Koens column: “Plots staat daar een man op zijn dak de code van zijn bankkaart te roepen”

Koen Strobbe (58) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

In deze digitale tijd springen er nog steeds veel mensen erg onvoorzichtig om met hun persoonlijke gegevens. Dat blijkt nog maar eens wanneer ik tijdens een fietstochtje een man op het platte dak van zijn garage zie staan, terwijl hij loeihard de code van zijn bankkaart in zijn gsm staat te schreeuwen.

Uit de context maak ik op dat zijn echtgenote ergens aan de kassa staat en de code is vergeten. Als ik om me heen kijk, zie ik mensen in de tuin, wandelaars op straat en heel wat andere fietsers. Er hoeft er maar één met slechte bedoelingen tussen te zitten en de man van het platte dak heeft een probleem.

“De man aan de kassa draaide het klaviertje naar zich toe en tikte de code in voor het vrouwtje”

Het doet me denken aan onze uitstap naar Zeeland, eerder deze zomer. Voor mij aan de kassa bij de plaatselijke supermarkt stond een vrouwtje van dik in de tachtig te twijfelen bij het klaviertje om de code van je bankkaart in te tikken. Na een tijdje vroeg de man die aan de kassa zat of ze misschien hulp nodig had. Ze knikte. Hij draaide het klaviertje naar zich toe en tikte voor haar de code in.

Toen ik aan de beurt was, vroeg ik verbaasd hoe het kwam dat hij haar code kende. Was hij misschien familie? De man schudde lachend zijn hoofd, stelde zich voor als de eigenaar en gaf me overschot van gelijk dat ik raar opkeek van wat ik zag. Maar vóór de oude dame hem haar code toevertrouwde, was de hele situatie nog veel gevaarlijker: ze had de code gewoon in viltstift op haar bankkaart geschreven. Toen de eigenaar dat zag, had hij alles uit de kast gehaald om haar te overtuigen dat wat ze deed erg gevaarlijk was, maar ze had gewoon haar schouders opgehaald. En de dame had geen familie meer, dus daar kon hij ook niet terecht met zijn bezorgdheid.

Aangezien zijn zaak nog zowat de enige plek was waar de vrouw inkopen deed, had hij dan maar aangeboden om de code voor haar bij te houden. Sindsdien hadden er nog een drietal andere ouderen hun code bij hem in bewaring gegeven. Hij had er zowaar klandizie door gewonnen. Toen ik mijn eigen aankopen betaalde, schaamde ik me bijna, omdat ik gewoontegetrouw het klavier met mijn hand afschermde terwijl ik mijn code intikte.

Als ik thuiskom, vertel ik Ilse hoe die man op het dak zijn code voor heel de buurt rondtoeterde. Zij begint spontaan terug over het oude vrouwtje in Zeeland en we hebben het erover hoe roekeloos sommige oudere mensen met hun digitale gegevens omgaan. Maar dan zeg ik haar hoe me opviel dat de man op het dak helemaal geen grijsaard was, maar dat ik hem ergens midden de veertig schatte, en dat dat gebrek aan digitaal besef dus geen exclusiviteit is van de derde leeftijd.

Ilse knikt. Bij de jongeren met wie ze werkt, gebeurt het ook steeds vaker: een van hen gaat ’s middags broodjes of snoep voor de groep kopen en krijgt van verschillende vrienden en vriendinnen hun betaalkaarten mee. Ze heeft al vaak gezien dat twee, drie jongeren de code van hun kaart met balpen op de arm schrijven van degene die naar de winkel vertrekt.

Misschien heeft het ermee te maken dat die kinderen denken dat ze geen groot risico nemen, omdat er op de kaart – waarop mama en papa voor het gemak het week- of maandgeld storten – sowieso niet heel veel geld staat geparkeerd. Maar toch: een goede leerschool is zoiets niet en voor je het weet, schreeuwen ze twintig jaar later hun geheime bankcode vanop het dak van hun garage de wijde wereld in.

“Een mens kan maar zoveel onthouden. Waardoor je je wisselende paswoorden dan maar begint op te schrijven in een boekje”

En hoe zijn we eigenlijk zelf? Hoe vaak gebruiken we niet hetzelfde paswoord voor tientallen websites of betaaldiensten? En hoeláng blijven we datzelfde paswoord gebruiken, terwijl we elke week wel ergens een expert horen vertellen dat je best om de zoveel maanden je paswoord verandert? Juist…

Ik geef graag toe dat dat voor mijzelf met luiheid te maken heeft. En ook met het feit dat een mens maar zoveel kan onthouden. Waardoor je je wisselende paswoorden dan maar begint op te schrijven in een boekje. En hoever ben je dan eigenlijk nog verwijderd van zo’n oud vrouwtje aan de kassa in een supermarkt in Zeeland?

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Koens column: “Ik zie beelden voor me van de kleine Eddy Merckx”
• Koens column: “Misschien is het makkelijker om je leeftijd naast je neer te leggen als je een perfect leven hebt?”
• Koens column: “Als ouder van kinderen onder de zes val je in juli en augustus echt in een gapend gat”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!