Koens column: “Wacht maar tot er kleinkinderen zijn. Die gaan met opa balletjes kloppen!”

Koen Strobbe (58) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Maakt u zich ook soms zorgen over het feit uw kind zo weinig beweegt? Enkele columns geleden schreef ik al dat we Kwinten met zachte dwang ertoe gebracht hebben om het traject naar school met de fiets af te leggen in plaats van met het openbaar vervoer of met ‘Taxi Mama Papa’. We merken dat dat scheelt, en wel op verschillende vlakken.

“Kwintens ene actieve uurtje per dag verzinkt in het niets bij wat ik zelf als tiener beleefde”

Ten eerste heeft zijn conditie een grote sprong gemaakt, ten tweede is zijn hoofd al helemaal helder als hij na een lange schooldag thuiskomt en aan z’n huiswerk begint, en ten derde is hij er ook veel zelfstandiger door geworden. Maar toch, dat ene actieve uurtje per dag buiten verzinkt nog altijd in het niets bij wat ik zelf als tiener beleefde. Als het geen stenen uit de grond vroor of het water niet met bakken uit de lucht viel, zaten alle kinderen van het appartementsblok waar we woonden altijd buiten. Daar werd geravot, gelopen, gelachen en gepraat.

Ik weet het, je kunt dat niet vergelijken met nu: niet alleen hadden wij geen internet, geen pc’s of spelcomputers, er was zelfs geen televisie voor een uur of vijf ’s avonds. De opties die we hadden, waren dus dun gezaaid: buiten spelen bij mooi weer, lezen wanneer we noodgedwongen binnen zaten. Ook in onze humanioratijd liep dat patroon van veel bewegen door: met de fiets naar school, en op school speelden we tijdens elke speeltijd buiten basket, voetbal of volleybal.

Maar de tijden zijn wel degelijk veranderd, als je Ilse en Kwinten hoort vertellen. De meeste kinderen staan op de speelplaats gewoon in groepjes samen op hun gsm te tokkelen, of spelen dezelfde spelletjes op hun telefoon die ze voor en na school thuis ook op de pc spelen.

Binnen dit en x-aantal jaren zal het menselijk lichaam fundamenteel veranderd zijn, zeggen specialisten. Ze verwachten mensen met langere vingers, scheefgegroeide nekwervels en ruggengraten, en gaan ervan uit dat het gros van de mensheid op heel jonge leeftijd al kampt met chronische aandoeningen zoals reuma en artrose, die nu in de regel nog onder ‘ouderdomsklachten’ gerangschikt worden. Maar wat kun je daar als ouder aan doen? Ik vrees dat het antwoord ‘weinig’ is. Want iedereen zit op die sociale media, en iedereen speelt die spelletjes. Als je daar als kind van je ouders niet meer mag aan meedoen, dan hoor je er in de groep niet meer bij. De fameuze fomo, ‘fear of missing out’.

“Ik wéét dat Kwinten niet dezelfde lichamelijke ontwikkeling krijgt die ik zelf op die leeftijd kreeg”

Voor mij is dat een kwelling. Ik wéét dat Kwinten niet dezelfde lichamelijke ontwikkeling krijgt die ik zelf op die leeftijd kreeg. Ik weet ook dat dat niet goed voor hem is en voel het aan als falen-als-ouder, maar anderzijds wil ik ook geen tiran zijn die zijn kind bepaalde dingen gaat verplichten of verbieden, waardoor hij buiten de groep zou vallen. Het feit dat al dat gecomputer geen negatieve invloed heeft op zijn schoolresultaten, dat hij matuur is voor zijn leeftijd, beleefd en vriendelijk, enzovoort, helpt natuurlijk niet echt. Je wilt dat harmonieuze evenwicht toch niet op het spel zetten door hem plotseling dingen te gaan verplichten waar hij geen zin in heeft? Die, dixit zonemans himself, niemand anders raken dan hemzelf.

Natuurlijk zijn er regels, zeker tijdens de schoolweek, maar je merkt toch dat die alsmaar meer vervagen, en dat hij, als de computertijd op is, gewoon naar z’n gsm overschakelt. Een paar jaar geleden probeerde ik nog op een speelse manier voor meer beweging te zorgen: er werd een pingpongtafel gekocht, badmintonrackets, ballen voor zowat elke sport. Het nadeel aan het hebben van een enige zoon is dan natuurlijk dat je zelf altijd moet meedoen. En als ouder ben je nu eenmaal minder fit dan je kind.

Ik vrees dus dat we ons met dat zittende leven van onze jeugd zullen moeten verzoenen, hoe hard we ook voelen dat al dat gebrek aan beweging niet gezond kan zijn en op de lange termijn voor problemen zal zorgen. In de garage kijk ik naar de dichtgevouwen pingpongtafel en denk: wacht tot er kleinkinderen komen. Die gaan met opa nogal balletjes kloppen.

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Koens column: “Als ik me stilhou en niemand me deze week feliciteert, word ik niet ouder”
• Koens column: “De avonden en nachten zijn voor Ilses mama het moeilijkst”
• Koens column: “Vele wokers hebben geen zin voor relativering”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!