“Mindfulness: ik dacht mijn goede voornemen beet te hebben! Maar ik vrees dat ik naar iets anders op zoek moet”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Ik vind dat die hele feestmaand december weer zo voorbijgevlogen is: Sinterklaas, kerstavond, kerstdag, oudjaar, Nieuwjaar. We waren nog niet aan de chocolade en speculaas begonnen, of de kalkoen en de kerstbuche werden al geserveerd, direct gevolgd door de gourmet en de bubbels. Elk jaar lijkt het sneller te gaan, als een hogesnelheidstrein die raast tussen begin december en 1 januari.

Toen ik een vriendin gelukkig Nieuwjaar wenste, liet ik me dus ook ontvallen dat de tijd toch zo snel gaat. Ik vroeg of het misschien met onze leeftijd te maken had. Ik las ergens dat, hoe ouder je wordt, hoe korter een week of een maand lijken, omdat je de tijd verhoudt tot je eigen levensjaren. Maar mijn vriendin antwoordde nuchter dat het meer aan de aard van het beestje lag. Ik moest meer bewust leren genieten van elk moment, tot rust komen, niet zelf zo razen. ‘In het nu leven’, noemde ze het nog. Ze had er net een cursus over gevolgd.

Mindfulness, dacht ik ­meteen. Het ging om een mix van beter ademhalen, je bewust zijn van je zintuigen – proeven, ruiken, luisteren, kijken – en de tijd nemen om even stil te staan doorheen de dag, dankbaar te zijn. Ik ben nooit te beroerd om iets uit te proberen – hoe moeilijk kon het zijn? – en dacht m’n goede voornemen voor het nieuwe jaar beet te hebben. Ik ging er deze kerstvakantie meteen mee starten, met dat ‘genieten van het nu’.

Zo gezegd, zo gedaan. Op een gure winterochtend zette ik een theetje, ging aan de keukentafel zitten en keek naar buiten. Even niks doen, niks denken, gewoon rustig ademhalen en naar de tuin kijken. En toen begon het, het was niet tegen te houden: een denderende snelheidstrein aan gedachten. Eerst was het van: goh, we moeten in het voorjaar echt wel dringend gras bijzaaien, er zijn net iets te veel bruine plekken. Daarna zag ik een mooi vogeltje en ging er een ander lichtje aan in m’n hoofd: ik moet zo’n spekbol voor ­vogels op mijn boodschappenlijstje zetten.

Al snel dwaalde ik verder af. Nog een paar weken en Koen wordt vijftig. Plots schoot het me te binnen dat we voor dat feestje nog heel veel te doen hadden: wat zouden we eten, en was dat zaaltje nu in orde waar hij zijn verjaardag wilde vieren? Vervolgens stommelde Anthony naar beneden. “Honger, mama! Mijn buik rammelt. Zijn er nog pannenkoeken?” Een noodgeval dat ik even moest verhelpen. Ondertussen was m’n thee al serieus afgekoeld.

Hoe ik ook probeerde om mijn gedachten even alleen bij die ene boom in de tuin te houden of bij de thee die ik proefde, hoe meer ze uitzwermden naar zowat ieder plan of to-dolijstje voor het nieuwe jaar. Het leek wel alsof mijn brein een eigen willetje had en op avontuur ging.

Plots werd ik me er heel erg van bewust dat mijn ‘nu’ gewoon heerlijk chaotisch en druk is. En mijn gedachten dus ook. Hoe harder ik de tijd probeerde vast te houden, hoe sneller hij door mijn handen glipte. Conclusie: ik moet gewoon op zoek naar een ander goed voornemen. Voilà, probleem opgelost!

Ontdek ook onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!