Uit het hart van Hannelore: “Bij elke reclame voor Vaderdag schreeuwen de woorden je toe: ‘Jij kunt niet vieren!'”

Begin 2019 verloor Hannelore plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.

Vaderdag

Vaderdag is al even gepasseerd, maar de cadeautjes die de kinderen op school hebben gemaakt om op het graf van Stijn te leggen, liggen hier nog altijd klaar. Tijdens het weekend van Vaderdag verbleven de kinderen bij de grootouders, met de afspraak op zaterdagavond even te checken hoelang ze wilden blijven.

Die avond belde Hoppe, vanuit het grootouderlijke huis, met de vraag of hij en Polly tot zondagavond mochten blijven. “Mama, kun je ons zo laat mogelijk komen halen?” Ik ken hem ondertussen goed genoeg om dat niet persoonlijk te nemen, zoals vaak zit er een boodschap achter. Niet: “Ik wil niet bij jou zijn.” Wel: “Het is hier plezant. En dan ben ik afgeleid op Vaderdag.”

Ik zeg dat ik hen in de namiddag zal oppikken, zodat de mogelijkheid er nog is om even langs het kerkhof te gaan, mochten ze dat willen. De poort van het kerkhof sluit om 8 uur ’s avonds, ik wil zekerheid inbouwen. Zelf voel ik de behoefte niet, maar ik wil het de kinderen niet ontzeggen.

Vanuit het stoeltje op de achterbank zegt Polly: “Papa zal niet weglopen, hé”

Daags nadien pik ik hen op, maar Hoppe geeft aan dat hij een kerkhofbezoek niet ziet zitten. “Zullen we morgen gaan?”, vraagt hij, waarop ik zeg dat het eender wanneer kan. Wanneer hij er zin in heeft. En is dat pas over enkele weken, dan is dat helemaal prima. Heeft hij er nooit zin in, ook goed. De cadeautjes en brieven leggen we in de koffer van de auto, uit het zicht.

De opluchting en dankbaarheid zijn op zijn gezicht af te lezen. Vanuit het stoeltje op de achterbank zegt Polly zonder op te kijken: “Papa zal niet weglopen, hé.” Ik heb het nooit begrepen, die vader- en moederdagen. Niet toen Stijn nog in leven was, niet nu. Het commerciële idee achter dat soort feestdagen wekte altijd, zowel bij Stijn als bij mij, enige weerzin op.

We vonden het grappig en enigszins bizar hoe opgefokt sommigen ineens konden doen op Vaderdag

Niet dat we er de hele tijd negatief over deden, zulke dagen passeerden gewoon. We vonden het grappig en enigszins bizar hoe opgefokt sommigen ineens konden doen. Hoe er mensen waren die hun papa op Vaderdag ineens wél een bezoekje brachten, na maandenlange afwezigheid. Of hoe moeders nooit een bloemetje kregen, maar op Moederdag wel ineens een gigantisch boeket. (Of godbetert: een stofzuiger!)

Ik klink vermoedelijk cynischer dan ik ben. Ik ga met liefde op andere dagen en onverwacht eens bij mijn ouders langs, daarvoor is er geen speciale feestdag nodig. Ik word simpelweg niet graag in een maatschappelijk verplichte dag geduwd. Op Moederdag was ik blij als Stijn mij wat langer liet slapen en met de kindjes ontbijt voorzag. Niet omdat ik degene was die daar op andere dagen altijd voor moest instaan, maar gewoon omdat dat fijn was.

Nu Stijn er niet meer is, besef ik pas hoe van de pot gerukt zulke dagen zijn

Omgekeerd deden de kinderen en ik hetzelfde op Vaderdag. Ik hecht er op Moederdag meer belang aan mijn eigen mama iets te sturen, omdat ik pas door zelf mama te worden, beseft heb hoeveel ze al al die jaren voor haar kinderen heeft gedaan. Maar dat kan ik ook laten weten wanneer ik in november een warm gesprek met haar heb of in de zomer een fijne namiddag. Daar hoeft het niet per se Moederdag voor te zijn.

Nu Stijn er niet meer is, besef ik pas hoe van de pot gerukt zulke dagen zijn. Voor de helft van de bevolking is het een feestdag, de andere helft wordt nog eens extra met de neus op de keiharde feiten gedrukt. Op school zijn kinderen er weken op voorhand al mee bezig, om er alleen maar nog eens mee geconfronteerd te worden dat de andere kinderen wél nog beide ouders hebben en zij niet.

Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor de warme aanpak bij Hoppe en Polly op school, maar we kunnen er in de weken voorafgaand aan zo’n feestdag niet omheen. Bij elke winkeletalage, elke reclame, schreeuwen de woorden en beelden je toe: “Jij kunt niet vieren!” Onmenselijk vind ik dat. En vooral: onnodig.

Hier is het sinds begin 2019 elke dag moederdag. Dat hoeft zelfs niet met een hoofdletter. En ik vraag er geen schouderklopje voor. Het is wat het is. Maar dat er van die commerciële dagen in het leven geroepen zijn die nog wat zout in de wonde strooien… Dat gaat er bij mij niet in.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Laat iedereen z’n geluk toch zoeken. Als je bij die zoektocht maar niemand kwetst”
• Uit het hart van Hannelore: ” ‘Hoe schoon jij je verdriet draagt,’ zegt de vriend, ‘meer mensen zouden dat moeten durven’ “
• Uit het hart van Hannelore: “Op onze kampeertrip krijgt Hoppe het moeilijk. ‘Er zijn hier zoveel papa’s’, zegt hij”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!