Uit het hart van Hannelore: “Om samen de slappe lach te krijgen, rij ik graag een uur”

Hannelore Bedert (38) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (6). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

De vriendin verhuist

Een van mijn vriendinnen is verhuisd en dat voelt als een zoveelste afscheid. De impact van die beslissing was de laatste weken op zoveel vlakken voelbaar en ik werd triest als ik er nog maar aan dacht. Nadat we al jaren in Gent op fietsafstand van elkaar woonden, kocht ze een huis in de Vlaamse Ardennen, samen met haar man en kinderen. Weg van de stad, het groen in.

Dat door die verhuis de weg tot bij haar ineens van vijf minuten fietsen naar een uur autorijden zou veranderen, boezemde me al meteen angst in. In al die jaren samen in Gent hoorden we elkaar bijna dagelijks, gingen we samen op restaurant, aten we sushi op de stoep voor haar huis, hingen we in mijn tuin te niksen, slenterden we vele nachtelijke uren rond op de Gentse Feesten en keken we samen naar idiote programma’s op zondagavond.

Haar jarenlange “Nee, ik wil echt nóóit kinderen” veranderde in een onstuitbaar moedergevoel toen ze voor het eerst mijn kleine Polly in haar armen hield. We hoopten dat onze dochtertjes ook vriendinnen zouden worden, zoals wij. En toen ze vorig jaar haar tweede dochtertje op de wereld zette, knal op mijn eigen verjaardag, leek de cirkel rond.

“Nhu Kim is de vriendin bij wie een schakeltje is gelegd dat nooit meer weg kan gaan, wat er ook gebeurt”

Vriendschap is een speciaal beestje. Er zijn vrienden die je vaker ziet dan anderen, er zijn er met wie de band intenser is, er zijn er met wie je alles deelt, er zijn er met wie je liefst van al gewoon plezier hebt, er zijn er op wie je blindelings vertrouwt, er zijn er bij wie je eerst even moet ontdooien… er zijn te veel verschillende soorten vrienden om daar duidelijkheid in te scheppen.

Maar Nhu Kim durf ik, om zoveel uiteenlopende redenen, onder te brengen in een categorie. Ik spreek bewust niet over ‘mijn beste vriendin’, want ik heb er meerdere, denk ik, maar wel over ‘die ene vriendin’. De vriendin bij wie op de een of andere, wonderlijke manier een schakeltje is gelegd dat nooit meer weg kan gaan, wat er ook gebeurt.

Nochtans verschillen we op ontzettend veel vlakken. Ik denk te lang na, zij is impulsief. Ik ben georganiseerd, zij is chaotisch. Ik twijfel vaak, zij leeft voluit. Ik loop over van emoties, zij kijkt al eens met grote ogen naar mijn emotoestanden. Ik praat moeilijke momenten graag snel uit, zij loopt toertjes in haar hoofd. Ik ben een typisch Vlaamse bleekscheet, zij kreeg de wondermooie Vietnamese teint. Ik ben groot, zij is klein. Ik typ mijn digitale berichtjes telkens als epistel, zij drukt na elke zin op enter. Zij neemt snelle beslissingen en heeft er al eens spijt van, ik durf niet zo vaak meer te springen. Maar we kennen elkaar al sinds de kleuterklas en hebben onze eigen taal gevonden, alsof het niet anders kan.

Toen Stijn stierf, panikeerde ze, niet wetend hoe ze er voor mij moest zijn, wat haar plaats was tussen de vele vrienden en familie die precies veel beter leken te weten hoe ze mij konden helpen, hetzij praktisch, hetzij emotioneel. Later hoorde ik dat ze zich in die eerste weken constant had afgevraagd hoe ze in godsnaam moest omgaan met dat immense verdriet.

Pas toen ze zag dat zij – tussen de vele zorgende vrienden en familie – diegene kon zijn die mij af en toe eens uit mijn verdriet kon sleuren, mij kon doen lachen, mij een onbezorgde avond kon bezorgen, was die paniek over. En ik ben haar nog steeds dankbaar voor de vele keren dat ik sinds het overlijden de slappe lach heb gehad. Door haar.

“Het besef dat er nu misschien opnieuw iets fundamenteels zal veranderen in mijn leven, maakt me toch wat angstig”

Ik weet dat vriendschappen sterk genoeg kunnen zijn om afstand te overbruggen (een uur rijden is ook maar een uur rijden), dat er zoveel manieren zijn om contact te houden, dat we ouder worden en kinderen hebben en niet zomaar meer last minute iets (kunnen) beslissen, ik weet dat alles evolueert, maar het besef dat er nu misschien opnieuw iets fundamenteels zal veranderen in mijn leven, maakt me toch wat angstig.

In veel situaties ben ik geen voorstander van dingen die alsmaar ‘bij het oude blijven’, een frisse wind kan zoveel deugd doen. Maar wat had ik ontzettend graag gehad dat dit alles gewoon bij het oude was gebleven. En wat zal het veel tijd vragen om te wennen aan de afstand. Ik zet me nu al schrap voor wat nog komt.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Ineens gaat het niet meer. En dan zijn er vrienden die zeggen: ‘Kom maar af, huil maar. Het is oké'”
• Uit het hart van Hannelore: “Een babysitter als Emelie is goud waard voor een alleenstaande mama”
• Uit het hart van Hannelore: “Geen van ons kan uitleggen waarom we elkaar blijven vinden, maar er is iets wat ‘klopt’ bij onze groep vriendinnen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!