Uit het hart van Hannelore: “Ik weet wat het is om een goeie relatie te hebben. Ik teken niet voor minder dan dat”

Begin 2019 verloor Hannelore plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.

Over vriendschappen en relaties

Ik zit met een vriendin aan de vuurschaal in de tuin. Ze verontschuldigt zich voor het feit dat we elkaar lang niet hebben gezien, haalt allerhande excuses boven, om uiteindelijk zuchtend toe te geven dat het haar eigen schuld is. Dat ze al veel langer had kunnen passeren, maar dat het lijkt alsof haar sociaal leven al jaren plat ligt, dat daar geen corona-lockdown voor nodig was. Dat haar relatie en bij uitbreiding misschien zelfs haar hele leven één grote leugen lijkt. Bij die laatste woorden frons ik mijn wenkbrauwen, waarop ze lacht en dramatisch de armen in de lucht gooit. Er vliegt een deel wijn uit het glas, proestend verontschuldigt ze zich.

Zo leerden we elkaar kennen, in onze studententijd. Zij was luid en aanwezig, ik liet me meetrekken en leek in haar aanwezigheid de rustige van de twee. Zij zei dat mijn rust haar kalmeerde, wat ik grappig vond, omdat ik niet het gevoel had veel rust te kennen toen. Ik maakte het begin van haar relatie mee, zij kende Stijn vanaf de eerste week. Onze vriendschap kwam echter op een lager pitje terecht, toen ze alsmaar minder buiten kwam. Alles draaide in hun relatie om de allesoverheersende liefde. Ze vroeg zich op een avond luidop af hoe Stijn en ik het deden: een relatie hebben én onze vriendschappen onderhouden. Zowel Stijn als ik wisten niet goed wat antwoorden, want we vonden beide belangrijk. We hadden er een perfect evenwicht in gevonden, hadden gezamenlijke vrienden, maar ook aparte vriendengroepen. En we gaven elkaar vrijheid, zonder elkaar daarbij uit het oog te verliezen of afbreuk te doen aan wat wij met twee hadden.

“Ik maakte het begin van haar relatie mee, zij kende Stijn vanaf de eerste week. Onze vriendschap kwam echter op een lager pitje, toen ze alsmaar minder buiten kwam”

In hun relatie lukte dat niet. Het was ófwel de liefde, ófwel de vriendschap. Als iets opgebouwd is rond dilemma’s, dan loopt het ooit fout, daar ben ik altijd al van overtuigd geweest. In volle lockdown besliste de vriendin dat het genoeg was geweest en dat ze wilde scheiden. Ze was niet de enige, zo bleek uit cijfers in de kranten, maar dat maakte het niet minder schrijnend. Een scheiding maakt het leven nooit echt vrolijker.

“Ik ben terug vrijgezel!” roept ze lachend, waarna ze meteen haar hand voor haar mond slaat en mij met grote ogen aankijkt.

“Je hoeft je niet in te houden,” zeg ik. “Volgens de letter van de wet ben ik ook terug vrijgezel. Het voelt alleen iets minder feestelijk dan bij jou.”

Het duurt lang voor ze iets zegt, ze laat de wijn door haar glas walsen.

“Heb je geen schrik voor de lat?” vraagt ze.

Ik glimlach, weet wat ze bedoelt.

“Tuurlijk heb ik er schrik voor. Ik weet wat het is om een goeie relatie te hebben en ik teken niet voor minder dan dat.”

“Jullie hadden geen goeie relatie,” zegt ze. “Jullie hadden de perfécte relatie.”

Ik haal mijn schouders op, zeg dat geen enkele relatie perfect is, dat ook Stijn en ik onze slechte momenten hadden. Maar ik kan niet anders dan toegeven dat ze er niet zo ver naast zit. Dat de lat inderdaad erg hoog ligt.

“Je zal moeten opletten dat je de lat niet zodanig hoog legt dat niemand er meer over kan,” zegt ze.

Nu is het mijn beurt om stil te zijn, om lang te wachten met antwoorden.

“Dat weet ik,” zeg ik uiteindelijk. “Maar misschien leg je na een overlijden de lat zo hoog om jezelf ontgoochelingen te besparen. En om het beeld van je overleden partner alle eer aan te doen.”

“Of misschien is het de natuur,” bevestigt de vriendin. “Een natuurlijk instinct dat ervoor zorgt dat je niet te snel aan iets nieuw begint, dat je jezelf tijd kan geven.”

“Dat je niet uit eenzaamheid aan een relatie begint,” knik ik.

De vriendin lacht.

“Mijn lat ligt momenteel erg laag,” zegt ze met een grijns. “Ik zou met eender wie iets kunnen beginnen.” 

Ik lach, oprecht, maar voel dat ik het zo erg nog niet vind dat de lat voor mij immens hoog ligt. Het zal sowieso anders zijn, daar ben ik me van bewust, maar voor minder dan de absolute openheid die ik met Stijn had, ga ik niet. Waarom zou ik ook?

En uit eenzaamheid een relatie beginnen? Daar teken ik niet voor.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Wat mis ik ineens dat wondermooie beeld van mijn twee kinderen mét hun papa erbij”
• Uit het hart van Hannelore: “In de auto brul ik luidkeels met de kinderen mee met een liedje waar Stijn zo van hield. Een golf van liefde overspoelt ons”
• Uit het hart van Hannelore: “Stijn zou niets liever hebben dan dat er een warme man mijn leven binnenwandelt, maar mijn hart lijkt helemaal op slot te zitten”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!