“Hoelang zal ik hem nog ‘mijn dessertje’ mogen noemen? Mijn jongste van de drie, die ook al elf wordt”

Hoofdredactrice Karen is 47 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Over kleine jongetjes die groot worden

Anthony is jarig deze week. 11 jaar wordt onze kleine man, en hij kijkt al dagen uit naar ‘zijn feestdag’. Anthony is in alles wat je noemt een zomerkind, een zonnetje in huis. Van zo’n feest geniet hij zichtbaar. Dat is ook voor ons mooi om te zien. Vaak is het, zo midden in het ‘bouwverlof’, moeilijk om een verjaardagsfeestje met z’n schoolvrienden te organiseren op de dag zelf. De meesten zijn met vakantie of al maanden ingeschreven in een zomerkamp. Wij maken met het gezin zijn dag dus extra speciaal en boksen steevast een feestprogramma in mekaar.

Anthony wil vooral verrast worden. Moeilijk is hij niet, hij vindt zowat alles wel leuk. Dit jaar twijfelen we nog tussen minigolfen of zo’n escape room. Het eerste deden we al vaker met het gezin en is een gegarandeerd succes, het andere deden we nog nooit maar is net daardoor een tikje spannender.

Een ding ligt zeker vast: we gaan quiche eten. Het liefst in die toffe quichebar hier in Hasselt. Dat is Anthony’s favoriet. De eerste keer trokken de andere klanten grote ogen toen dat smalle ventje niet één, maar twee grote stukken vlot na elkaar smakelijk opat. Anthony straalde en zei met al z’n charme tegen de ober dat hij het ‘de lekkerste quiche ooit’ vond.

Ik kon alleen maar denken aan hoe snel die jongste van ons groot wordt. Het lijkt wel gisteren dat we in Barcelona op zoek gingen naar een verjaardagstaart met één kaarsje. Als cadeau kreeg hij toen een voetbaltenue van FC Barcelona, jawel: met rugnummer 1. Ik heb het altijd bijgehouden, hij gaat dat later zeker nog leuk vinden.

Toen hij klein was, trokken we ook vaak naar zee. Daar is die ene foto gemaakt waarop hij op z’n derde of vierde verjaardag zo’n kaart had gekregen die ‘Happy birthday’ zingt als je hem opendoet. Iedere keer weer ging hij met z’n kleine beentjes rechtstaan op een stoel om te dansen en te lachen. Aanstekelijk voor iedereen rondom hem.

Onvergetelijk was ook dat jaar dat we in Spanje met vakantie waren en Anthony een astronautenpak mét helm als cadeau had gevraagd. “Zo’n echte, mama, een harde, grote helm”. Uren heb ik ernaar gezocht, maar in Spanje was zoiets onvindbaar. Enkel in een Belgische speelgoedwinkel had ik online nog een exemplaar op de kop kunnen tikken. Gelukkig kwamen tante Kim en nonkel Peter een week later ook naar onze vakantiebestemming en konden zij z’n cadeau op de valreep nog meebrengen. Wat hebben we gegierd van het lachen toen bleek dat die bijna-echte astronautenhelm wel erg groot uitviel en m’n zus zowat de hele rit met het buitenaardse ruimtemasker op haar schoot had moeten zitten. Dat moet wel heel bijzonder zijn geweest voor al die andere reizigers op de autosnelweg! Maar het was het allemaal waard, want Anthony stráálde met z’n helm.

Ach, die tien verjaardagen zijn voorbijgevlogen. Ik ga dubbel en dik met meegenieten met de elfde van ‘mijn dessertje’, want zo noem ik hem, als jongste van de drie. Benieuwd hoelang ik dat nog mag doen… Tot zijn puberjaren aanbreken?

Ontdek ook onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!