Karen
“Die ene avond waren al die volwassen vrouwen weer even meisjes van twaalf en dat was hartverwarmend”
Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Over de gala-avond ballet
Ik had m’n wagen volgeladen… en daar gingen we dan. Zeven vrouwen met verschillende leeftijden, achtergronden, dialecten en vormen. Sommigen kenden elkaar al wat langer, anderen nog maar pas. Het leek wel een schoolreis van meisjes in het eerste of tweede middelbaar. Maar het waren geen pubers meer, wel de madammen van het balletgroepje waarbij ik sinds kort ben aangesloten. Ik zie ze nu al allemaal graag.
Afgelopen maandag trokken we op excursie, naar een balletavond georganiseerd door Wim Vanlessen, de wereldvermaarde, onvergetelijke danser van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen. Hij was ‘primary dancer’, de mannelijke tegenhanger van de prima ballerina. Wim moet in ieder geval zowat de beste danser zijn die ik ooit gezien heb. Ik keek dus erg uit naar dit avondje.
Toen ging het licht uit en werd iedereen stil bij de wereldklasse die de dansers op het podium tentoonspreidden
In de auto met al die madammen steeg het aantal decibels met elke kilometer die ik reed… zalig! We hadden gelezen dat het een gala-avond zou worden en er was wat bezorgdheid bij een aantal vrouwen of ze wel chic genoeg gekleed waren. Uiteindelijk besloten we met z’n allen dat ‘gala’ vooral op ons gezicht moest te lezen zijn. We zouden wel een ‘chic gezicht’ trekken. Iemand van het gezelschap vertelde dat ze Wim Vanlessen al een keer gezien had op de luchthaven. Animo alom, dat de muziek op de radio oversteeg. Alleen had ze hem toen jammer genoeg niet durven te vragen om met haar op de foto te gaan. “Dat doe je toch niet, hè, die man staat daar te wachten in de rij om in te checken.”
Eenmaal in de Koningin Elisabethzaal aangekomen, bleek de rode loper uitgerold en konden we zelfs enkele BV’s spotten. De reacties bleven maar komen: “Is dat niet Kid Coco en daar, Jeroom met Elodie?” en “Dat is toch ook een heel mooie vrouw, hè, Véronique De Kock.” Onze balletlerares zat er, zoals steeds, sierlijk en stralend bij, te midden van haar pupillen. Toen ging het licht uit en deden de BV’s er voor niemand meer toe. Iedereen werd heel stil bij de wereldklasse die de dansers en danseressen op het podium tentoonspreidden.
“Tijdens die gala-avond ballet veranderden de vrouwen rond mij en ik weer even in meisjes van twaalf”
Vanaf de eerste pas tot de allerlaatste konden we ons ballethart ophalen. We zagen een superromantische pas de deux, een stuk met twee balletdansers en een vleug humor, modern ballet waarbij we onze adem inhielden, een balletdanser die op Franse muziek de hoogste sprongen maakte en aan het eind werden we allemaal verliefd op Don Quichot. Toen we weer naar buiten liepen en iets gingen drinken, kwamen de tongen weer los. “Ik zou toch zo graag nog eens een tutu dragen. Zo’n korte die uitsteekt.” “Nee, ik zo’n lage tot aan de enkels, met een grote strik achteraan.” “Oh, en ik wil nog eens op pointes!”
Die ene avond waren we met al die volwassen vrouwen weer even meisjes van twaalf en dat was hartverwarmend. Toon Hermans schreef ooit: ‘Wie in het kind het wonder niet ziet, die snapt het hele liedje niet’. Wel, ik vind…wie in de vrouw het balletdanseresje niet ziet, die begrijpt er ook niks van.
Lees ook onze andere columnisten:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!