Uit het hart van Hannelore: “Ik zie mijn kinderen doodgraag, maar wat waren die dagen alleen met het lief een cadeau”

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Tijd voor mezelf maken, het zat er de afgelopen jaren niet altijd in. Het grootste deel van de dagen leefde ik in functie van de kinderen, zo gaat dat nu eenmaal als alleenstaande ouder. Soms was ik er wat kwaad om, omdat ik nooit gekozen had om er alleen voor te staan. Kwaad op de situatie, op mezelf, op de wereld, op iedereen, soms zelfs op Stijn, gewoon omdat het heel af en toe eens helpt om kwaad te zijn.

“Ik sta niet graag bij mensen in het krijt, en voel dus altijd schroom om om hulp te vragen”

Maar meestal legde ik mij er gewoon bij neer, mijn kinderen hebben nu eenmaal maar één ouder meer en ik zal er altijd voor hen zijn, wat er ook gebeurt. Dat neemt niet weg dat ik af en toe eens naar tijd voor mezelf snakte, dat ik nood had aan eens diep ademhalen, om daarna weer verder te kunnen. Ik heb een fantastische babysitter en de kinderen kunnen vaak terecht bij familie, waardoor ik geregeld een avond de deur uit kon de voorbije jaren en toch minstens één keer per jaar met mijn vriendinnen op weekend kon.

Maar omdat ik al vaak op de grootouders een beroep doe omwille van werkgerelateerde zaken, is het niet altijd simpel om ook nog eens de vraag te stellen voor persoonlijke dingen. Een weekendje weg, een etentje… die vragen komen bovenop de vragen rond opvang, omdat ik moet werken. Ik sta niet graag bij mensen in het krijt, en voel dus altijd schroom om om hulp te vragen.

De zomervakantie is altijd een stevige puzzel, dat weet elke ouder. Het is al een puzzel wanneer je met twee bent en allebei werkt, maar als alleenstaande ouder is het pas helemaal gekkenwerk. Ineens sta je voor twee maanden waarin je in je eentje werk, kampjes, opvang en lege dagen moet zien op te vangen. Ik ben de grootouders dan ook enorm dankbaar voor de vele dagen waarop Hoppe en Polly bij hen welkom zijn wanneer ik moet werken, geen idee hoe ik het anders gebolwerkt zou krijgen.

Gelukkig zijn er verlofdagen en kan ik drie weken vakantie plannen met de kinderen. Tussen het scouts- en voetbalkamp, de ‘playdates’ met vriendjes, de opvang bij de grootouders én mijn werk plande ik dan ook twee weken Frankrijk én een weekje in eigen stad. Wij met ons drieën, een heerlijk vooruitzicht, dat ik al in januari boekte en betaalde.

Maar toen was daar ineens het lief. En in het leggen van die hele vakantiepuzzel had ik helemaal geen rekening gehouden met een lief, het was al ingewikkeld genoeg. En hij had, in zijn eigen puzzel met de moeder van zijn kinderen, uiteraard ook geen rekening gehouden met mij. We beseften vlak voor de zomervakantie dat de kans dus erg groot was dat we elkaar maar weinig zouden zien, dat er altijd wel ergens een overlapping zou zijn die slecht uitkwam. En dat er dus weinig tijd zou zijn om samen door te brengen.

Ik maakte even de grap dat we evengoed onze relatie ‘on hold’ konden zetten om ze in september te hernemen, maar die scheve kronkel viel gelukkig in dovemansoren. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en vroeg de ouders van Stijn of de kinderen welkom waren in die laatste van onze drie vakantieweken. Of ze enkele dagen bij hen mochten logeren, al waren het er maar twee of drie.

Ik gaf eerlijk aan dat ik er even tussenuit wilde met het lief, gewoon wij met ons tweeën, kinderloos, en vond de vraag op zich al moeilijk om te stellen. Maar ik snakte naar wat tijd samen, even geen verantwoordelijkheden, even enkel het lief en ik. En tijd. De grootouders reageerden echter meteen heel warm, gaven aan dat ik niet verveeld moest zitten met het feit dat dat een vraag was die verband hield met mijn nieuwe relatie. De twee à drie dagen werden er zes en toen ik aanhaalde dat ik mij toch wat schuldig voelde, zei de mama van Stijn alleen maar: “Waarom zou je? Jij moet gewoon genieten van die dagen nu.”

“Wat wordt tijd voor jezelf – en voor een nieuwe liefde – ontzettend zwaar onderschat”

En kijk, ik ben net terug, van zes dagen met het lief. Tijd voor mezelf, tijd voor hem, tijd voor ons. Ik zie mijn kinderen doodgraag en het was heerlijk om hen na die zes dagen weer in mijn armen te kunnen sluiten, maar man, man, man, wat was die kleine week een groots cadeau. Wat hebben die paar dagen mij onwaarschijnlijk veel deugd gedaan. Wat wordt tijd voor jezelf – en voor een nieuwe liefde – ontzettend zwaar onderschat.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Telkens als ik de fiets van Stijn in het huis van het lief zie staan, lijkt de cirkel rond”
• Uit het hart van Hannelore: “Pas wanneer de kinderen content in bed liggen, is er tijd voor het lief en mij”
• Uit het hart van Hannelore: “Ik ga één regel proberen toe te passen op alles in mijn leven: chillen is ook een kunst”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!