Koens column: “De man maakt luid misbaar, dat zo’n ‘wicht-zonder-rijbewijs’ niets op straat te zoeken heeft”

Koen Strobbe (58) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Ilse en ik zitten op een terrasje en doen wat er vaak gebeurt in zo’n geval: we kijken naar de voorbij flanerende mensen. Er zijn er met kinderen, met huisdieren, met een karretje dat voortgetrokken wordt. Niets is zo leuk als je voor te stellen wie die mensen zijn, waaraan ze denken, waar ze naartoe gaan. Er is een dame op leeftijd, met een paars kapsel dat in een soort van Tante Sidonia-golf op haar hoofd pronkt. We stellen ons voor dat ze uit Engeland komt en haar thee met droge koekjes mist.

“Het meisje achter het stuur ziet er zo jong uit dat haar rijbewijs nog kakelvers moet zijn”

Dan trekt een kleine stadswagen onze aandacht. Er is maar één minuscuul gaatje vrij tussen andere geparkeerde wagens, maar op het eerste gezicht past het autootje er nog net tussen. Het meisje achter het stuur ziet er zo jong uit dat haar rijbewijs nog kakelvers moet zijn. Haar parkeermanoeuvre loopt niet van een leien dakje. Ze blijft veel te ver weg van de stoeprand en moet dan weer vooruitrijden op het opnieuw te proberen.

Na enkele vergeefse pogingen heeft het hele terras haar in de mot. Twee tafels verder blijken haar vrienden te zitten. Ze supporteren luid en leren ons dat het meisje Lisa heet. Aan het tafeltje naast ons zit een koppel van middelbare leeftijd. Het viel ons al op dat de twee niet echt veel tegen elkaar te zeggen hebben. De dame heeft een hondje op haar schoot en praat meer tegen het beestje dan tegen haar tafelgenoot, en de man zit de hele tijd op zijn gsm te kijken. Hij is groot, met een dikke buik en een even dikke donkere krullenbol haar op z’n hoofd.

Ilse en ik hadden daarnet al een politieagent of een verzekeringsmakelaar in hem gezien, het kon allebei. Maar nu veert hij recht en ontwaakt de agent in hem. Met veel misbaar loopt hij naar de rand van de stoep en begint het meisje luid instructies te geven. Daarbij zwaait hij als een dirigent met zijn armen en kijkt af en toe spottend naar zijn publiek op het terras, om aan te geven dat de jonge bestuurster er niet veel van bakt.

Het einde van het spektakel is even voorspelbaar als gênant: de man nodigt het meisje met zachte dwang uit om uit te stappen en besluit om de wagen zélf in het gaatje te mikken. Zijn manoeuvre verloopt vlot. In één vloeiende beweging rijdt hij het wagentje tussen de andere wagens in. Maar dan loopt het mis en raakt hij met de achterbumper de andere auto.

Het meisje staat er onthutst naar te kijken en op het terras springt een man in een pak recht om de voorbumper van zijn auto te inspecteren. Ik vermoed dat er niet echt schade is, maar natuurlijk is de eigenaar van de andere auto niet blij. De bullebak die het meisje rijles wilde geven, stapt uit, haalt z’n schouders op en laat haar alleen met de eigenaar van de andere auto.

“De man lijkt me het type dat best een reset kan gebruiken. Terug naar ‘normaal’: minder bullebak, empathischer en galanter”

Dit doet me denken aan een grappige foto die ik onlangs op Facebook zag, van een man met een oorstokje in z’n oor, met daaronder de tekst: ‘Man stopt wattenstaafje te diep in oor en zet zichzelf daardoor per ongeluk terug naar fabrieksinstellingen.’ Deze man lijkt me het type dat zo’n reset best kan gebruiken. Terug naar ‘normaal’: minder bullebak, empathischer en galanter.

Maar vooralsnog lijkt de man nog heel ver te staan van zo ’n reset: het enige wat hij doet, is luid misbaar maken tegen zijn vrouw, dat zo’n ‘wicht-zonder-rijbewijs’ niets op straat te zoeken heeft, en dat zo ’n klein beetje de voorbumper van een andere auto raken toch gewoon bij het normale parkeren hoort. Hij zegt het nét luid genoeg, zodat zeker ook de andere mensen van het terras alles goed kunnen horen en meegenieten van zijn betoog.

De eigenaar van de andere auto is gelukkig van het redelijke soort. Wanneer hij ziet dat er niet echt schade is aan zijn bumper, stelt hij het meisje gerust en laat haar gaan. Zij loopt beduusd naar het tafeltje van haar vrienden en besluit een tijdje later om de vriendelijke man door de ober een gratis consumptie te laten aanbieden. En de vrouw van de bullebak? Die besluit uiteindelijk om het enige zinvolle te doen wat in zijn gezelschap mogelijk is, namelijk gewoon weer met haar hondje te gaan praten.

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Koens column: “Ik vraag hoe het met boer Marcel gaat. Dat had ik beter niet gedaan”
• Koens column: “De auto zoeft voorbij en de man achter het stuur toont me een woedende middenvinger”
• Koens column: “Marcel en zijn fruitstalletje doen me denken aan Frankrijk”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!