Uit het hart van Hannelore: “Ik vind die nieuwe schoolwereld vooral eng, druk en moeilijk”

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (12) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

“Geniet er maar van, want voor je ’t weet zijn ze groot.” Het is een zin die ik al onnoemelijk veel keren te horen kreeg. Meestal van mensen wiens kinderen reeds het huis uit zijn, alsof ze mij mentaal willen voorbereiden op het grote afscheid.

Vaak volgde daarna: “Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen!” Ik keek altijd raar op bij die zin, dacht “als de kinderen groter worden, zelfstandiger zijn, dan zijn de zorgen voor ons, als ouders, toch ook kleiner?” Wist ik veel…

“Polly vond het he-le-maal niet eng en wandelde het eerste leerjaar binnen alsof ze er al altijd thuishoorde”

Sinds september zijn de kinderen hier allebei in het eerste jaar gestart. Hoppe in de middelbare school, Polly in het eerste leerjaar. De overstap die ik als ouder bij Hoppe indertijd groot vond, lijkt nu bij Polly een pak kleiner. Misschien omdat de tweede keer voor alles altijd minder moeilijk en eng is dan de eerste keer. Polly vond het alvast he-le-maal niet eng en wandelde het eerste leerjaar binnen alsof ze er al altijd thuishoorde. Trots toont ze elke dag wat ze heeft bijgeleerd. Over enkele weken leest ze een roman, zegt ze.

De leergierigheid, maar ook het complete gebrek aan geduld heeft ze van geen onbekende. Voor Hoppe veranderde er veel. Na negen jaar in hetzelfde schooltje vertrok hij naar een school aan de andere kant van de stad. Van een rustige school waar huiswerk al tijdens de schooluren gemaakt kon worden, naar het middelbaar waar taken en toetsen een gigantische berg vormen. Met grote ogen keek ik de laatste tijd toe hoe de boekentas groeide, hoe toetsen in aantal toenamen en hoe de stress in het jonge hoofd steeg.

Ik kijk naar zijn agenda en ben verbijsterd. Ik wist dat er meer werk zou zijn dan in de lagere school, maar dat een tiener in een recordtempo aan die nieuwe manier van studeren moet wennen, daar moest ik even bij slikken. Dus probeer ik hem bij te staan, leg hem uit hoe je iets moet studeren, hoe je schema’s en samenvattingen maakt. Tegelijkertijd wil ik dat hij ook zelf zijn weg zoekt en vindt. Ik bots bovendien op mijn eigen tekortkomingen (jezus, wat ben ik nog steeds slecht in wiskunde), merk dat ik soms te snel mijn geduld verlies of te vaak op iets blijf doordrammen.

Het evenwicht tussen studie en ontspanning vinden is bovendien geen sinecure met zo’n berg werk en ik probeer wat druk van de ketel te halen, maar slaag er niet elke dag in. Met een tikkeltje – soms een ferme tikkel – jaloezie kijk ik naar vrienden die het met twee kunnen aanpakken, zelfs gescheiden vrienden kunnen de schoolbezorgdheid bij de (pas gestarte) middelbare scholier enigszins delen.

“Ik wist dat er meer werk zou zijn dan in de lagere school, maar dat een tiener in een recordtempo aan die nieuwe manier van studeren moet wennen, daar moest ik even bij slikken”

De zorgen, het ’s nachts wakker liggen omdat je simpelweg wilt dat je kind stappen kan zetten én tegelijkertijd ook gelukkig is, draag ik alleen. En ik merk dat dat wringt, dat ik mijn kinderen heel veel wil bieden, er non-stop voor hen wil zijn, maar dat ik op mijn grenzen bots. Dat ik af en toe zelf ook een pauze wil of de zorg even aan iemand anders zou willen overdragen. Het besef dat dat niet kan, weegt.

Ik trek me op aan wat anderen zeggen bij wie de kinderen het eerste middelbaar reeds achter de rug hebben: “Let maar op, na enkele maanden is hij dat gewoon.” Dus ik wil de dingen niet groter maken dan ze zijn. Ik weet bovendien dat ik in herhaling val als ik zeg dat ik de zorgen doodgraag wil delen met de vader van mijn kinderen. Maar misschien zal die herhaling er de rest van mijn leven zijn, bij elke bezorgdheid om de kinderen, bij elke grote stap. Het frustreert me simpelweg dat ik maar twee handen en één hoofd heb en dat ik niet overal tegelijk kan zijn voor de kinderen.

Deze week is Hoppe twaalf jaar geworden. De wereld ligt voor hem open, maar op dit moment vind ik, als moeder, die nieuwe schoolwereld vooral eng, druk en moeilijk. (En dat terwijl ik helemaal niet moet zagen, want ík ben niet degene die alle toetsen en taken te maken heeft.) Maar ook hier wennen we wel weer aan, we hebben al moeilijkere watertjes doorzwommen. Wie weet lach ik er over enkele maanden mee. En misschien, héél misschien, vind ik het over enkele jaren, bij Polly, bij de tweede keer, niet meer moeilijk en eng.

Lees meer van Hannelore Bedert:

• Uit het hart van Hannelore: “Wat heb ik het gemist, iemand die zegt: ‘Hou op, je bent aan het zagen’”
• Uit het hart van Hannelore: “Stilaan verdwijnt Stijn naar de achtergrond”
• Uit het hart van Hannelore: “Soms wil ik gewoon een meisje zijn dat wegkruipt in iemands armen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!