Uit het hart van Hannelore: “Pas wanneer de kinderen content in bed liggen, is er tijd voor het lief en mij”

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

We zijn nog steeds op vakantie wanneer het lief ineens laat weten dat hij op de terugweg van zijn surftrip in het zuiden van Frankrijk een omweg zal maken – een klein omweggetje maar, van zo’n 3 uur, haha – en een avond en nacht bij ons op bezoek komt. Mijn hart maakt een sprongetje – nu ja, toegegeven, een gigantische sprong – en ik deel het nieuws voorzichtig aan de kinderen mee. Voorzichtig; omdat ik niet zeker weet of ze het fijn zullen vinden, zo ’n onverwachts bezoek hier in onze vakantiecocon.

“Het wordt me alsmaar duidelijker dat ik me niet al te veel zorgen hoef te maken over of de kinderen het lief leuk vinden”

Hoppe en Polly reageren echter meteen enthousiast en ik haal opgelucht adem. Ze hebben al een aantal keer duidelijk gemaakt dat ze het lief leuk vinden en ik praat vaak met hen om af te toetsen hoe ze over hem denken, maar het wordt me alsmaar duidelijker dat ik me niet al te veel zorgen hoef te maken. Hoppe gaf al enkele keren aan dat hij blij voor me is en dat hij het lief graag heeft, Polly toont haar enthousiasme door het lief de oren van zijn hoofd te tetteren. En gezien de kinderen zelf ook makkelijk zijn, maak ik me voorlopig weinig zorgen.

Sinds ik mama ben, hoor ik van mijn vrienden: “Jij hebt makkelijke kinderen.” Helemaal ongelijk hebben ze niet, Hoppe en Polly zijn aangename, rustige kinderen. Ook al hebben ze – net als iedereen – hun lastige momenten en karaktertrekjes waardoor er al eens botsingen ontstaan, al kunnen ook zij al eens in overdrive gaan, het overgrote deel van de tijd zijn Hoppe en Polly supermakkelijke kinderen, het mag gezegd.

Doorgaans gaat het bij de vrienden, wanneer ze het over die ‘makkelijkheid’ hebben, echter over het feit dat Hoppe en Polly lang slapen. Dat doen ze allebei al sinds de eerste weken van hun leven en daar is weinig aan veranderd. Ze slapen graag uit, wat op schooldagen resulteert in zombies aan de ontbijttafel, maar tijdens weekends en vakanties voor een heerlijke ochtendrust zorgt. Ik stop de kinderen niet later in bed dan andere kinderen, maar ze houden gewoon van slapen, zo blijkt. Dat diepe slapen vertaalt zich overdag in rustige kinderen, vermoed ik, al weet ik niet zeker of het ene aan het andere te linken valt.

Toen Stijn nog leefde, zei mijn moeder vaak: “Jullie hebben rustige kinderen, omdat jullie zelf zo rustig zijn”, waarop ik altijd antwoordde: “Goh, ’t is toch vooral Stijn bij wie de rust zit.” Toen Stijn stierf, dacht ik dat de kinderen zouden voelen dat ik er alleen voor stond, dat ze mijn onrust zouden voelen en daardoor hun eigen rust kwijt zouden spelen (wat ik hen niet eens kwalijk zou hebben genomen, je zou voor minder). Maar hun ritme en makkelijkheid bleven identiek en op de duur dacht ik: bon, laat ik het maar als een cadeau zien, die rust, tussen al dat gedoe en verdriet.

“Voorzichtig vraag ik het lief of hij het aankon, de drukte”

De kinderen kijken de hele dag al net zo hard als ik uit naar de komst van het lief en wanneer hij uiteindelijk arriveert, zijn Hoppe en Polly – in al hun enthousiasme – minder rustig dan ik van hen gewend ben. Ze trekken het lief mee het zwembad in, mee de trampoline op, eisen al zijn aandacht op en zijn blij, maar ook opmerkelijk druk. Het lief en ik werpen elkaar af en toe een veelbetekenende blik toe, weten allebei dat we gewoon even met twee willen zijn en dat dat (nog) niet kan.

Pas wanneer de kinderen doodop en content in bed liggen, is er eindelijk wat tijd voor ons, wij, met twee. Voorzichtig vraag ik het lief of hij het aankon, de drukte. Hij lacht, zegt dat hij mij diezelfde vraag ook al stelde over zijn eigen kinderen. We hebben er nu eenmaal allebei twee en weten dat het niet simpel zal worden (wat ‘het’ dan ook mag zijn). Ik denk aan wat ik zo vaak tegen Stijn herhaalde: “Ik wil nooit meer dan twee kinderen, want aan elke hand één kind lijkt me meer dan voldoende” en grinnik.

Misschien moeten we ons niet zoveel vragen stellen over wat nog komt. Er aandachtig voor blijven, dat wel, maar er ons zorgen over maken? Goh, misschien toch maar niet. Het leven loopt al een hele tijd niet meer zoals ik het had gepland. Druk wordt het sowieso. Loslaten wordt het dus, alweer, maar op een volledig nieuw level nu.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Ik ga één regel proberen toe te passen op alles in mijn leven: chillen is ook een kunst”
• Uit het hart van Hannelore: “Als je er niet op wacht, is het er ineens. Is híj er ineens”
• Uit het hart van Hannelore: “Bij elk verzinsel dat Polly mij op de mouw wil spelden, lijk ik naar mezelf als klein meisje te kijken”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!