“Voor mijn kinderen lijkt het wel het Stenen Tijdperk, maar ik ben blij dat ik tot de SchoolTV-generatie behoor!”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Laatst zaten we met het gezin in de auto, onderweg naar Lier voor ons wekelijkse bezoekje aan oma. Zoals steeds zette ik de radio op. En al snel vroegen Oliver, Noor en Anthony om ‘te verbinden met Bluetooth’ zodat ze hun eigen muziek konden kiezen en zelf voor dj konden spelen.

Ik wilde nog even wachten, want ik hoorde net Lori Spee op de radio. Dat was zo lang geleden! Ik zette de volumeknop wat luider. De kinderen rolden van ongeduld even met de ogen, maar ik zong meteen luidkeels mee met ‘How many times will you fall? And stand alone with your back to the wall…’ Ik werd er instant gelukkig van.

De kinderen kenden noch het liedje, noch Lori Spee. In al m’n enthousiasme voelde ik de noodzaak om de muzikale kennis van mijn kinderen wat bij te spijkeren, het zou toch zonde zijn als ze niet wisten wie deze toffe zangeres was. “Ik vond dat altijd zo’n mooie vrouw”, begon ik met een zweem van nostalgie. “Kort donker haar, een fijn, engelachtig gezichtje met grote ogen, mooie glimlach. Het was een Amerikaanse zangeres, maar ze woonde in Nederland, geloof ik. Ze had zo’n programma op SchoolTV, weet je nog?” keek ik naar m’n man.

Net daar liep ik recht in de valkuil. “SchoolTV, wat is dat?” hoorde ik van op de achterbank. En andere stem van de jeugd vulde aan: “Maakten jullie ook zelf tv op school, zoals onze film vorig jaar? Leuk! Dit jaar maken we een musical!” Natuurlijk wist ik nog van die film, gemaakt met de klas van Anthony, waarschijnlijk professioneler dan menig SchoolTV-programma vroeger.

Ik besefte dat het concept ‘SchoolTV’ toch wat uitleg nodig had, een les geschiedenis over de tijd waarin tv’s nog teletekst hadden, we enkel BRT 1 en 2 konden kijken of de Nederlandse tv, en niet alle tv’s een afstandsbediening hadden, laat staan dat je eender welk programma op eender welk moment kon bekijken of zomaar pauzeren.

Ik waagde een poging. “Nee, mannen, op SchoolTV kwamen eigenlijk zo’n beetje lessen zoals op school, iets wat je kon bijleren, maar dan op de tv thuis.” Plots leek het een les over het Stenen Tijdperk. “Waarom wilden jullie school kijken op tv?! Jullie keken daarnaar, ook al moest dat niet van de leerkracht?” Ik voelde de meelijdende blikken in m’n rug priemen. Ik probeerde nog te zeggen dat je dat nu op Youtube toch ook veel vindt en dat dat programma van Lori Spee echt leuk was. Ze trok van Zeebrugge met de boot naar Engeland en ik leerde zo m’n eerste Engelse woordjes.

Maar ik klonk gekker en gekker en leek onbegrijpelijk te ratelen voor hen. ‘Engels ken je toch zo goed als van bij je geboorte, niet? En op die grote tv wil je series streamen, toch geen lessen volgen? Waarom volgde je zo’n les dan niet op je pc ?’ Omdat we helemaal nog geen pc hadden thuis, ook geen gsm. Dat was een brug te ver. Verslagen zette ik de radio nog een beetje luider: ‘How many points did you win today? How many times did you grow up all the way…’ Toch ben ik blij om tot de SchoolTV-generatie te horen, dát pakken ze me niet af.

Lees ook onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!