“We zouden, na ons leven in Frankrijk, niet weer in de ratrace duiken. Maar mij is het niet gelukt”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Over kiezen voor wat je belangrijk vindt

Tijdens een gezellige avond met bevriende koppels gaat het gesprek weer eens over ‘Wat na?’. Ons clubje is bevolkt door vijftigers, waardoor er vaker dan vroeger gedroomd wordt over een heerlijk leven waarin werken niet meer de hoofdrol speelt, en genieten des te meer.

Sommige vrienden die wat ouder zijn dan de anderen, kunnen hun pensioen al bijna aanraken. Zij dromen van mobilhomes, huisjes met palmbomen, wereldreizen, cruises. Maar die dromen bieden niet voor iedereen soelaas, voor sommigen onder ons is de werkweg nog te lang om nu al te beginnen dromen.

Een vriendin kucht en zegt dat ze blij is dat we over het thema begonnen zijn. Zelf is ze namelijk al een tijdje op zoek naar een alternatief voor haar veel te drukke job. Het begon allemaal heel onschuldig. De wekker die dwingender klonk dan anders, ietsje minder goesting om ’s morgensvroeg de file te lijf te gaan. Het heeft ook te maken met nieuwe collega’s die minder leuk zijn dan de vorige, waardoor ze dus al een tijdje nadenkt over minder werken, of over ánders werken. Ze is al naar de personeelsdienst gestapt, maar dat gesprek gaf weinig hoop: zaken als brugpensioen zijn voltooid verleden tijd, en minder werken gaat hoe dan ook altijd gepaard met minder verdienen.

Minder werken is trouwens ook niet wat zij wil. Waar ze wel naar verlangt, is weer echt plezier beleven aan haar werk. ’s Morgens opstaan met het gevoel dat je naar iets tofs vertrekt, niet naar een plek waar je niet graag bent.

Als het stil wordt, spreekt iemand uit wat er in de groep leeft: zij gaat haar goedbetaalde job en haar carrière van vijfentwintig jaar bij dat florissante bedrijf toch niet opgeven voor een ijle droom? En wat met de kinderen? Die studeren toch nog?

De vriendin en haar man kijken elkaar in de ogen en ik zie de twijfel. Het zijn vragen die ze zichzelf al tientallen keren hebben gesteld, maar hij neemt haar hand vast en zegt dat hij het een dappere gedachte vindt. Dat er veel meer is in het leven dan enkel hard werken en geld. Of vooral: hard werken, enkel en alléén voor het geld. Er is niets mis met hard werken, als je dat gráág doet. Hij is een gepassioneerde zelfstandige, die heel lange dagen klopt, maar daar elke dag opnieuw evenveel plezier aan beleeft.

Bijna alle mensen die die avond bij elkaar zitten, hebben we de afgelopen twee decennia in onze Franse B&B te gast gehad. Zij waren misschien tien, vijftien jaar jonger, maar toen al werd er luidop gedroomd van het ‘goede leven’, waarin geluk en genieten voorrang zouden krijgen op carrière en geld. En altijd werd er vol goedbedoelde afgunst naar Ilse en mij gekeken, want wij hadden de stap durven zetten. Aan het feit dat dat leven voor ons ‘ook maar gewoon een job’ was, en dat we enorm lange dagen draaiden, in de B&B en in de wijngaard, ging iedereen gemakshalve voorbij. Wij leefden per definitie als God in Frankrijk. Bij onze terugkeer werden we natuurlijk een beetje gek verklaard. Wat bezielde iemand om de hemel achter te laten voor de natte Belgische hel? (Nu, eerlijk gezegd, deze winter stellen we ons die vraag zelf ook weleens, haha.)

Maar ik begrijp dat iemand de keuze maakt voor meer geluk, ten koste van het geld. Al is zo’n keuze vaak ongelooflijk moeilijk. Toen wij terugkwamen naar België, hadden Ilse en ik ons ook voorgenomen om heel doordacht en met veel aandacht voor onze levenskwaliteit opnieuw aan het werk te gaan. Zij heeft die woorden honderd procent kracht bijgezet en staat nu in het onderwijs. Een job die ze met hart en ziel doet en waar ze ongelooflijk veel voldoening uithaalt.

Zelf heb ik de verleiding niet lang kunnen weerstaan om voor de volle honderd procent weer in de ratrace te duiken. En ja, dat weegt op ons familieleven. En ja, alle drie missen we het leven zoals het vroeger was. Ik supporter dan ook keihard voor de vriendin die de moed heeft om meer naar haar geluk dan naar haar bankrekening te kijken. En als ik luid in mijn handen begin te klappen, klapt al heel snel iedereen geestdriftig mee.

Meer van onze columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!