Koens column: “Belgen zijn levensgenieters, maar als het over het weer gaat, beginnen ze te zeuren”

Koen Strobbe (58) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Alsof Ilse helderziende is, heeft ze – net als de temperatuur door het dak gaat – een weekje Zeeuwse kust voor ons geboekt, waardoor we de hitte kunnen uitzingen in toch iets mildere omstandigheden dan op het thuisfront.

Zeeland lijkt deze zomer een beetje een Vlaamse enclave: op alle terrassen hoor je Limburgs, Antwerps, West-Vlaams of andere sappige dialecten spreken. En elke ober die een praatje komt slaan, geeft maar wat graag mee dat ze hier enorm blij zijn met de komst van al die Belgen: leuke mensen die graag van het leven genieten, en dat mag wat kosten.

“Tijdens onze jaren in Frankrijk lachten Ilse en ik ons vaak een kriek met dat gesakker van onze landgenoten over het weer”

Over het terras van zo’n typische strandbar in Ouddorp galmt de stem van een ober. Hij heeft het lachend aan de stok met een tafeltje landgenoten. Blijkbaar gaat het over de warmte. De Nederlander gekscheert dat hij ‘die Belgen’ niet begrijpt: altijd vrolijk en goedgeluimd, maar als het over het weer gaat, is het vandaag veel te warm, morgen veel te koud, waait het nu eens te hard en dan weer niet hard genoeg.

Ilse en ik kijken elkaar aan met een gevoel van herkenning. Tijdens onze jaren in Frankrijk lachten we ons vaak een kriek met dat gesakker van onze landgenoten over het weer. Het was nooit goed. Telkens als we in mei de B&B openden en de eerste Belgische gasten arriveerden, was het een en al geklaag. Over het slechte weer op het thuisfront, over het barre voorjaar en de verschrikkelijke winter die ze weer achter de rug hadden. Je zou denken dat ze uit Siberië kwamen.

Als we dan in de zomer zelf eens een weekje naar België reden en het kwik een paar dagen tot dertig graden steeg, hoorden we opnieuw gejammer, maar deze keer dat het veel te warm was. We lachten daar vooral zo hartelijk mee, omdat we in dat geklaag ook onszelf herkenden, toen we nog niet naar Frankrijk waren verhuisd. De gemiddelde Belg is een joviale levensgenieter, maar als het over het weer gaat, wordt hij of zij een kniezerige klager. Zo zijn wij nu eenmaal.

En met deze hittegolf is dat niet anders: vandaag is het veel te warm, en als morgen de temperatuur weer naar een behaaglijke twintig graden gaat, is het ook weer niet goed. Maar Frankrijk heeft ons veranderd, wat dat klagen over het weer betreft. Daar was het – zonder overdrijven – van half juni tot eind september bijna elke dag meer dan dertig graden. Bovendien konden we niet schuilen voor de verzengende hitte, want ik moest iedere dag de wijngaarden in en Ilse had een B&B draaiende te houden.

Alles went, ook de hitte. Dus waren wij tijdens het eerste hittegolfje na onze terugkeer, ergens in de tweede helft van juni, gewoon buiten in de tuin aan het werk, terwijl de buren ons in de koelte van hun terras naar een fris drankje in de schaduw probeerden te lokken. Wij zijn trouwens niet de enigen die werken in warm weer, want enkele dagen geleden waren in de zinderende zon twee dakwerkers bij ons in de straat hete teer op het platte dak van een nieuwbouw aan het gieten. Volgens mij moet het daarboven tegen de vijftig graden zijn geweest, maar ze gaven geen krimp.

“Wat dat betreft, zijn boeren overal ter wereld hetzelfde: als het mooi weer is, wordt er gewerkt, hitte of geen hitte”

Ook hier in Zeeland gaat het leven zijn gewone gangetje. Boeren met ontbloot bovenlijf oogsten graan in hun gigantische, bloedhete pikdorsers, zonder daarover te zeuren. Wat dat betreft, zijn boeren, of het nu wijnbouwers in Zuid-Frankrijk of Hollandse graanboeren zijn, overal ter wereld hetzelfde: als het mooi weer is, wordt er gewerkt, hitte of geen hitte. Tijd genoeg om te rusten als het weer omslaat.

En de Hollandse ober, die gaat naarstig verder met zijn Belgische klanten de les te lezen. Ze moeten nou toch eens leren om de dagen te nemen zoals ze komen, want je kunt er toch niks aan veranderen. De Belgen laten zich niet onbetuigd, en plagen de Nederlander terug. Uiteindelijk betalen ze lachend de rekening en geven de ober een dikke extra. Waarop die roept dat ze gerust mogen blijven klagen over het weer, zolang ze maar gewoon hun typisch Belgische fooien blijven geven.

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Koens column: “De vrouw en haar kinderen vullen de kratjes met frambozen, maar het is niet om jam mee te maken …”
• Koens column: “Vakantie, dat is dingen doen waar je op dat moment zin in hebt, niet omdat je er tijd voor hebt”
• Koens column: “De man maakt luid misbaar, dat zo’n ‘wicht-zonder-rijbewijs’ niets op straat te zoeken heeft”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!