Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Ik ben al járen een grote fan van de Franse zanger Patrick Bruel. Niet alleen omwille van z’n ontwapenende glimlach en ogen die doen smelten, maar vooral om zijn liedjes met teksten die een boodschap dragen.
Een van m’n favorieten is ‘Qui a le droit’. Zelfs onze kinderen kennen het helemaal uit het hoofd, zo vaak zette ik het thuis of in de auto al op. De boodschap achter het lied begrepen ze, toen ze kleiner waren, nog niet helemaal. Patrick Bruel zingt over iets waar we als ouder weleens mee worstelen: of we de waarheid wel zullen vertellen aan onze kinderen. En hoe onrechtvaardig hij dat wel vindt tegenover een kind.
Sofie Jans schreef een boek voor kleine kinderen over de dood. Haar levensles is dat we over zulke verdrietige onderwerpen klaardere taal moeten durven te spreken. Maar we doen dat vaak al niet naar volwassenen toe
Het verhaal achter het chanson is dat zijn vader hem in de steek liet toen kleine Patrick amper drie jaar oud was. Als hij daarover vragen stelde, stuurde z’n moeder hem al snel met een kluitje in het riet: ‘Je bent nog te klein om het te begrijpen.’ Een klassieker.
Na mijn bijzondere telefoontje met Sofie Jans enkele maanden geleden, moest ik meteen aan het lied denken. Sofie vertelde dat ze een boek had geschreven over de dood, een boek voor kleine kinderen. Op het eerste gezicht lijkt dat geen match: ‘dood’ en ‘kinderen’. Haar verhaal is hartverscheurend. Als jonge mama met kleine kindjes verloor ze op drie maanden tijd haar echtgenoot aan kanker. Haar levensles is dat we de vragen van onze kinderen rond zo’n verdrietig onderwerp vaak in klaardere taal moeten durven te beantwoorden. Vandaar het boek. We weten als volwassenen niet altijd zo goed wat te zeggen in zo’n situaties. Al niet naar andere ‘grote mensen’ toe, laat staan naar de ‘kleintjes’.
Ik herinner me dat ik zelf, toen m’n grootouders stierven, ook de neiging had om alles wat te verzachten voor Oliver en Noor. ‘Ze zijn nu een sterretje geworden’, weet je wel. ’s Avonds riepen we dan samen ‘Slaapwel, Moeke en Bomma en Bompa!’ naar boven in de lucht.
Oliver vond dat allemaal heel logisch, zijn fantasie werd erdoor aangewakkerd en hij verzon zelfs hele verhalen over hoe mensen naar de hemel gingen. Voor Noor was dat heel anders. Zij zat met veel meer praktische vragen.
Ik herinner me dat ik zelf, toen m’n grootouders stierven, ook alles verzachtte voor Oliver en Noor. ‘Ze zijn nu een sterretje geworden’, weet je wel. ’s Avonds riepen we dan samen ‘Slaapwel, Moeke en Bomma en Bompa!’ naar boven in de lucht
In die tijd ving ik eens een gesprek tussen hen beiden op. ‘Maar Oliver, hoe is Moeke nu naar boven geraakt, daar tussen de sterren aan de hemel?’ Ollie stak dan meteen van wal: ‘Via een mooie, witte trap naar de hemel, hé Noortje.’ ‘Maar waar staat die dan? Moeke kon toch geen trap meer op?’ ‘Oh, enkel dode mensen kunnen die trap zien en Moeke werd gedragen door vier sterke mannen.’
Het zegt veel over hun beider karakters, maar ik besef nu ook, na dat gesprek met Sofie, dat ik toen zelf niet tussenbeide ben gekomen. Natuurlijk omdat ik Noor meer verdriet wilde besparen. Ook wel omdat ik de fantasie van Oliver amusant vond, maar het feit blijft dat ik hen toen geen correcte uitleg gaf. En misschien maakte ik het hen daardoor net een tikje moeilijker.
Eerlijkheid duurt vaak het langst, ook tegenover kinderen. Maar af en toe kun je daar wel een boek of lied bij gebruiken. En een kus en knuffel.
Ontdek ook onze andere columnisten:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!