“Ja, ik plak nog foto’s in een boek. Het is mijn manier om de tijd even stil te zetten”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Afgelopen weekend ben ik begonnen met het bijwerken van de fotoalbums van onze kinderen. Prima werkje voor zo’n donkere periode met slecht weer. Ideaal om even weg te ­dromen naar zonnige gezinsvakanties en ­familiefeesten.

Ik had het ook al veel te lang uitgesteld. Sinds mijn papa is overleden, enkele jaren geleden, had ik minder zin om foto’s in te plakken. Alsof ik op elke foto wilde dat hij er nog bij stond. Maar nu ga ik die jaren toch inhalen. Het leven is verdergegaan – hij zou het niet anders willen – en dat moet ook te zien zijn in de fotoalbums van de kinderen.

Sinds hun geboorte volg ik de avonturen van Oliver, Noor en Anthony nauwgezet met mijn plakboeken. Van de allereerste babyfoto’s in het ziekenhuis, hun eerste waggelende stapjes, de eerste keer naar school, de verjaardagsfeestjes, het verplichte ‘1 september-kiekje-aan-de-deur’, hun ontmoetingen met de sint tot scoutskampen en proclamaties. Alles werd gefotografeerd en kreeg een vaste plek in een album, die kleine tijdscapsules werden.

Toen ze nog een baby waren, nam ik bijna elke dag foto’s. Ik had toen een album vol na enkele maanden. Nu kan ik zo’n twee à drie jaar vastleggen in één boek. Voor Oliver moest ik boek acht afwerken, voor Noor boek zeven en voor de jongste begon ik aan nummer zes. Maar nadat ik jarenlang geen foto’s had ingeplakt, bleek dat een titanenklus.

Het begon met een eerste selectie en het bestellen van afdrukken. Die kwamen aan in een gigantische doos die deed vermoeden dat ik minstens vier paar schoenen of een stofzuiger had besteld. Al snel was onze keukentafel bedolven onder foto’s, en begon ik stapeltjes te maken van al die geluksmomenten. Dat sorteren bleek echter niet zo simpel. Ik moest diep graven in mijn geheugen om te achterhalen waar en wanneer sommige foto’s genomen waren. “Gingen we nu naar ­Italië in 2020 of 2021?”, “En was dat voor of na Kroatië?”, “Wanneer zaten de kinderen ook ­alweer thuis door corona?”, “Ah, hier, Oliver met een mondmasker op de foto.” Vaak konden mijn oude Libelle-kalenders als geheugensteuntje dienen. Gelukkig met wat meer informatie op dan alleen maar een datum en een jaartal.

Nadat ik uren zoet was geweest met sorteren, begon ik eindelijk in te plakken. En plots… kregen die foto’s op mijn ‘vluchtige’ gsm eeuwigheidswaarde. Ook met commentaar erbij als: “Anthony, even groot nu als mama.” Ik kwam lang niet toe met één weekend. Gedreven werkte ik de week nadien iedere avond verder.

Ik deelde mijn bezigheid met collega Elke. Haar geweldige reactie was: “Wow, jij wordt later zo iemand over wie je ­kinderen opscheppen: ‘Ons mama, die plakte nog foto’s in een boek!’” Alsof dat iets wordt uit een lang vervlogen tijd. Net zoals vaste telefoons nu of de Belgische frank. Al hoop ik stiekem dat mijn kinderen het toch ook doen later. Want fotoalbums zijn volgens mij de beste manier om de tijd even stil te zetten. En willen we dat soms niet allemaal?

Ontdek ook onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!