Koens column: “Als ouder van kinderen onder de zes val je in juli en augustus echt in een gapend gat”

Koen Strobbe (58) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Vreemd genoeg vind ik september één van de minst sympathieke maanden van het jaar, hoewel ik daar als volwassene geen objectieve reden meer voor heb. Ik denk dat het aan de algemene sfeer ligt, die september uitstraalt. Tijdens de zomermaanden hangt de familie meer aan elkaar, ontvang je vaker vrienden, leef je meer buiten en heb je het op het werk toch wat rustiger dan tijdens de rest van het jaar.

In september komt aan al die rust dan abrupt een einde. Het verkeer dikt opnieuw aan, er komt van alle kanten weer meer stress op je af en je voelt als ouder natuurlijk ook mee met je kind. Daarenboven kan de kleinste regenbui vanaf nu een vroege herfst inluiden. Kortom: ik ben geen fan.

“Als Ilse zegt hoe jammer ze het vindt dat augustus alweer voorbij is, schudt de moeder-van-drie heftig het hoofd”

Toch blijkt niet iedereen ongelukkig met het einde van de zomervakantie. Ilse en ik raken tijdens een wandeling aan de praat met een jonge moeder die een dubbele buggy voor zich uitduwt. Ik zie meteen dat de kindjes in de buggy een tweeling zijn. De meisjes lijken als twee druppels water op elkaar, met als enige verschil een rood haarspeldje in de blonde krullen van het ene en een groen in de haartjes van het andere.

Op één van de treeplankjes van de buggy staat nog een jongetje van een jaar of drie, dat ons met klinkende stem laat weten dat hij Sebastiaan heet. De moeder lijkt moe en is duidelijk blij dat ze eventjes kan blijven staan om een gesprek met ons aan te knopen. Als Ilse zegt hoe jammer ze het vindt dat augustus alweer voorbij is, schudt de moeder-van-drie heftig het hoofd. Voor haar is de zomer tergend traag voorbijgegaan en ze is dolblij dat haar oudste nu naar school kan en de tweeling terug naar de opvang.

Tijdens de afgelopen twee maanden was het voor haar man en haar een gigantische uitdaging om hun jobs te combineren met de zorg voor de kinderen. Uiteindelijk was de enige oplossing om niet samen met vakantie te gaan, maar elk afzonderlijk verlof te nemen, zodat zij in juli drie weken op de kinderen kon passen terwijl haar man werkte, en haar man dan drie weken hetzelfde deed in augustus.

Nog voor we iets kunnen vragen, begint ze uit te leggen hoe de situatie voor jonge ouders elk jaar erger wordt. Vroeger sloot de crèche twee of drie weken in de zomer, maar nu gaat die in juli en augustus zes weken dicht. Het heeft blijkbaar te maken met personeelsproblemen, maar de eigenares van de crèche geeft ook grif toe dat ze zélf gewoon naar meer work-lifebalans zoekt en dat ze voortaan de zomer vrij wil houden voor haar eigen familie. Ilse en ik knikken begripvol en vragen of de grootouders dan niet kunnen bijspringen.

De mama lacht groen en betoogt dat ook grootouders niet meer zijn wat ze vroeger waren. Tegenwoordig zijn ze alsmaar jonger en leiden ze zelf ook nog een heel actief leven. In haar geval zijn alle vier de grootouders nog aan het werk en gaan ze ’s zomers zélf op reis, waardoor op de kleinkinderen passen geen optie is. Eén week zijn de kinderen bij elk van de grootouderkoppels kunnen gaan logeren, meer niet. Ze neemt hen dat ook helemaal niet kwalijk, want uiteindelijk werken die mensen zich ook een heel jaar te pletter en hebben ze de rust in hun vakantie dringend nodig.

“Zodra ze naar de lagere school gaan, kun je ze in de zomer- en andere vakanties naar allerlei kampen sturen, maar vóór die leeftijd kun je gewoon nergens terecht”

Maar het maakt wel dat zij en haar man op het einde van augustus snakken naar de rust die september hopelijk zal bieden, met de regelmaat van het gewone leven die eindelijk terugkomt. De vermoeide mama zucht dat je als ouder met kinderen tussen nul en vijf à zes jaar echt in een gapend gat valt: níks is er voor hen voorzien. Zodra ze naar de lagere school gaan, kun je ze in de zomer- en andere vakanties naar allerlei kampen sturen, maar vóór die leeftijd kun je gewoon nergens terecht.

Als we weer verder wandelen, kijkt Ilse me aan en ik weet wat ze denkt: tegen de tijd dat Kwinten aan kinderen begint, hunkeren we misschien zelf ook naar de komst van september.

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Koens column: “Kwinten heeft een einde-vakantiedip, en ik weet precies hoe hij zich voelt”
• Koens column: “Belgen zijn levensgenieters, maar als het over het weer gaat, beginnen ze te zeuren”
• Koens column: “De vrouw en haar kinderen vullen de kratjes met frambozen, maar het is niet om jam mee te maken …”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!