Koens column: “Misschien is het makkelijker om je leeftijd naast je neer te leggen als je een perfect leven hebt?”

Koen Strobbe (58) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Ik heb veel bewondering voor mensen die totaal geen moeite hebben met ouder worden. Onlangs waren we bij vrienden en de vrouw des huizes, pas vijfenvijftig geworden, lachte haar verjaardag weg met de woorden dat ze eigenlijk heel haar leven nog geen seconde had stilgestaan bij haar leeftijd. In haar hoofd was ze nog altijd vijfendertig, en dat was het belangrijkste.

“Ik heb lang gedacht dat ouder worden zich inderdaad voor 95% tussen de oren afspeelt, maar ondertussen begrijp ik dat dat niet voor iedereen zo is”

Nu hoor je dat soort uitspraken wel vaker, maar bij veel mensen zeggen de ogen dan iets anders dan de mond, waardoor je je afvraagt of ze zich niet gewoon sterker willen tonen dan ze eigenlijk zijn. Vanzelfsprekend zie je dat laatste dan ook meer bij mannen (always the macho) dan bij vrouwen. Maar dus niet bij deze zelfzekere vrouw, waarvan het ‘zich goed in haar vel voelen’ letterlijk afspatte.

Zelf heb ik een ietwat dubbele relatie met de vorderende leeftijd. Ik heb lang gedacht dat ouder worden zich inderdaad voor vijfennegentig procent tussen de oren afspeelt, maar ondertussen begin ik te begrijpen dat dat niet voor iedereen zo is. Dat het misschien een stuk makkelijker is om je leeftijd naast je neer te leggen zolang alles goed gaat en je happy in een perfect leventje zit.

Maar hoeveel van ons hebben dat perfecte leventje nog? Ik ken leeftijdgenoten die helaas al hun partner verloren. Ik ken er die vreselijke tragedies meemaakten, zoals het verlies van een kind. En wat bijna iedereen kent die de kaap van de vijftig rondt, is natuurlijk het verlies van moeder en/of vader, of de stijgende zorg voor de bejaarde ouders. Probeer dan nog maar eens naast je neer te leggen dat het leven voor iedereen een voortschrijdende lijn is, mét een eindpunt dat je niet tegen kunt houden.

Ook in die ouderenzorg zijn er gradaties: mijn moeder is negentig. Ze heeft de afgelopen jaren zware gezondheidsproblemen gehad, maar is desondanks zielsgelukkig dat ze perfect helder in haar hoofd is en vlot met de iPad omgaat, waardoor ze dagelijks kan chatten met haar kinderen, vanuit haar eigen huis.

Een van mijn beste vrienden heeft het wat dat betreft veel zwaarder. Na onmenselijke inspanningen van heel zijn familie om moeder zo lang mogelijk thuis te laten wonen, is zij toch naar een gespecialiseerde instelling moeten gaan. Haar man, die nog perfect zelfstandig zou kunnen wonen, is haar uit liefde gevolgd. Elke keer weer probeert mijn vriend de pijn in zijn stem te verbergen, wanneer hij vertelt dat zijn moeder hem soms niet herkent. Probeer in dit soort situaties het tikken van de klok dan maar te ontkennen.

Aan jezelf merk je dat natuurlijk niet. Je kijkt elke ochtend in de spiegel en ziet dezelfde mens die daar gisteren ook stond. Dagen worden weken, weken jaren, enzovoort. Je glijdt vooruit, maar je spiegelbeeld blijft staan. Tot je naar zo’n reünie van vroegere klasgenoten gaat, of zelfs gewoon mensen terugziet die je (leve corona) een jaar of twee niet hebt ontmoet, dan zegt dat stemmetje in jou: ‘Hmm, die of die is toch wel écht serieus ouder geworden’. Zouden andere mensen dat dan ook van jou denken? Is die opmerking dat de tijd van je lijkt af te glijden gewoon maar als vriendelijk complimentje bedoeld?

Op het werk zijn veel collega’s jonger dan ik. En daar lijkt mijn ingesteldheid, dat je eigenlijk maar zo oud bent als je je voelt of gedraagt, te werken, want we schieten goed op en over leeftijd wordt er eigenlijk zo goed als nooit gepraat. Behalve als ik met een leeftijds- en lotgenoot bijvoorbeeld over de groep Talking Heads of een kaskrakerfilm als ‘Four Weddings and a Funeral’ begin te praten en er plots iemand zijn hoofd boven z’n scherm uitsteekt en zich luidop afvraagt waarover we het in hemelsnaam hebben. Dan wordt er wel eens een grapje over leeftijd gemaakt, en antwoorden we gevat dat dat waarover wij aan het praten zijn, niets voor kinderen is.

“Is die opmerking dat de tijd van je lijkt af te glijden gewoon maar als vriendelijk complimentje bedoeld?”

Anderzijds is alles sowieso relatief, want een prille twintiger die een tijdje stage liep bij ons, vertelde me dat zijn veertienjarige zus hem tijdens ruzietjes steeds vaker gewoon ‘Boomer’ noemt. Een lelijk woord dat onder mijn collega’s gelukkig nog niet is gevallen.

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Koens column: “Als ouder van kinderen onder de zes val je in juli en augustus echt in een gapend gat”
• Koens column: “Kwinten heeft een einde-vakantiedip, en ik weet precies hoe hij zich voelt”
• Koens column: “Belgen zijn levensgenieters, maar als het over het weer gaat, beginnen ze te zeuren”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!