“Ik voel me, zelfs in periodes van tegenslag, gezegend. Zo ben ik geboren: met een ingebouwde roze bril”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Laatst zat ik op een dinertje met collega’s, ter ere van kerst en het nieuwe jaar, toen een collega me plotseling vroeg: “Jij bent altijd zo positief, loopt alles dan zo goed in je leven?” Niet vaak sta ik met m’n mond vol tanden, maar dit keer was het bingo. De vraag kwam van een toffe collega die ik zeer waardeer, maar er zat een zweem van irritatie in haar stem, misschien ook wel een beetje ongeloof. Alsof het niet echt kon zijn. Ik stamelde iets van: “Ja, ik ben zo. En ik ben gelukkig met mijn man en gezin.”

Maar de vraag bleef door mijn hoofd spoken. Waarom ben ik altijd zo positief? Het is zeker niet zo dat ik geen klappen krijg in het leven. Ik heb afscheid moeten nemen van geliefde mensen, mijn vader voorop. Vaak waren ze te jong en dat maakt het accepteren er niet makkelijker op. Papa, nonkel R, tante Z, een achterneef… allemaal in de zestig.

Ook zie ik mensen om me heen worstelen: scheidingen, burn-outs, ziekte, moeilijkheden. Ik ben graag het luisterend oor, altijd klaar voor een goede babbel als het wat moeilijker gaat. Maar die gesprekken draag ik wel vaak mee.

Hoewel ik mijn werk doodgraag doe, loopt niet alles altijd van een leien dakje en neem ik vaak te veel hooi op mijn vork. Dan raakt mijn hoofd vol, voel ik vermoeidheid in mijn lichaam en krijg ik allerlei kwaaltjes. Voor mijn man en mij blijft er weinig tijd over, en dan ergeren we ons sneller aan elkaar. Soms maken we ons zorgen over de kinderen: Anthony en zijn dys-sen (dyslexie onder andere), Noor met haar perfectionisme en prikkelgevoeligheid, Oliver en zijn ‘je m’en fous’-houding. Drie jongeren die steevast een zetje nodig hebben om de afwas­machine uit te laden of hun kamer op te ruimen, wat soms voor spanningen zorgt.

En ja, ik ben een chaoot in alles wat met mijn persoonlijke financiën te maken heeft, dus ik krijg regelmatig een ‘saldo ontoereikend’-boodschap in een winkel. Omdat ik weer maar eens vergat iets over te schrijven op m’n zichtrekening.

Maar toch… als ik dit zo neerschrijf en m’n leven met een wat donkerdere bril bekijk, lijkt dat niet te kloppen. Want ik voel me, zelfs in periodes van tegenslag, gezegend. Iedere ochtend weer sta ik vol goede moed op, hoopvol over wat de dag voor me in petto heeft.

Zo ben ik geboren. Eerder gelukkig en warm, met de herinneringen aan die geweldige papa, slimme nonkel, lieve tante en groot­ouders, dan alleen maar verdrietig om hun heengaan. Altijd blijer en gemotiveerder met mijn toffe, uitdagende job dan gestresseerd en klagend over te veel werk. Liever lachen en relativeren terwijl ik af en toe de boel gezellig de boel laat in huis, dan me al te veel zorgen maken over de kinderen.

Ik ben stiekem blij met m’n ingebouwde roze bril, want die maakt het leven toch iets makkelijker. Iemand wijs schreef ooit: “Optimisme gaat over het zien van hoop, zonder de realiteit te ontkennen.” Ik denk dat dat klopt. Zonder alle problemen in deze wereld te vergeten, wens ik jullie allemaal graag een bijzonder positief en hoopvol 2024!

Ontdek ook onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!