Uit het hart van Hannelore: “Sinds kort is Stijn er, in mijn dromen. We praten ’s nachts en hakken knopen door”

Hannelore Bedert (37) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (5). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Trust the process

Stijn is nu meer dan twee en een half jaar niet meer bij ons en sinds enige tijd is er weer ruimte voor mezelf. Voor buitenstaanders lijkt die twee en een half jaar een eeuwigheid. Zinnen als “Nu is het toch al lang geleden?” en “Nu kun je toch met iemand anders beginnen?” worden wel degelijk luidop uitgesproken. Bizar hoe snel je iemand moet vergeten in onze maatschappij. Wie zo’n verlies niet heeft meegemaakt, moet echt z’n mond leren houden. Ik kan het niet genoeg herhalen.

“Nu ik zie hoe goed de kinderen het doen, is er ineens tijd en ruimte vrijgekomen om ook voor mezelf te zorgen”

De laatste tijd rees het besef dat ik meer dan twee jaar vooral voor de kinderen heb gezorgd en heel hard wilde dat zij het goed hadden. En nu ik zie hoe goed zij het doen, hoe ze – ondanks het gemis – gelukkig en vrolijk in het leven staan, is er ineens tijd en ruimte vrijgekomen om ook voor mezelf te zorgen. Om na al die tijd ook eens aan mezelf te denken. En dat doet deugd. Ik hakte wat moeilijke knopen door, besloot aan sommige dingen en mensen geen energie meer te verspillen, begon voor mijn lijf én hoofd te zorgen en vroeg al eens vaker een babysitter in huis.

Maar wat me vooral gelukkig maakt dezer dagen, is iets waar ik twee jaar geleden diep ongelukkig van werd. In het eerste jaar na Stijns overlijden hoorde ik van lotgenoten dat ze hun overleden partner ’s nachts al eens in een droom zagen. Ik schreef het toen al op deze bladzijde, hoe stikjaloers ik daarop was, want Stijn bleef weg en vertikte het te passeren in eender welke droom.

Uiteraard weet ik dat dromen zinsbegoocheling zijn, dat je brein je maar wat wijsmaakt, dat je tijdens je slaap kortstondig dingen verwerkt die zich in je onderbewustzijn afspelen. Maar ik vond het niet fair dat Stijn helemaal nooit opdook. Toen Stijn dan tóch eens in een droom passeerde, stond hij aan de voordeur en kwam hij de kinderen ophalen, want blijkbaar waren we gescheiden. Het trieste gevoel na die nachtmerrie bleef dagenlang in mijn kleren hangen.

Voor mij hoefde dat soort dromen niet meer, ik koesterde liever de herinnering aan alles wat mooi was geweest. En omdat ik er zo van had afgezien, van die ene droom, leek mijn hoofd elke andere mogelijke passage van Stijn te blokkeren. Sinds die ene droom was er geen enkel moment meer, of er bleef alvast ’s ochtends geen herinnering aan over.

Hoe hard ik het ook wil tegengaan, er zijn dingen die ik me niet goed meer kan herinneren. Hoe hij voelde, zijn geur… ik merk dat dat soort dingen begint te vervagen. Hoe meer ik erover nadenk, hoe triestiger ik ervan word. Dus ik laat het minder toe en probeer me erbij neer te leggen. Het maakt deel uit van het verwerkingsproces, denk ik. Een vriend zegt geregeld: “Trust the process.” En misschien heeft hij gelijk, misschien is dat het enige wat telt: vertrouwen dat alles ooit weer goed komt.

“Sinds ik eindelijk zover ben dat ik ook aan mezelf kan en durf denken, is er precies ook weer ruimte om Stijn toe te laten in mijn dromen”

Maar kijk, sinds mijn hoofd wat leger is de laatste weken, sinds ik eindelijk zover ben dat ik ook aan mezelf kan en durf denken, is er precies ook weer ruimte om Stijn toe te laten in mijn dromen. Sinds kort is hij er terug, zomaar ineens. En het gaat niet over een scheiding noch over liefde of wat dan ook. Nee, ik heb heel vaak dezelfde droom de laatste weken: we praten. We nemen beslissingen en hakken knopen door. Worstel ik al dagen met een moeilijk ding? Over de kinderen, over werk, over iets compleet anders? ’s Nachts praten we erover. In de ochtend word ik wakker, denk dat ik nog steeds moet verder piekeren over een mogelijke oplossing en besef ineens dat het al beslist is.

Ik weet dat het zweverig en melig klinkt. En ik ben net iemand die keihard met beide voeten op de grond staat. Bovendien duurt zo’n droom maar enkele seconden én zal de mening van Stijn in mijn droom vooral gevoed zijn door mijn eigen onderbewustzijn, maar dan nog: het lijkt alsof ik ineens beslissingen niet meer alleen hoef te nemen. En die opluchting is groot. Er zal zeker een psychologische uitleg voor zijn, maar ik ben ervan overtuigd dat er vooral weer wat ruimte is gekomen in mijn hoofd. Laat al die moeilijke beslissingen maar komen nu.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Aan de rand van een zwembad mensen kijken, dat is beter dan een film”
• Uit het hart van Hannelore: “‘Ik wil twee vriendjes’, zegt Polly. ‘Als er dan eentje doodgaat, heb ik er tenminste nog eentje over'”
• Uit het hart van Hannelore: “Soms mis ik het wel, dat niet nadenken en gewoon dóén”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!