“Het is een cliché, maar kinderen opvoeden is altijd een beetje meer loslaten”

Hoofdredactrice Karen is 48 en 
gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de 
brouwerij, met haar 
drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, 
én hond Goemmer.

Over het einde van een tijdperk

“Het is een cliché, maar kinderen opvoeden is altijd een beetje meer loslaten. Kleine kinderen worden nu eenmaal groot. Gisteren drong het ineens tot me door: de laatste zes maanden van Noor in het middelbaar en van Anthony in de lagere school zijn officieel begonnen. Vanaf volgend schooljaar hebben we één puber in 
het middelbaar en twee studenten in het hoger onderwijs. Vaarwel moederdag-knutselwerkjes, schoolfeesten met dansjes en nieuwjaarsbrieven… dat tijdperk is dan definitief voorbij.

Noor zal straks kunnen autorijden, en Anthony gaat dan alleen, met een grote fiets, naar school. Niet meer te voet met Koen. Van toen hij een kleuter was, gaan 
ze elke ochtend met z’n tweeën en met Goemmer aan de leiband op pad. Soms ga ik mee. Zoals gisteren, toen ik overvallen werd door een licht weemoedig gevoel. Dat kwam door het zwaai-momentje. Tussen de schoolpoort en de speelplaats wandelen de kinderen nog even alleen. Net zoals vele andere ouders blijven we dan nog even aan de poort staan tot Anthony de speelplaats oploopt.

In het begin draaide Anthony zich nog tientallen keren om op die ‘oprit’ naar de speelplaats. “Dag mama, dag papa”, wuifde hij dan uitbundig. Hij liep haast achteruit om ons zolang 
mogelijk te kunnen zien staan. Aan het eind kregen we nog een extra lange zwaai. Door de jaren heen hebben we dat ritueel zien evolueren. Het zwaaien werd minder en minder cool. In het vierde en vijfde leerjaar werd het al beperkt tot zo’n drie keer wapperen. Hij leek toen zo’n beetje op een van de kandidaten van Ingeborg in het vroegere tv-programma ‘Blind Date’. Een kus aan de schoolpoort, dan even omkijken, arm omhoog ergens in het midden, en net voordat hij de speelplaats opliep nog een laatste grote zwaai.

Dit jaar moeten we het met nog minder doen. Koen had het me al verteld. Hun afspraak is nu gewoon: een kus aan de schoolpoort, geen gewuif meer. Ik vond het maar niks. Toen ik dus gisteren meeliep naar school, kon ik het niet laten. Bij het afscheid fluisterde ik in Anthony’s oor: “Nog even zwaaien, hè.” Ik zag zijn vertwijfelde blik – hij wist meteen waarover het ging – want dit was niet volgens de afspraak. Hij liep naar de speelplaats, rugzak op de schouders, handen in z’n zakken, het loopje van een coole gast van het zesde.

Even dacht ik dat hij niet meer zou omkijken, maar dan, helemaal op 
het einde, deed hij het toch. Een beetje geïrriteerd weliswaar door die mama, maar z’n vlakke hand ging omhoog in een piepklein, minuscuul zwaaike. Niet hoog in de lucht, eerder tot de hoogte van z’n navel, maar dat was voldoende. Het voelde alsof ik een olympische medaille kreeg of een Oscar had gewonnen. Koen moest alleen maar lachen met mij. Nog even en onze bijna-puber trekt naar de middelbare school. Ik ga nog zoveel mogelijk mee naar school lopen de komende maanden en vertrouw erop dat het volgend jaar ook wel goed komt met mama en papa.

Lees ook onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!