“Die beelden vol ellende uit het journaal, ik lijk er met de jaren nog gevoeliger voor te worden”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Ik heb het de laatste tijd moeilijk om naar het nieuws te kijken. Te veel verdriet en ellende. Ik trek me de beelden, al het leed van de wereld, erg aan. Van oorlogen tot virussen en ziektes, van de zorg voor ouderen tot jongeren die als stuntmannen bij een gesloten slagboom de spoorweg oversteken: telkens weer raakt het me, komt het binnen. Het moest maar eens je kind, moeder of vader, je familie of een van je vrienden zijn, toch?

Als het nieuwsanker van dienst dan op voorhand waarschuwt dat gevoelige kijkers bij de komende beelden best even wegkijken, ben ik de eerste in ons gezin die dat effectief meteen doet. Anders krijg ik ze ook ’s nachts niet meer uit m’n hoofd. Ik lijk er zelfs met de jaren nog gevoeliger voor te worden en ben soms stiekem blij dat het weerbericht of de sport er is, iets luchtigers.

Maar niet kijken, vind ik dan ook weer geen optie. Koen en ik zijn opgevoed met de idee dat het nieuws een soort vaste afspraak is, haast een heilig ritueel, iets als tandenpoetsen voor het slapengaan. Het zit er ingebakken als iets wat je móét doen, elke avond weer. ’s Ochtends luisteren we ook naar het nieuws op de radio, tussen het werk door volgen we online en in het weekend kopen we al eens een krant of brengen we De Zondag mee van de bakker.

We proberen dat ‘je moet op de hoogte blijven van wat er gebeurt in de wereld’ door te geven aan onze kinderen. Ook al gebeurt dat dan in een beknoptere versie via sociale media. Oliver kan er, net als ik, niet onverschillig bij blijven. Hij heeft over alles een eigen mening en dat herken ik. Als opgroeiende tiener raakte het nieuws mij al erg. Toen schreef ik er gedichten over om me af te reageren. Zo herinner ik me nog eentje over Imelda Marcos en haar buitensporige hoeveelheid schoenen, of over de ramp met de Herald of Free Enterprise.

Mijn karamellenverzen blijken nu echter niet meer te werken als tegenreactie. Ik heb een soort ‘volwassen’ positief antwoord nodig op wereldleed. Ik moet dus iets anders verzinnen. En toen hoorde ik ‘Zet een kaars voor je raam vannacht…’ van Rob de Nijs door onze muziekboxen thuis, ‘zodat ik weet dat je op me wacht.’

Plots wist ik het! Dit weekend ga ik een adventskrans halen, voor buiten aan de deur. In gedachten zie ik hem al hangen. Ik wil er één met een ­supergrote strik. Zo’n breed lint dat helemaal boven aan onze voordeur begint. En ik ga ook, samen met Noor, onze ramen versieren met de raamstickers én een van de ideetjes die je in deze Libelle vindt, uitproberen. De witte stift waarmee we onze ramen extra kunnen ‘betekenen’, ligt al klaar. Het zijn dan wel geen brandende kaarsen, maar we ­zullen ze symbolisch ook op onze ramen zetten. En ik wil ook kerstroosjes voor de plantenbakken voor het raam. De lichtjes ter versiering hangen er sowieso zo goed als een heel jaar.

Onze hele gevel als symbool, als een boodschap dat er altijd ergens warmte en hoop te vinden is. Onze hele gevel als symbool, als een boodschap dat er altijd ergens warmte en hoop te vinden is. ‘Zet een kaars voor je raam ­vannacht… en ik kom naar je toe.’

Ontdek ook onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!