Comme chez Koen: “llse en ik durven al eens zwalpen tussen het rotsvast geloof in onze zoon en het angstige besef dat er zoveel mis kan gaan”

Libelle-columnist Koen Strobbe (56) is auteur en woont met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten in het zuiden van Frankrijk. In zijn wekelijkse column vertelt hij over zijn leven in ‘la douce France’.

Onlangs kreeg ik een mail in mijn bus van de grote baas van Life360, dat is zo’n app die er op je gsm voor zorgt dat iedereen van je gezin, of een groep vrienden, exact weet waar wie zich wanneer bevindt. De CEO maakt zich zorgen, want blijkbaar is er een hele hoop tieners online campagne tegen zijn bedrijf aan het voeren, omdat die kids zich door hun ouders bespied voelen.

Zelf gebruiken wij de app ook, sinds we ons op een dag zorgen maakten omdat Kwinten langer dan normaal met zijn mountainbike wegbleef en we ons realiseerden dat wij er geen idee van hadden hoe we hem zouden kunnen vinden als hij op een van de smalle Franse bergwegjes een ongeluk zou krijgen. Maar ook zonder drama’s kan zo’n app nuttig zijn: sinds we hem hebben, weet ik altijd perfect wanneer ik de aardappelen aan de kook moet brengen wanneer Ilse van haar job op weg naar huis is.

“Zeg eens: voel jij je door ons gecontroleerd omdat wij Life360 op je gsm hebben geïnstalleerd?” vraag ik aan Kwinten.

“Eh, niet echt” klinkt het, maar als ouder weet je meteen wat zo’n aarzeling betekent.

“Niet echt, in de zin van dat je toch geen keuze hebt, of omdat je het meent?” dring ik aan.Kwinten legt zijn gsm aan de kant en zegt plagend: “Jij hebt zeker ook die mail gekregen? In ons Whatsapp-groepje is hij momenteel redelijk trending.”

“Dus jullie zijn er wel degelijk mee bezig?” Hij haalt zijn schouders op en zegt: “Dat hangt ervan af. Ikzelf heb niet de indruk dat jij en mama willen controleren waar ik uithang, maar er zijn jongens en meisjes in mijn klas die écht wel elke avond rekenschap moeten afleggen van waar zij geweest zijn, en met wie. Dus dat zijn natuurlijk niet echt fans van dit soort apps.”

“Vind je het dan een goede zaak wat die baas voorstelt: namelijk de app zo te veranderen dat kinderen de exacte plaats waar zij zich bevinden vager kunnen houden?”

Kwinten haalt zijn schouders op en lacht.

“Wat?” vraag ik en hij zegt: “Dat is een maatregel voor dummies, want als je een beetje handig bent, kan je zoiets zelf ook wel regelen.” Hij lacht schaapachtig en voegt eraan toe: “Wat ik dus niet doe hé, … maar ik zou het wel kunnen.”

Het heeft wel iets grappigs, je vijftienjarige zoon zo te zien grijnzen, met een blik van ‘jullie zijn brave ouders, dus ik wil het jullie niet te moeilijk maken’. Maar tegelijk dringt het besef tot mij door dat kind-zijn (en dus ook ouder-zijn) op tien, twintig jaar tijd enorm hard veranderd zijn.

“Zelf was ik niet de gemakkelijkste tiener, maar hoe hard we ook rebelleerden: we bleven kinderen die weinig vat hadden op de wereld van volwassenen”

Zelf was ik zeker niet de gemakkelijkste tiener, maar wat er ook gebeurde, hoe hard we ook rebelleerden: we bleven kinderen die weinig vat hadden op de wereld van de volwassenen. Terwijl de kids van vandaag er in slagen om een miljoenenbedrijf op de knieën te krijgen wanneer hen iets niet bevalt.

Moet je daar als ouder bang voor zijn? Ik denk het niet. Maar je moet er wel rekening mee houden dat de kinderen van deze tijd op een andere manier behandeld willen worden dan die in ‘onze’ tijd. Empowerment heet dat…

Veel ouders in onze omgeving doen daar moeilijk over of zeggen een beetje lacherig dat de kids van nu best wat minder noten op hun zang zouden mogen hebben en wat meer presteren in plaats van álles beter te weten en voortdurend te klagen. En uit die gesprekken blijkt dat sommige ouders nog veel verder gaan dan het plaatsen van zo’n locatie-appje op de gsm van hun kroost: er zijn er die van op hun pc zelfs elke boodschap meelezen die hun kind krijgt of verstuurt.

Ilse en ik durven best ook wel zwalpen tussen rotsvast geloof in onze zoon en het angstige besef dat er zoveel mis kan gaan. Maar we geloven wel dat die technologische snufjes niet dé oplossing zijn: een kind heeft geen big brother nodig, maar ouders. En natuurlijk zijn er regels. Een daarvan is dat de gsm in de woonkamer blijft liggen als Kwinten gaat slapen. Maar hoewel wij zijn code kennen, zijn wij nog nooit gaan kijken naar de berichtjes die ’s avonds nog binnenkomen. Wij hoeven ook niet alles te weten. De wetenschap dat we hem kunnen helpen als hij eens in de gracht sukkelt, volstaat.

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• De nieuwjaarsbrief van columnist Koen
• Comme chez Koen: “Het is traditie dat alle inwoners naar de ‘kerststal’ bij de burgemeester thuis komen kijken, met een drankje en een hapje”
• Comme chez Koen: “Groot was mijn verbazing toen Marceline deze keer zélf mee wou gaan naar de supermarkt”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!