“Na veertig jaar doe ik weer ballet. En ik geniet van de allereerste noot tot de laatste stretch”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Soms voel je je als volwassen vrouw opnieuw een klein, verlegen achtjarig meisje. Ik kreeg dat ‘terug-in-de-tijd-gevoel’ afgelopen dinsdagavond en dat kwam door een tip van een lezeres. Toen ik enkele maanden geleden schreef dat ik geen geschikte sport vond, eigenlijk alleen graag gedanst had vroeger, vroeg ik me luidop af waarom er geen klassiek ballet voor vrouwen ouder dan vijfenveertig bestond. Daarop kreeg ik veel reacties, waaronder eentje van een lezeres die me verwees naar een groep in Hasselt.

Afgelopen dinsdag ging ik dus meedansen tijdens een ‘probeerles’. Hoewel ik heel gemotiveerd was, vond ik het toch spannend. Hoe zou de juf zijn? De zaal, de vriendinnetjes? Zou ik wel meekunnen? Die vragen waren niet zo anders dan veertig jaar geleden.

Niet na een schooldag, maar na een drukke dag op het werk, spurtte ik van Brussel naar huis. M’n zwarte gymbroek en T-shirt lagen al klaar. In een mum van tijd deed ik mijn haar in een dotje. Net als vroeger sprongen er meteen enkele rebelse sprieten uit. Ik zou met de fiets gaan, ik meende het immers serieus met m’n voornemen om meer te bewegen. Tijdens de tocht borrelden mijn zenuwen nog meer op. Zouden mijn roestige spieren niet te stroef zijn? Zou mijn lichaam er na drie kinderen niet een beetje onnozel uitzien in zo’n maillot?

Tegelijkertijd kon ik de stroom herinneringen niet tegenhouden. Vooral mijn oude balletmeester zaliger kwam in mijn gedachten. Wat hield ik toch van die man, een kleurrijke figuur in ons provinciestadje. Streng – af en toe waren we een beetje bang van hem – maar bijzonder creatief, met ogen die in één tel konden switchen van een aandoenlijke puppyblik naar een fel brandend vuur.

Ik zie hem nog zo staan in zijn gekleurde joggingbroek, klaar om de cassetterecorder in te drukken, zich vervolgens elegant omdraaiend met de breedste theatersmile, alsof we zijn belangrijkste publiek waren. “Jezelf groter maken, meisjes! Je armen moeten langer! Niet hangen aan die barre!” We hebben ons in het zweet gewerkt met pliés, tendus, rond de jambes… in die mooie zaal met grote spiegels. Hij leerde ons dansen, maar ook discipline en niet opgeven. En dat ging ik ook nu niet doen.

Met mijn rugzak vol herinneringen, kwam ik aan bij de balletstudio in Hasselt. Die voelde meteen vertrouwd, al waren de spiegels inderdaad confronterender dan veertig jaar geleden. De balletmeester was nu een balletjuf, maar met eenzelfde brede glimlach, dezelfde gratie in beweging en passie in de ogen. Toen begon de muziek te spelen, en dat voelde als thuiskomen. Natuurlijk was ik niet zo soepel als vroeger – eerlijk, ik keek liever niet al te veel in die spiegel – maar ik genoot van de eerste noot tot de laatste stretch.

De dagen nadien was ik zo stijf als een plank. Kuiten waarmee ik de trap haast niet meer op kon, billen die denkbeeldige speldenprikken hadden gekregen, knieën die van hout leken. Maar een ding wist ik zeker: volgende week wil ik terug.

Maak ook kennis met onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!