Koens column: “De auto zoeft voorbij en de man achter het stuur toont me een woedende middenvinger”

Koen Strobbe (58) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

In de zomer naar je werk rijden heeft, zoals alles, voor- en nadelen. Het nadeel is dat je voortdurend andere mensen ziet die, in tegenstelling tot jou, wél met vakantie zijn. De Nederlanders met hun caravan op de ring rond Brussel, de auto’s met joelende kinderen op de achterbank en strandemmertjes achter het raam: allemaal mensen die ook op weg zijn, maar dan wel naar leukere oorden.

“Je hebt altijd mensen voor wie élke auto op de snelweg er een te veel is”

Een groot voordeel van het zomerse woon-werkverkeer is dan weer dat het doorgaans heerlijk rustig is op de weg. Je kunt een halfuur later opstaan en hoeft nauwelijks marge in te bouwen als je ergens op tijd moet zijn. Je zou denken dat dat tot een meer ‘ontspannen’ vorm van verkeer zou leiden, maar dat is helaas niet altijd het geval. Want je hebt altijd mensen voor wie élke auto op de snelweg er een te veel is, een die in de weg rijdt, een die verhindert dat er op de tweede of derde rijstrook honderdzestig kan gereden worden.

Achter mij zit een rode BMW druk met z’n grote lichten te flitsen, als teken dat ik aan de kant moet. Maar de snelweg is al bij al goed gevuld, ik rij de honderd kilometer per uur die maximaal toegelaten is op de ring. Voor mij rijden tal van auto’s én naast mij is de derde rijstrook smetteloos vrij om me in te halen. Maar de meneer of mevrouw (in mijn achteruitkijkspiegel is dat niet duidelijk te zien, want de opdringerige auto heeft een getinte voorruit) achter mij heeft beslist om vandaag rijles voor gevorderden te geven en vindt duidelijk dat alle verkeer voor hem, of haar, samen op de rechterrijstrook hoort.

Omdat ik altijd opensta voor andermans argumenten, tracht ik in te schatten wat er zou gebeuren als we allemaal naar rechts zouden uitwijken voor de BMW, en de enige uitkomst is dat we daar dan een file zouden veroorzaken. Dus blijf ik gewoon rijden waar ik rij en zet kort mijn linkerrichtingaanwijzer aan om aan te geven dat er links nog een rijstrook is, als de BMW ons absoluut wil inhalen.

Maar de zomerse cool die de meeste autobestuurders eigen is, is niet aan de bestuurder achter mij besteed. De BMW komt nu letterlijk aan mijn bumper kleven en toetert luid. En dan gebeurt er iets onverwachts. Plots hoor ik een diepe, nog veel luidere claxon van ergens en zie ik hoe naast de BMW een grote vrachtwagen langzaam naar mijn rijstrook uitwijkt, om zo de opdringerige bestuurder achter mij naar het linker rijvak te duwen.

“Wat zou mensen bezielen om zo opgefokt door het leven te gaan?”

Ik kan een glimlach niet onderdrukken als de BMW me enkele ogenblikken later voorbij zoeft en de man achter het stuur me door het geopende zijraam een woedende middenvinger toont. In een flits zie ik een jonge veertiger in een zomers pak met das, met een gelkapsel en een grote pilotenzonnebril op de neus. Niet meteen iemand met wie ik graag in een zakelijke meeting zou zitten, denk ik bij mezelf.

Wat zou mensen bezielen om zo opgefokt door het leven te gaan? Misschien gaat hij kapot van de stress omdat hij te laat is voor een afspraak? Maar dan zou hij toch niet zo principieel achter mij blijven hangen. Misschien is het vandaag gewoon zijn dag niet? Thuis vertrokken met ruzie, of pas terug uit vakantie en vol frustraties over de herbegonnen ratrace die hij na twee weken zon vergeten was.

Twee afritten verder rij ik onze rode dwingeland alweer voorbij. Tegen honderd per uur, zoals het hoort, terwijl hij zelf aan vijftig of zestig een politiewagen naar de pechstrook volgt. Mocht het mogen, zou ik hier met mijn gsm graag een filmpje van maken en het op sociale media posten, getiteld: ‘Karma is a bitch’. Maar het mag niet, en dus ben ik nu, een paar dagen later, tevreden dat ik het op deze manier nog kan delen, een heel klein beetje hopend dat meneer BMW meeleest. Om hem te vertellen dat ik blij ben. Niet omdat hij door de politie van de weg werd geplukt, maar omdat hij of de vrachtwagen niet voor een zoveelste verkeersbericht op de radio hebben gezorgd.

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Koens column: “Marcel en zijn fruitstalletje doen me denken aan Frankrijk”
• Koens column: “Onze jeugd lijkt één lange, hete zomer vol lekkere smaken en intense geuren die vandaag niet meer bestaan”
• Koens column: “Als ik van mijn zelfgebakken zuurdesembrood proef, slaat de nostalgie op mijn smaakpapillen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!