Uit het hart van Hannelore: “Er is maar één ding wat helpt, en dat is bezig blijven”

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Ik weet ondertussen hoe het gaat, ik ken het klappen van de zweep, ik weet hoe het beest gromt. Als het een lange tijd goed gegaan is, komt er steevast een moeilijk moment. Enkele seconden van onoplettendheid en het verdriet wringt zich een weg naar binnen. Of naar buiten, het is maar hoe je het bekijkt.

Er hoeft niet veel te gebeuren. Een glas dat uit mijn handen glipt, op de grond valt en in stukjes uiteenspat. Een nachtmerrie die bij het wakker worden niet zomaar verdwijnt, maar nog uren in de kleren blijft hangen. Een vermoeide kleuter afhalen op school, en zelf ook hevig verlangen naar mijn bed.

“Het zijn de kleine dingen die het meeste overrompelen”

De oude spiegel zonder haakje, wankel staande op de kast, die na al die tijd dan toch eens op de grond dondert. (Scherven brengen geluk, ik weet het, maar toch, zo zonde, die spiegel.) Een vogeltje op de tuintafel dat mij lange tijd lijkt aan te kijken, maar uiteindelijk zonder boe of bah gewoon wegvliegt. Wakker worden en geen zin hebben in de dag, of ’s avonds in bed liggen en voelen dat de slaap niet komt (en ook niet komen zal).

Het zijn zelden de grote momenten. Feestdagen vind ik niet moeilijk, want dan zijn we met familie samen. Op Stijns sterfdatum hoor ik mensen die ik vaak al maanden niet heb gehoord, wat confronterend, maar ook fijn is. Op Vaderdag word ik meegetrokken in het enthousiasme van de kinderen en op zijn verjaardag aperitieven we met z’n drietjes. We zijn goed geworden in ‘dat soort dagen’ gewoon ‘dat soort dagen’ te laten zijn. Het zijn de kleine dingen die het meeste overrompelen.

Na drie jaar merk ik dat dat nog steeds het geval is, dat dat niet zomaar verdwijnt, dat plotseling opkomende gevoel van complete eenzaamheid. Idioot ook, want echt eenzaam bén ik niet. Ik heb goeie vrienden, een warme familie en met de kinderen in huis ben ik nooit in mijn eentje. Alleen is er al heel lang niet meer dat gevoel van ‘wij met twee’ en soms hakt dat er stevig in. Op de meest onverwachte momenten.

Sinds ik de vermolmde terrasplanken verwijderd heb en het definitieve terras hier werd aangelegd, heb ik weer iets om handen. Het terras was jarenlang de plek waar je moest opletten voor brekende houten planken. Nu het terras is aangelegd en de regenwaterputten veilig zijn afgedekt, ben ik als een groene gek bloembollen aan het planten en takken aan het leiden, zodat het terras opnieuw kan openbloeien. En nu zowel de kinderen als ik genieten van het terras, zie ik de klimplanten die Stijn nog zorgvuldig gekozen heeft en bekruipt het verdriet me toch vaker dan verwacht.

En ondertussen weet ik: als verdriet toeslaat, dan is er maar één ding wat me helpt en dat is bezig blijven, bezig blijven, bezig blijven. Werken, schrijven, koken, de was vouwen, de tuin omspitten, muren verven, alles kan, zolang ik maar iets omhanden heb. Liefst iets met een doel. Dus wanneer ik op zondag het verdriet over me heen voel vallen en op het terras naar de oude tuinmuur kijk, denk ik: tijd voor kleur, kleur is altijd goed.

“Het resultaat boeit me zelfs niet echt, het is vooral de handeling die me het meeste deugd doet”

De grote doos waarin ik al maanden stukjes glas en tegel bewaar, wordt bovengehaald en in de winkel haal ik tegellijm en voegmiddel. Zonder al te veel na te denken, begin ik aan iets wat ik al zo lang eens wilde proberen. Ik begin tegelstukje na stukje op de muur te bevestigen, tot één groot mozäiekveld. Het resultaat boeit me zelfs niet echt, het is vooral de handeling die me het meeste deugd doet. Het trage werk bezorgt me instant rust, hoewel de kinderen kritisch toekijken en er duidelijk geen vertrouwen in hebben. Pas wanneer ik uren later een eerste deel begin te voegen, zegt Polly: “Wow, zo mooi!” en ook Hoppe knipoogt: “Goed bezig, mama.”

Soms heb ik schrik voor de dag dat alles klaar is aan ons huis, dat er niks meer is dat ik nog kan maken of creëren, los van reparatiewerken aan een huis dat tegen die tijd dan alweer zo’n vijftien jaar oud zal zijn. Dat er niets meer is waarmee ik me kan bezighouden wanneer het nodig is. Misschien is het dan tijd om te verhuizen en ergens helemaal opnieuw te beginnen. Of wie weet, overvalt het verdriet me dan gewoon niet meer. Hoop doet leven.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Hij mag geen kinderen hebben, tenzij ze leuk zijn”
• Uit het hart van Hannelore: “Optreden geeft me weer volop goesting in het leven”
• Uit het hart van Hannelore: “Nadat ik de eerste keer weer van het podium stap, is Stijn de eerste die ik wil horen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!