“Zalig, die klassieke muziek in de auto, ik was helemaal zen. Maar dat duurde nog geen tien seconden”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Koning Winter is in het land en we zijn weer toe aan al te koude en vroeg donkere dagen. Afgelopen weekend dwaalde ik een beetje verloren door ons huis. Het was te koud om lang te gaan wandelen met Goemmer en ik had geen zin om keukenkastjes uit te mesten of rommel hier en daar op te ruimen. Ook de kerstboom was al afgetuigd en alle lichtjes en ballen zaten alweer opgeborgen in dozen in de kelder.

De kinderen hadden hun eigen bezigheden: Oliver zit weer in de blok en daar wilde ik hem zeker niet van afleiden, Noor was druk met de voorbereiding van een scoutsbijeenkomst en Anthony gamede liever met z’n vrienden dan te kaarten met mama. Ook Koen had nog wat werk te doen.

Ik zocht dus een nieuwe hobby voor dat weekend, iets om me in stilte mee bezig te houden. Mijn laatste dikke boeken waren uit en de puzzels met duizend stukjes allemaal gelegd. Toen viel plots m’n oog op een cursus ‘Klassieke Muziek’ in onze boekenkast. Niet om zelf te spelen, maar een leerboek dat je wat geschiedenis en achtergrond geeft om klassieke muziek te kunnen beluisteren. Er zaten zelfs een paar cd’s bij.

Ik leer graag iets nieuws en dit leek perfect: genieten van klassieke muziek en tegelijk meer ontdekken over Mozart (verder dan de film lang geleden reikte m’n kennis niet), Tsjaikovski, Brahms en Beethoven. Het was erg rustgevend, de pianoklanken en vioolmelodieën.

Ik werd meteen teruggekatapulteerd naar het appartement van m’n grootouders. Bompa was een groot muziekliefhebber, en een van de twee slaapkamers had hij ingericht als zijn muziekkamer. Uren bracht ik daar door. Hij, met z’n pijp in zijn ‘bompa-stoel’ wegdromend, en ik op de grond, benen opgetrokken in kleermakerszit, leunend tegen een mahoniehouten kast. Hij bezocht wekelijks, soms zelfs meerdere keren, de ‘discotheek’, zoals hij de bibliotheek voor vinylplaten en cd’s noemde. Op die manier heb ik veel van zijn muziek opgepikt: ‘Madame Butterfly’, ‘De Parelvissers’, ‘Carmina Burana’, ‘Concierto de Aranjuez’. De melodieën herken ik wel, maar ik kan er niet altijd de juiste periode op plakken. Daar ging ik dus iets aan doen.

Of het nu door de herinneringen aan mijn bompa kwam, of door de muziek zelf, ik vond het meteen heel mooi en heel zen. Dus toen Oliver me later vroeg of ik z’n vriendinnetje Eline naar huis wilde brengen, zat ik helemaal ondergedompeld in de hogere sferen van de cursus. Om mijn gelukzalige gevoel niet helemaal te verliezen, zette ik in de auto Klara op.

Nog geen tien seconden later draaide Oliver aan de knop. “Sorry, mama, maar daar word ik zenuwachtig van.” Bijna onmiddellijk knalde MNM door de boxen en begon Oliver wild mee te bewegen op het nummer ‘I don’t care… I love it!’ Hij ging helemaal uit de bol, met de nodige decibels erbij. Ik moest denken aan een quote van Tsjaikovski die ik net gelezen had: “Tijd is nog steeds de beste criticus en geduld de beste leerkracht.” Die cursus had me alvast een wijze les geleerd.

Ontdek ook onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!