geluk beschouwen? Nietzsche omschreef geluk als ‘een ideale staat van luiheid’, een staat waarin je geen zorgen of problemen hebt. Hij was van mening dat geluk kortstondig is, een vluchtig moment dat snel weer voorbij kan zijn, maar ook dat je door gelukkig zijn de kracht vindt om tegenslagen te overwinnen, dat je er manieren door weet te bedenken om je leven zin te geven.

Al ben ik niet zo’n filosoof, het helpt me om dat in gedachten te houden, om mij vast te klampen aan mooie momenten met de kinderen, met vrienden en familie, momenten die me energie geven waar ik een paar dagen op kan teren. Sinds kort zijn daar nieuwe geluksmomenten bijgekomen, die ik niet had verwacht.

“Ik word simpelweg gelukkig van zingen en samen muziek maken”

Ik schreef het vorige week al: ik sta opnieuw op het podium. Niet als frontvrouw (oef), maar aan de zijde van iemand anders. Ik ben de sidekick en die positie gaat me wonderbaarlijk goed af. Het is niet het applaus dat me geluk bezorgt (hoe dankbaar ik daar ook voor ben), ik word simpelweg gelukkig van wat ik sta te doen op het podium: zingen, samen muziek maken. Miste ik het dan toch meer dan ik besefte? Had ik het verlangen onbewust naar de achtergrond geduwd, omdat er simpelweg geen plaats meer voor was?

Na het overlijden had ik geen behoefte om in het middelpunt van de belangstelling te staan en ik voel me nog steeds heel veilig in de coulissen, achter de schermen. Ik wilde mij helemaal niet meer zo kwetsbaar opstellen voor een volle zaal. Maar daarmee schoof ik ook iets aan de kant waar ik echt van hield: zingen. En dan vooral: samen zingen met anderen, de adrenaline door je lijf voelen gieren op het podium, de vrolijkheid die dat met zich meebrengt.

Wat ik tijdens deze concertreeks voelde, was zo’n ideale staat van luiheid, zoals Nietzsche het omschreef. Ik werd omvergeblazen door het gevoel van ‘thuiskomen’ en kwam terecht in zo ’n compleet zorgeloos moment. Dat dat moment elke avond aan z’n einde kwam wanneer ik wegreed van de concertzaal, daar legde ik me bij neer. Na het concert werd ik steevast terug in de realiteit gedwongen: ik zou thuis niet aan Stijn kunnen vertellen hoe fijn het was geweest.

“Ik weet dat ik nooit meer ten volle gelukkig zal zijn. En dat is oké”

Maar toch: het geluksmoment had me genoeg opgeladen om de dag erna opnieuw goesting te hebben in het leven. Dat klinkt pathetisch, maar pathetiek en geluk horen misschien wel wat bij elkaar. Ik weet dat ik nooit meer ten volle gelukkig zal zijn. En dat is oké. Er is een wonde geslagen en die zal vervagen, maar nooit verdwijnen. Dus de volledige honderd procent, die streef ik niet meer na.

Beseffen dat we nooit meer met z’n vieren zullen zijn, heeft pijn gedaan, maar toegeven dat het oké is om blij te zijn met wat er is, heeft me ook vooruit geholpen. De kinderen en ik leven nog en Stijn zou niets liever willen dan ons gelukkig zien, op welke manier dan ook. Ik ben het aan mezelf en aan de kinderen verplicht. Maar die kleine geluksmomenten, daar ga ik vanaf nu nóg gretiger naar op zoek. Met vrienden, familie en de kinderen, en heel misschien ook af en toe terug op het podium. Ik ga mijn uiterste best doen om die momenten te herkennen én ze vast te grijpen, het is een belofte aan mezelf.

Want misschien is gelukkig zijn gewoon een kwestie van zoveel mogelijk kleine geluksmomenten aan elkaar weten te rijgen, tot één grote staat van zijn. Misschien is het niet moeilijker dan dat.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Nadat ik de eerste keer weer van het podium stap, is Stijn de eerste die ik wil horen”
• Uit het hart van Hannelore: “Het liefst zou ik mijn herinneringen aan hem over ons drietjes verdelen”
• Uit het hart van Hannelore: ” ‘Dit nummer is niet meer in gebruik’, zegt een onbekende vrouw”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!