Uit het hart van Hannelore: “Goeien bal, lief, goeien bal, hoor ik Stijn stilletjes zeggen”

Begin dit jaar verloor Hannelore (35) plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.

Onze columniste in het kort: Hannelore Bedert (35) is bij het grote publiek bekend als singer-songwriter, en auteur van ‘Lam’, waarmee ze enkele weken geleden nog de Bronzen Uil publieksprijs 2019 won. 

Verjaardagsfeestje

Hoppe is 9 geworden. Pas enkele weken later past een verjaardagsfeestje voor de vriendjes in mijn agenda. Nee, toegegeven, er waren al eerder vrije namiddagen, maar het besef dat ik er voor de eerste keer alleen voor sta, laat me kiezen voor een vrije dag waar niks gepland staat.

Enkele avonden voor het feestje bedenkt Hoppe opdrachtjes terwijl ik me bezighoud met het laag na laag omhullen van het muzikaal pak, zodat de kinderen het krantenpapier er tijdens het feestje terug kunnen afpellen. We gniffelen samen wanneer hij de eerste opdracht voorleest: “Loop een kwartier rond met een luier aan.” De jongen wordt 9, dan zijn dat soort opdrachten nog toegelaten. Wanneer ik hem zeg dat ik het samen voorbereiden leuker vind dan het eigenlijke feestje, glimlacht Hoppe even. “Jij hebt gewoon liever weinig kinderen in plaats van veel” zegt hij.

Ik voel me betrapt. Toen Hoppe aan zijn laatste weken kleuterklas begon, met de groep en juf waar hij al drie jaar lief en leed mee deelde, ontstond het idee een afscheidsfeest te houden met alle kinderen en ouders. Een groot deel van die laatste groep zag elkaar ook buiten de schoolmuren, dus het plan leek niet alleen leuk voor de kinderen, maar ook voor de ouders.

“‘Jij hebt gewoon liever weinig kinderen in plaats van veel’, glimlacht mijn zoon”

Ook ik was het plan genegen, tot bleek dat Stijn in al zijn enthousiasme had gezegd: “wij zijn nog aan het verbouwen, we kunnen het feest op ons leeg gelijkvloers en in de tuin houden!”. Het voorstel werd op applaus onthaald, dus hoorde ik pas later dat er 25 kinderen, hun ouders én alle broertjes en zusjes bij ons over de vloer zouden denderen. Reken maar uit.

Het werd een piratenfeest met verklede ouders en een zoektocht door de straten in de buurt, via de gracht achter ons huis tot in onze tuin, waar we enkele dagen voordien een kartonnen schatkist begraven hadden, die de dag zelf door kleine handjes doorweekt bovengehaald werd, aangezien het lekkende zwembadje de avond ervoor zijn volledige inhoud in het gazon had laten zakken. Het kon de pret niet drukken, de dolenthousiaste kleuters holden door de tuin en het huis, jengelden de boel bijeen, zongen en speelden, één meisje sloeg een jongen knock-out, een ander kind legde een welgevormd drolletje in het gazon en wij ouders keken glimlachend toe.

“Ik heb iets te bewijzen: een verjaardagsfeestje geven, helemaal in mijn eentje? Ik kan dat.”

Het is te zeggen: de andere ouders keken glimlachend toe, ikzelf liep als een kip zonder kop door huis en tuin. Algauw werd plagerig gevraagd of ik het lastig had, er werd gelachen om mijn rood hoofd en mijn geërgerde blik richting de grote bende kinderen én richting Stijn. Want iedereen dacht dat ik al die kinderen vreselijk vond en dat ik niet zoveel volk in mijn huis wou, terwijl ik alleen maar de hele tijd wilde roepen: “Ik ben 5 weken zwanger en wil alleen maar kotsen, kotsen, kotsen! En dat doe ik dus liefst alléén!”

Omdat ik echter geen pretbederver wilde zijn, deed ik moeite en zweeg, om pas weken later uit te leggen waarom ik zo nukkig was geweest op het feestje. Tegen die tijd was het al te laat natuurlijk, en tot op heden worden er nog steeds mopjes over gemaakt.

Dus heb ik iets te bewijzen. Een verjaardagsfeestje geven en deze keer helemaal in mijn eentje? Ik kan dat. Op de bewuste zaterdag ontvang ik een groep uitzinnige 9-jarigen, leid alles in goeie banen, drink sloten koffie, ontvang ouders en vrienden, schenk cava en chocomelk en antwoord zelfs ‘ja’ wanneer een vriendje vraagt of hij mag blijven slapen. Want hey, ik kán dat.

Als de kinderen ’s avonds eindelijk in bed liggen, passeer ik op weg naar beneden aan de foto van Stijn. Hij lacht me toe vanuit het kadertje op mijn bureau. Als ik even later in de zetel plof is hij er weer, met die eeuwige glimlach, naar mij kijkend vanop de foto naast de piano. “Ik heb het toch maar gedaan, hé,” zeg ik tegen hem, luidop. “In mijn eentje.” Terwijl ik me trots onder het dekentje in de zetel nestel, mezelf een schouderklopje geef en een glas inschenk, hoor ik hem stilletjes zeggen: “Goeien bal, lief. Goeien bal.”

Tekst: Hannelore Bedert – Foto: Ann De Wulf

Lees meer over Hannelore Bedert:

• Uit het hart van Hannelore: “Mijn dochter draait zich naar me om, met bloemetjes in haar hand. ‘Zal papa deze mooi vinden? vraagt ze” 
•Uit het hart van Hannelore: “‘Wel snel, hé’, hoor ik de man zeggen. ‘Wel snel dat ze zo terug vrolijk is’”
• Uit het hart van Hannelore: “‘Je steekt alle traantjes in een pot en doet die pot dan op slot’, zegt mijn dochter”
• Uit het hart van Hannelore: “Nu lees ik boekjes voor, elke avond en met oeverloos geduld”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!