“Ik besefte meteen: dit had mijn man, zoon of broer kunnen zijn. Allemaal fervente voetbalsupporters”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Ik keek er al weken naar uit: naar de nieuwe musical ‘Les Misérables’, een beetje zoals een kind dat op Sinterklaas wacht. Het hele weekend had ik kriebels in mijn buik. Alsof ik op voorhand al aan het genieten was van wat die zondagavond komen zou en ik toen al wist: die dag kan niet meer stuk.

Tante Jenny en nonkel Jan gingen ook mee, en mijn tante had er al even hard naar uitgekeken als ik. Het was niet haar eerste ‘Les Misérables’ – eigenlijk is het met stip haar favoriete musical – en ze was de hele week al non-stop alle liedjes aan het zingen. Ik had bovendien alleen maar goede recensies gelezen, lof over de acteerprestaties van de cast, het verhaal en het decor.

Die avond vlijden we ons dus in de zachte, rode theaterstoelen – het orkest was de instrumenten al aan het stemmen – voor wat een paar uur puur theater-genot zou worden. En ja hoor, dat werd het ook. Van de eerste noot tot de laatste.

Wat een mooi verhaal toch, van Victor Hugo in het negentiende-eeuwse Frankrijk. Met sterke karakters en mooie mensen als Jean Valjean, een ex-gevangene die zijn leven omzwaait en zich ontfermt over Cosette, een weesmeisje. Of Marius, de jonge, revolutionaire student, en Éponine – prachtig vertolkt door Ianthe Tavernier – die zich als jongen verkleedt om deel te nemen aan de strijd. De grappen en grollen van Madame et Monsieur Thénardier met – wie kun je hiervoor beter casten? – Jonas Van Geel. Wat een magnifieke muziek ook: van ‘Breng hem thuis’ tot ‘Nog een dag’ en natuurlijk ‘Mijn droom’, dat iedereen wel kent in de Engelse versie ‘I dreamed a dream’ van Susan Boyle en haar legendarische auditie in ‘Britain’s Got Talent’.

Ik werd volledig meegesleept in een verhaal van vrijheid, hoop en rechtvaardigheid, dat me ontroerde, en werd instant verliefd op Jean Valjean.

Eén avond later kon de realiteit niet harder zijn. Na een drukke maandag op kantoor, waar ik het tijdens de koffiepauzes niet kon laten om mijn enthousiasme over die prachtige musical te delen, zaten we ’s avonds met het hele gezin naar onze Rode Duivels tegen Zweden te kijken. En toen kwam het verschrikkelijke nieuws: een aanslag in onze hoofdstad. Een donderslag bij heldere hemel. Verschrikkelijk. Je beseft meteen: dit had mijn man, mijn zoon, mijn broer kunnen zijn, allemaal enthousiaste voetbalsupporters. Het kwaad kwam wel heel dichtbij.

Sindsdien speelt het lied – eerst zachtjes, maar stilaan luider en luider – van de jonge, vastberaden studenten uit ‘Les Misérables’ in m’n hoofd. “Hoor je het zingen op de straat. Hoor je het zingen op het plein. Van al die mensen die verdommen om nog langer slaaf te zijn. En het kloppen van hun hart. Klinkt als een trom die nooit verstomt. Vol van verwachtig van een wereld die morgen komt!”

Die avond in het theater is alweer voorbij, maar de boodschap van vrijheid, hoop en veerkracht en rechtvaardigheid zonder angst uit ‘Les Misérables’ blijft overeind. Met al mijn geloof in het goede in de wereld blijf ik koppig verder zingen.

Ontdek ook onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!