Uit het hart van Hannelore: “Als wildvreemden mij zeggen dat ik een goeie mama ben, denk ik: huh?”

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

“Je bent een goeie mama.” Dat hoor ik vaak. Onbekenden spreken mij er op straat over aan, andere keren krijg ik de zin in mijn mailbox. Onlangs had ik een afspraak bij de dokter en werd ik door een vrouw in de wachtzaal aangesproken.

Ze vroeg of ik ‘Hannelore van Libelle’ was, gaf aan dat ze me al enkele jaren van nabij aan het volgen was – “nu ja, niet van nabij, hé, vanop afstand natuurlijk, je begrijpt me wel”, zei ze – en dat ze me toch even wilde zeggen dat ik het goed doe, als vrouw, als moeder, als mens. Ik wist niet goed wat te antwoorden, zat wat schaapachtig te knikken, en probeerde mijn dankbare glimlach vanonder mijn mondmasker te laten doorschijnen.

Natuurlijk vind ik het fijn als mensen me een compliment geven. Iedereen is gebaat bij het horen van vriendelijke woorden, een mens zou iedere dag op z’n minst één compliment moeten krijgen. Maar een compliment moet wel ergens op gebaseerd zijn. En wanneer wildvreemden mij aanspreken over het feit dat ik een goeie mama ben, denk ik elke keer opnieuw: huh? Aan de hand waarvan zeggen mensen dat? Hoe goedbedoeld het compliment ook is.

“Het is simpel: enkel mijn kinderen kunnen oordelen over het feit of ik al dan niet een goeie mama ben”

Denken mensen dat enkel en alleen maar aan de hand van deze bladzijde? Waar ik enkel schrijf wat ik wil delen? Waar ik me nooit echt van mijn slechtste kant zal laten zien? Mijn meest kwetsbare kant tonen, mijn hart op tafel leggen, nee, daar heb ik geen moeite mee, ik vind kwetsbaarheid nog steeds het hoogste goed. Maar mijn slechte kantjes? Nee hoor, die zou ik niet zomaar in het rond strooien. Steekt niet iedereen zijn of haar slechte kantjes wat weg voor de buitenwereld?

Het is simpel: enkel mijn kinderen kunnen oordelen over het feit of ik al dan niet een goeie mama ben. Enkel zij weten volledig hoe ik als mama ben. En zelfs dan nog: met wie kunnen ze vergelijken? Met andere moeders? Van vriendjes? Familie? Waarbij ze alleen de momenten zien waarin mensen zich vooral van hun beste kant laten zien? Bovendien: kun je niet pas oordelen over je ouders wanneer je zelf kinderen hebt?

Ik besef pas sinds enkele jaren hoe goed mijn mama voor ons was door zelf mama te worden van Hoppe en Polly. Welke bergen mijn mama heeft verzet, hoeveel ze voor ons over heeft gehad, waarom ze af en toe weleens haar geduld verloor (“Ik ben niet kwaad, ik ben gewoon teleurgesteld”, jezus, wat begrijp ik die zin veel beter nu ik zelf kinderen heb, haha). Maar ik kan nu pas zeggen dat ik een wonderlijke mama had en heb. Toen nog niet. Toen was mijn moeder een evidentie. Ze was er en ze zag ons graag, ik stelde mij geen vragen.

Een kind zou niet hoeven na te denken over het al dan niet aanwezig zijn van ouders, over het feit of hun ouders hen graag zien. Ik hoop dat mijn kinderen er ook van uitgaan dat ik evident ben. (Al weten ze, door het verlies van hun papa, dat niks of niemand echt evident is.) Wat de kinderen betreft, durf ik met de hand op het hart te zeggen dat ik het even vaak wel als niet goed aanpak. Ja, we hebben een heel open manier van praten, we gaan weinig onderwerpen uit de weg. Er heerst een openheid tussen ons waarvan ik hoop dat ze nog lang zal meegaan. Beide kinderen weten dat ze alles kunnen zeggen.

“Ik ben ervan overtuigd dat jonge ouders allemaal maar wat aan het doen zijn, zonder helemaal te weten hoe het nu eigenlijk moet”

Maar ik heb net zo weinig geduld als veel van mijn vrienden en ik vraag me net zo vaak af of ik het wel goed doe. Bovendien: omdat ik het niet meer kan aftoetsen bij een andere ouder, weet ik het soms helemaal niet. Het is een beetje gissen soms. Heel vaak denk ik: de kinderen zien er gelukkig uit, dus ik zal het wel allemaal goed aanpakken, zeker? Maar zodra er ook maar iets is waardoor de kinderen even ongelukkig zijn, sla ik aan het twijfelen.

Ik ben ervan overtuigd dat jonge ouders allemaal maar wat aan het doen zijn, zonder helemaal te weten hoe het nu eigenlijk moet. Constant giswerk, zoeken, niet goed weten hoe alles aan te pakken, omdat elk kind nu eenmaal anders is, zonder een algemene handleiding. En dat lijkt me helemaal prima, zo’n zoekende ouder zijn. Als dat de definitie is van “een goeie mama”, ja, dat ben ik het inderdaad. Met heel veel liefde. Een goeie, zoekende mama die het nooit echt helemaal goed weet.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Misschien is het echt zo simpel: opstaan en zeggen ‘vandaag word ik gelukkig’ “
• Uit het hart van Hannelore: “Soms durf ik het al hardop tegen mezelf te zeggen: ‘Goe bezig, Bedert’ “
• Uit het hart van Hannelore: ” ‘Planten mogen niet té nat staan’, zeg ik tegen Polly. Maar zij blijft gieten”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!