Libelle-columnist Koen Strobbe (56) is auteur en woont met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten in het zuiden van Frankrijk. In zijn wekelijkse column vertelt hij over zijn leven in ‘la douce France’.
Ook onder de Franse zon ontsnap je niet aan de typische zorgen die een ouder heeft. Zoals alle moeders en vaders zijn Ilse en ik al sinds Kwintens geboorte bezig met wat je ‘het beste voor je kind’ kunt noemen. In ons specifieke geval speelde integratie natuurlijk van bij aanvang een grote rol. Zo vonden wij het belangrijk dat Kwinten al goed Frans zou kunnen spreken als hij naar de kleuterklas ging en daarom brachten wij hem hij als peuter, hoewel dat niet echt nodig was, enkele halve dagen per week naar een Franse onthaalmoeder. En toen hij zes werd, kozen wij bewust voor een iets kleinere school, waarvan we gehoord hadden dat er een prima sfeer hing. Op tv en in de kranten zag en las je immers zoveel: kinderen die op jonge leeftijd gepest werden, er thuis niet over durfden te praten en helemaal dichtklapten.
Maar je kunt je kind niet tegen alles beschermen, de realiteit haalt je altijd wel ergens in. Dus ook in Kwintens school gebeurde wel het een en ander: een kindje dat door zijn ouders mishandeld werd, de dood van een meisje dat thuis het slachtoffer was geworden van een wurgspel met vriendinnetjes. Met andere woorden: je oogappel ziet en hoort véél meer dan je eigenlijk zou willen.
Gelukkig hebben wij de goede Franse gewoonte aangenomen om veel en lang aan tafel te zitten, waardoor je vanzelf heel veel met elkaar praat. Dus hebben wij als ouders nooit geforceerd naar het juiste moment moeten zoeken om ‘aan voorlichting’ te doen, maar verliep dat soort gesprekken meestal heel spontaan.
“Zoals voor elke ouder was het confronterend om het met je kind over dingen als pedofilie of erger te hebben. Het voelde aan alsof je zelf zijn onschuld brak”
Zodra Kwinten min of meer zelfstandig via zijn pc of gsm online begon te gaan, hebben wij hem dus heel open en direct verteld dat niet iedereen met de beste bedoelingen op het internet zit en dat een dertienjarig meisje uit Avignon in de realiteit net zo goed een veertigjarige man uit pakweg Canada kan zijn. Zoals voor elke ouder was het confronterend om het met je kind voor de eerste keer over dingen als pedofilie of erger te hebben, het voelde aan alsof je zelf zijn onschuld brak.
Ondertussen is Kwinten vijftien en kijkt hij al enkele jaren elke dag met ons mee naar het journaal op Eén of VTM, dat we via satelliet makkelijk kunnen volgen. Iedereen die regelmatig naar het nieuws kijkt, weet dat daar genoeg dingen getoond en gezegd worden om alle aspecten van voorlichting die een tiener nodig heeft aan bod te laten komen. Kwinten weet dus tegen wil en dank perfect wat virtuele stalking of sexting inhouden.
Het grappige is dat onze zoon vaak de indruk geeft dat híj́ het is die zijn ouders wil beschermen en niet omgekeerd, want toen ik hem een jaar geleden voorzichtig vroeg of het hem weleens overkomen was dat een vriendinnetje bijvoorbeeld voorstelde om elkaar online wat bloot te laten zien, lachte hij die opmerking weg met de woorden dat wij niet alles moesten geloven wat er op tv kwam.
Maar hoe luchtig hij er toen ook over deed, hij had ons gesprek wel stevig in zijn oren geknoopt, want toen onlangs plots de ‘blote-flieter-avonturen’ van een aantal BV’s in het nieuws aan bod kwamen, gaf hij mij een por in de zij en sneerde: “Wel, wel: had jij mij niet verteld dat dit soort dingen enkel tieners overkwam?”
“Niet alleen tieners,” zei ik met lichte plaatsvervangende schaamte, “voorál.”
“Dit geloof je toch niet.” Kwinten was duidelijk niet van plan om los te laten. Een ‘volwassen’ stem imiterend ging hij verder: “Hebben die gasten dan geen ouders gehad die hun het abc van het internet hebben leren kennen?”
Ik gaf een beetje tegengas en merkte op hoe nog maar eens duidelijk werd dat er op domheid geen leeftijd staat. Maar ik zei natuurlijk ook dat dat voor die BV’s en hun familie heel erg pijnlijk was.
Daar wilde hij wel inkomen, en hij was het ermee eens dat het hier om een streng te bestraffen misdaad ging, maar bovenal primeerde toch dat typische monkellachje van een vijftienjarige: “Hoe dom kun je als volwassene zijn?”
LEES MEER VAN KOEN STROBBE:
- Comme chez Koen: “De Franse romantiek heeft een zoveelste slachtoffer gemaakt”
- Comme chez Koen: “Ik weet nog hoe onze zoon pas kon lopen en vrolijk in de zon tussen de wijnranken huppelde”
- Comme chez Koen: “Natuurlijk hebben die vrienden uit België gelijk: wij zijn gelukzakken”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!