Comme chez Koen: “Een anti-blafband is het werktuig van een luie hondenbezitter. Wees liever een baasje met verantwoordelijkheidszin”

Libelle-columnist Koen Strobbe (56) is auteur en woont met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten in het zuiden van Frankrijk. In zijn wekelijkse column vertelt hij over zijn leven in ‘la douce France’.

Dat eerste lentegevoel is elk jaar uniek. Soms is het een bloesemgeur die je van zon en terrasjes doet dromen, soms het geluid van zingende vogels, maar bij mij is het dit jaar het weerzien met Bébé, de grote witte Pyrenese berghond die heel ons dorp kent.

In de winter houdt zijn baas Bébé op het gesloten erf, waarschijnlijk omdat hij bang is voor jagers. Dan zien we de hond niet, maar we horen hem wel als hij met zijn zware geblaf wandelaars of auto’s ‘begroet’.

Maar nu hebben we hem al weken niet meer gehoord, waardoor Ilse, Kwinten en ik bang zijn dat er hem iets overkomen is. Want de voorbije winter was de honden van ons dorp niet goed gezind: Rüdiger, de Duitse zwarte labrador legde het loodje en de mechelaar die vorig jaar nog de hond van de ex-notaris zwanger maakte, werd aangereden door een halvegare met een quad.

Ik ben dan ook blij als ik Bébé plots languit in het zonnetje voor onze poort zie liggen. Ik pak een hondenkoekje en haast me naar buiten. Daar springt de hond blij tegen me op, maar in plaats van zijn gebruikelijke luide groet klinkt er slechts zacht gejank. Als ik hem aai, zie ik een kleine plastic pastille aan zijn halsband, waarop een logootje met een bliksem staat.

Dát is dus de reden dat we je niet meer horen, denk ik bezorgd: ze hebben je zo’n anti-blafspul omgehangen, waardoor je elke keer als je blaft een stroomstoot door je keel gejaagd krijgt.

“Kom, we gaan een eindje wandelen”, zeg ik tegen de hond en hij volgt mij kwispelend het bos in. Zodra we een eind van het dorp verwijderd zijn, maak ik zijn halsband los. Bébé is een slimme hond en het duurt niet lang of hij durft enthousiast blaffen naar een konijn dat van onder een struik tevoorschijn schiet. Even later is hij weer helemaal zijn luide zelf. Ik hou zijn halsband in mijn hand en als hij op een gegeven ogenblik luid blaft terwijl hij naast mij loopt, gaat er een nijdige stroomstoot door mijn vingers die tot in mijn elleboog zindert. Ondertussen geniet de hond van elk blafje dat hij in het bos ongestraft ten beste kan geven.

“Telkens als Bébé blaft, krijgt hij een stroomstoot door zijn keel. Ik maak zijn halsband los en stel hem minder gevoelig in”

Dit doet me denken aan een nieuw wetsvoorstel. Het is pompeus zoals alleen de Fransen dat kunnen en wordt la protection du patrimoine sensoriel de la France genoemd. Ofwel: het beschermen van het zintuiglijke erfgoed. Het komt erop neer dat boze stadsbewoners (waarmee de Zuid-Fransen altijd de Parijzenaars bedoelen) niet meer kunnen gaan klagen over het kraaien van een haan, het tsjirpen van krekels, of het gekwaak van padden en kikkers in hun achtertuin. Je hebt waarschijnlijk zelf al wel de verhalen gehoord of gelezen van ‘rijke buitenverblijvers’ die bij de burgemeester gingen eisen dat de kerkklok niet meer mocht luiden, of die de haan van de buren het zwijgen wilden opleggen. Haan Maurice, wier koppige baasje zich niet door een toerist liet doen en naar de rechtbank trok, werd er zelfs wereldberoemd door.

Maar ik bedenk dat honden niet tot het ‘zintuiglijke erfgoed’ behoren en dat foltertuigen als de halsband die ik in mijn handen hou bijgevolg door niemand verboden worden. Terwijl het toch tegennatuurlijk lijkt om een hond het blaffen te verbieden. Waarmee ik niet wil zeggen dat het luid blaffen van een hond niet stoort, en dat mensen evenveel recht hebben om te slapen als een hond recht heeft om te blaffen.

Maar daar bestaan oplossingen voor: zorg dat je hond ’s nachts ergens binnen kan slapen, en dat hij niet hele dagen alleen in de tuin moet doorbrengen. Met andere woorden: wees een baasje met verantwoordelijkheidszin. Dit soort halsbanden is het werktuig van een luie hondenbezitter.

Wanneer we thuiskomen, zoek ik snel op het internet naar de handleiding van de antiblaf-pastille. Ik stel de halsband wat minder gevoelig in, zodat Bébé toch nog een beetje kan blaffen. Met wat geluk heeft zijn eigenaar niks door en mag de hond voortaan gewoon zo rondlopen.

Als ik naar binnen ga, blaft Bébé mij ten afscheid nog eens na. In zijn hondenstem hoor ik een zweem van dankbaarheid.

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Comme chez Koen: “Onze dorpsgenoot Jamie kocht een droomkasteeltje, tot bleek dat het in landbouwgebied lag en hij het moest afbreken”
• Comme chez Koen: “Ik vraag mij af wat iemand bezielt om dertig jaar tegen zijn zin ergens te blijven wonen, gewoon om voet bij stuk te houden.”
• Comme chez Koen: “Dat spuitje is veel meer dan zomaar een inenting. Het is een pure dosis hoop”
  

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!