Begin vorig jaar verloor Hannelore (36) plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.
Verrassend mooi moment
We zijn nog steeds op vakantie en het doet ons alle drie deugd. De kinderen stralen onder de zon en ik zie er elke dag iets meer uit als een oververhitte kreeft. We zwemmen meer dan we tijdens het voorbije jaar hebben gedaan en ik heb me ondertussen al menig uur tot misselijkheid gesprongen op de trampoline in de tuin. Polly vindt het geweldig om naast mij te zitten terwijl ik spring, omdat ze dan – nogal wiedes – enkele meters de lucht in wordt gekatapulteerd.
Terwijl Stijn en ik er vroeger van hielden om zo afgelegen mogelijk op reis te zijn, zo ver mogelijk van de bewoonde wereld en zoveel mogelijk ‘enkel wij samen’, heb ik nu de keuze gemaakt een huisje te boeken met een gedeeld zwembad. Stijn zou me gek verklaren, maar de schrik voor eenzaamheid zit me hoog. Op voorhand heb ik contact met de eigenaar: ook bij de andere gezinnen zijn er die week jonge kinderen. Polly heeft na een uur al een ‘vriendinnetje’ gemaakt, Hoppe moet enkele drempels over, maar is de tweede dag al niet meer in mijn buurt te vinden. Ik haal opgelucht adem, lees, schrijf en zwem dat het een lieve lust is.
“Polly vertelt de andere kinderen al snel dat haar hond gestorven is. En o ja, ook haar papa. Het blijft me verbazen hoe eenvoudig kinderen alles kunnen maken.”
Er zijn slechts vier huisjes op het domein en in de andere drie huisjes zitten Nederlandse gezinnen. Vroeger bleef ik op reis heel ver weg van mensen die dezelfde taal spreken, want daarvoor kwam ik niet naar een ander land, nu merk ik dat het me goed doet af en toe een volwassen gesprek aan te gaan nu we maar met z’n drietjes meer op reis zijn. Niet de hele tijd, maar zo heel af en toe…
Algauw blijkt dat Polly bij alle kinderen heeft laten vallen dat Vos, onze hond, vorig jaar gestorven is. En o ja, ook haar papa is gestorven. Dat is eruit gerold alsof het een fait divers is. Uiteraard is het dat niet, ook niet voor Polly, maar het blijft me verbazen (en verrassen) hoe eenvoudig kinderen alles kunnen maken. Het duurt dan ook niet lang of een van de andere ouders vraagt wat er met Stijn is gebeurd en hoe het met ons gaat. Even twijfel ik, want het laatste waar ik naar op zoek ben, is medelijden. Als een van de moeders zegt: “Laat ons anders morgenavond met z’n allen barbecueën?” staan de kinderen meteen te juichen, maar als meteen daarna gezegd wordt: “Dan hoef jij ook eens een avond niet alleen te koken” klap ik dicht. Het goedbedoelde voorstel doet me huiveren, want het geeft me het gevoel dat ik een zielige, alleenstaande moeder ben die de dingen niet aankan. En ik heb niks te bewijzen, denk ik koppig.
Het enthousiasme van de kinderen is echter te groot, dus een dag later worden de tafels bij elkaar gezet op het grasveld, de verschillende BBQ-stellen worden naast elkaar gezwierd en de wijn wordt bovengehaald. De kinderen zijn meteen na het eten in geen velden meer te bespeuren en spelen de godganse avond samen, zelf zit ik het eerste uur bij de andere ouders, me de ‘stille Belg’ te voelen.
Als ik wat extra drank uit het huisje ga halen en heel even naar de badkamer ga, zit ik enkele minuten in stilte op het toilet. Ik heb de keuze nu: ofwel excuseer ik me straks en ga samen met de kinderen slapen, ofwel ga ik gesprekken aan, zonder nadenken. Terug buiten kies ik voor het tweede, met het idee dat het belachelijk is te doen alsof ik al moe ben. In de uren die volgen, wordt heel even over Stijn gepraat, er wordt begripvol gevraagd hoe we het doen, wat er gebeurd is, hoe het met de kinderen gaat, met mij. Eén van de andere vrouwen zegt dat ze haar vader vroeg verloren is, ze zegt dat ik het goed doe met de kinderen, dat ze me niet kent, maar dat het mooi is om ons samen te zien. Ook al komt het uit de mond van een wildvreemde, het kan zo’n deugd doen dat te horen.
“Me openstellen voor dingen waar ik geen zin in heb, moet ik meer doen. Het zorgt voor verrassend mooie momenten.”
De avond gaat over in de nacht en lang nadat de kinderen in bed liggen, zitten drie koppels en een alleenstaande moeder, die elkaar nooit eerder zagen, samen op een grasveld onder de open sterrenhemel. Me openstellen voor dingen waar ik geen zin in heb, ik moet het meer doen vanaf nu. Het zorgt voor verrassend mooie momenten.
LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:
- Uit het hart van Hannelore: “Nog steeds heb ik het gevoel dat Stijn ergens kan arriveren alsof er niks is gebeurd”
- Uit het hart van Hannelore: “Nu ben ik er voor mijn kinderen, en dat is op zich al sterk genoeg”
- Uit het hart van Hannelore: “Hoelang mag dat, aankloppen bij vrienden en zeggen: het lukt me niet?”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!