“Ook al zit er nu een grote oceaan tussen ons, eigenlijk is er niet veel veranderd tussen ons twee”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Afgelopen week was mijn neef Jo op bezoek in België. Sinds een jaar woont hij met vrouw en kinderen in Brazilië. Ik was heel nieuwsgierig naar hun belevenissen daar in dat andere werelddeel. Met het druilerige weer in ons landje, waren die verhalen net dat beetje zomers avontuur – dat beetje wegdromen naar zon, zee en samba – wat ik nodig had.

Op een grijze woensdagochtend hadden we afgesproken in een ontbijtcafé. Ik hing aan zijn lippen, terwijl de regen zachtjes tegen het raam tikte. Er bleken toch heel wat verschillen te zijn met het leven in zijn thuisland. De zon was natuurlijk evidentie nummer één. Wij ploeteren door de wintermaanden, terwijl zijn kinderen nu genieten van hun grote vakantie. Doorheen het jaar hebben ze schooluren die ons gezinsschema hier op z’n kop zouden zetten. De lessen beginnen er namelijk heel vroeg in de ochtend, tussen zeven en acht, en ze duren dan tot de middag.

Zijn twee meisjes hebben haast wekelijks een verjaardagsfeestje van hun vriendinnen op het programma staan en die party’s zijn altijd geweldig. De Brazilianen kunnen feesten, en leren dat duidelijk van jongs af aan. In mijn oren klonken die verjaardagen bijna als groots opgezette evenementen. In een echte feestzaal, telkens met een thema ook, het ene al groter en origineler dan het andere: van ‘Frozen’ en ‘Assepoester’ tot ‘Tropisch Hawaï’ of ‘Pastel-Regenbogen’.

Alles lijkt er groter. In São Paulo, hun huidige thuis, zijn appartementen met twintig tot veertig verdiepingen heel normaal. Soms landen er zelfs helikopters op de daken. Het moet daar wel een wereld van grote contrasten zijn tussen arm en rijk. Voor die laatsten is het hebben van een huishoudster die van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat zorgt voor alles – van de was, de plas tot de kinderen en koken – heel gewoon.

Ik kan me een leven ver weg van familie en vrienden moeilijk voorstellen, maar ergens wist ik altijd al wel dat mijn neef niet voor altijd in België zou blijven wonen. Als kind keken we graag naar avontuurlijke televisieprogramma’s die zich afspeelden in andere landen: ‘The A-Team’ in Amerika, ‘All Creatures Great and Small’ in Engeland, of ‘Daktari’ in Afrika. Jo was ook fan van de films van Indiana Jones en had de strafste talenknobbel van de familie. Engels, Frans, Spaans, Portugees, Japans, Duits… hij moest er maar een paar weken met vakantie gaan of pikte de taal als vanzelf op. Eigenlijk was hij dus als kind al een wereldreiziger in de dop, een avonturier in spe. Dat zei ik hem ook, daar aan die tafel in dat café.

En toen werd het tijd om ons ontbijt te bestellen. Mijn blik viel meteen op één gerecht op de kaart. Iets wat we als kind vaak aten ’s ochtends: een stukje nostalgie en iets op-en-top ‘van hier’: verloren brood. Mijn keuze was meteen gemaakt. Hetzelfde bleek, tot mijn verbazing, voor Jo. Meteen besefte ik: ook al zijn er een grote oceaan, uur- en andere verschillen tussen ons in het dagelijkse leven, in essentie is er niet veel veranderd tussen ons twee.

Ontdek ook onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!