Karen
“Ik help mijn studenten door de frigo en snoepkast te vullen. En een kaarsje te branden als ze examen hebben”
Hoofdredactrice Karen is 47 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
SOS examenstress
Bij ons thuis zitten we midden in de examenstress. Het is al enkele weken bezig – sinds de start van ‘de blok’ van Oliver om precies te zijn – maar je voelt de spanning nu met de dag stijgen. Oliver zit in zijn eerste jaar hogeschool en dan zijn die examens natuurlijk extra spannend. Hij is als student een ‘diesel’, zo eentje die wat trager op gang komt bij het studeren. Na nog ‘enkele laatste keren op stap gaan’, ‘nog even een fietstochtje’ of ‘die historische voetbalmatch op tv’, is er de onvermijdelijke schop onder z’n kont van mama nodig om hem vol in gang te doen schieten. Maar dan gaat hij wel als trein.
Noor is veel gelijkmatiger in haar studeren, alles is goed gepland en ze zal zeker geen tijd te kort komen ergens. Zij zit nu in het vijfde middelbaar en we moeten er bij haar vooral op letten dat ze voldoende ontspanning neemt, opdat de zenuwen voor die examens haar niet zouden overmannen.
Oliver is een diesel, en bij Noor moeten we er net op letten dat ze wel voldoende ontspanning neemt. En Anthony, die zit gelukkig nog maar in het vijfde leerjaar
Gelukkig zit Anthony nog maar in het vijfde leerjaar. Hij is zenuwachtig voor z’n spreekbeurt, als was het het moeilijkste mondeling examen ooit, maar gelukkig kunnen we hem daar nog wel bij helpen.
Dat ligt anders bij de vakken die Oliver en Noor moeten afleggen. Hen kan ik enkel helpen door de frigo en snoepkast te vullen, af en toe een luchtig babbeltje te slaan en een kaarsje te branden als ze examen hebben. En natuurlijk is het weer prachtig weer als ze moeten studeren. En zijn die eindronde van het voetbal of die tennismatchen van Roland Garros erg spannend om naar te kijken.
Ik was meer zoals Noor, mijn studieplanning lag vast tot op het uur. Daarmee alleen al was ik soms dagen bezig
Zo was het vroeger ook, toen ik zelf nog studeerde. Ik was meer zoals Noor, ook mijn studieplanning lag vast tot op het uur. Daar was ik soms dagen mee bezig. Mijn voorbereiding begon altijd eenzaam in m’n slaapkamer, maar naarmate de weken vorderden, ging ik vaak beneden aan de grote eettafel zitten en lagen er doorheen het huis wel overal bewijzen dat er een student woonde. Ik kon toen ook echt van de stress van die zotte gedachten krijgen, zoals ‘je moet nu 10 keer de trap op en af lopen, dan zul je voor het vak van morgen geslaagd zijn. Compleet geschift, maar ik durfde het dan niet níét te doen.
Achteraf gezien zijn examens zo’n beetje als bevallingen, veel volwassenen hebben er later straffe verhalen over. Zo was er bij mij die ene prof die op een warme namiddag – waarschijnlijk na zijn iets te zware lunch en na al zo’n 30 studenten te hebben aanhoord – voor mijn ogen in slaap viel tijdens m’n mondeling examen. Of die prof die vond dat het veel te warm was in zijn kantoor en daarop besloot om even een plonsje te gaan nemen in het nabijgelegen zwembad, met als gevolg dat wij daar allemaal in een warme universiteitsgang drie kwartier langer op ons examen konden wachten. Er was ook die lieve prof die me geruststelde met het feit dat mijn aanwezigheid in zijn les – ‘Hé, hij weet dat dus en herkent mij!‘ – me zeker zou helpen bij het oplossen van zijn vragen. Ik werd terstond rustiger.
Nooit vergeet ik die prof die op een warme namiddag – wellicht na een iets te zware lunch – voor mijn ogen in slaap viel tijdens mijn mondeling examen
Eigenlijk worden die kleinste details later de grote verhalen die je je écht nog herinnert. Van al die dikke cursussen en studieboeken weet ik zo goed als niets meer. Maar als ik dat nu aan mijn studenten thuis zou zeggen, zou ik hen alleen maar irriteren. Nee, laat me maar gewoon die koelkast goed vullen en dat kaarsje branden…”