“Ik ben fan van echte post, voor mij geen e-cards. Maar een pakketje opsturen naar Brazilië, bleek een maat voor niets”

Hoofdredactrice Karen is 47 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

De magie van een enveloppe in de brievenbus

“Ik hou van post, het meest van ouderwetse brieven en wenskaarten. Je krijgt ze minder en minder maar zo’n enveloppe met een postzegel op in je brievenbus is toch zoveel magischer dan een e-mail of e-card, niet? Natuurlijk niet als er een rekening of parkeerboete in zit, maar een schrijfsel in een verzorgd handschrift op mooi briefpapier, versierd met bloemen of een fijn streepje in kleur, dat kan toch prachtig zijn? 

Of het nu m’n eerste liefdesbrieven zijn, een kattebelletje van een van de kinderen op een scoutskamp, de verjaardagskaarten van grootouders en tantes, ik heb ze zowat m’n hele leven bijgehouden. Ook al kregen we er met de jaren minder, ik heb dus nu wel een mooie verzameling handgeschreven briefjes om af en toe nog eens vast te pakken en te herlezen.

Bij mijn kinderen zie ik soms een zelfde hooggespannen verwachting naar de brievenbus. Maar dan naar een pakketje van een online winkel. Toen m’n petekindje – de dochter van neef Jo – naar Brazilië verhuisde, wilde ik dan ook vrijwel meteen échte post uit België opsturen, geen zoveelste whatsappje met een foto. Omdat Valentina nog een kleuter is en nog niet kan lezen of schrijven, vatte ik het plan op om ook een pakje op te sturen. Maar blijkbaar is een postpakket versturen naar Brazilië niet zo simpel. Jongens toch, was me dat een onderneming!

Met veel zorg en nadenken had ik eerst een zacht popje en een kleurrijke kaart uitgezocht. Mooi en stevig ingepakt kon dat mijns inziens zonder al te veel kleerscheuren in Sao Paulo geraken. Bij het postkantoor wees een loketbediende me de pakketdozen aan die je – naar het juiste formaat gemeten met een schema op de kast – zelf moet uitzoeken en moet plooien. Ben ik de enige die dat al niet zo simpel vond?

Maar toen moest de grootste uitdaging nog komen. Het invullen van een papiertje voor ‘internationale verzending’. Piepkleine, amper leesbare letters en stippellijnen waar je naam en volledig adres dient op te schrijven. Met mijn uiterst verzorgd maar nogal groot handschrift, heb ik zowat drie keer een nieuw blaadje moeten nemen voordat het me lukte. Zo’n postcode van Sao Paulo met meer cijfers dan we hier gewoon zijn, hielp niet mee. Ik durfde ook geen afkortingen van de straatnaam te gebruiken, niet zeker of dat ze in Brazilië dezelfde gebruiken.

Uiteindelijk propte ik er alles zo goed en zo kwaad mogelijk op. Vervolgens bleek er ook nog eens een extra douaneformulier nodig waar ik minutieus de inhoud van het pakje – je weet nooit, bij een of andere drugscontrole – opzette. De verzending kostte me uiteindelijk meer dan het popje zelf, maar na zo’n klein half uur postkantoor, was ik vooral blij dat het me allemaal gelukt was. In gedachte zag ik al het schattige snoetje van Valentina, verrast met een postpakje en vol verwachting klaar om het open te doen…

Ettelijke weken later belde onze uiterst vriendelijke postbode aan de deur. M’n pakje was retour uit Brazilië. Iets met een adres dat niet klopte. Nu wacht ik maar tot Valentina een keer naar België komt, of zal ik eens een postduif proberen?”

Lees zeker ook eens onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!