Comme chez Koen: “‘Je weet toch dat wijn in een bloedhete auto geen goed idee is?’, probeer ik nog een laatste keer”

Libelle-columnist Koen Strobbe (57) is auteur en woont met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten in het zuiden van Frankrijk. In zijn wekelijkse column vertelt hij over zijn leven in ‘la douce France’.

Elk jaar in augustus vindt in Uzès een groots wijnfeest plaats. Voor de wijnboeren is het een van de laatste weekends voor de jaarlijkse oogst weer met volle geweld losbarst.
Ze maken er plezier onder collega’s en proberen er ook nog een flink stuk van hun voorraad aan de talrijke toeristen te slijten.

Mark en Brigitte, een koppel dat vroeger weleens in onze B&B te gast was, zijn ook dit jaar weer van de partij en hebben ons voor de gelegenheid een belletje gegeven. Het wordt een blij weerzien, bij een glas wijn op een houten bankje onder een rij schaduwrijke platanen. Wat verderop klinkt het metalen ketsen van petanqueballen in het boulodrome van Uzès. Na een halfuurtje kijkt Mark op zijn horloge. “Wat denk je Brigitte: zullen we er eens aan beginnen?”

Ilse en ik weten wat dat betekent. Mark laadt steevast zijn uit de kluiten gewassen break-van-de-zaak tot de nok vol met wijndozen. Vroeger deed hij dat vooral met ónze wijn, maar nu we die niet meer maken, moet hij zich naar eigen zeggen met andere wijn behelpen.

“Mark is het type koper dat niet kan wachten als hij de buit voor het grijpen heeft”

Vandaag is het echter uitzonderlijk warm, en dat wil in deze streek wat zeggen. Ik weet dat Marks auto ergens op een plein in de volle zon geparkeerd staat. “Zou je dat wel doen?” vraag ik voorzichtig. “Je bent toch nog een aantal dagen in de streek, dus je kunt perfect de wijnen híér proeven, maar ze morgen of overmorgen bij de wijnboer zelf gaan halen. Aan de prijs verandert dat niets.”

Maar Mark is het type koper dat niet kan wachten als hij de buit voor het grijpen heeft. “We zijn hier nu toch, dus het is eens zo makkelijk om alles meteen in de auto te laden.” “Je weet toch dat wijn en een bloedhete auto niet goed samengaan?” probeer ik nog eens. Mark wil niet luisteren. Hij bestelt aan diverse stands zijn dozen wijn en gaat dan zijn auto halen om ze in te laden.

Wat later vertrekken hij en Brigitte met de nieuwe wijnvoorraad naar hun chambres d’hôtes. “Denk je dat hij ten minste zo slim zal zijn om de wijn daar ergens in een kelder of zo te zetten?” vraagt Ilse met een bedenkelijk gezicht. We kennen allebei het antwoord: hij zal gewoon nog dagenlang rondrijden met de wijn in zijn bloedhete auto.

“Mark belt me op: er is iets mis met de wijn. De kurken steken boven de rand uit en hij smaakt anders”

Toen we onze B&B nog hadden en het koppel bij ons logeerde, liet Mark de wijnen die hij elders kocht ook altijd in zijn auto staan, hoewel ik hem aanbood om ze in onze koele wijnopslagplaats te bewaren tot ze terug naar België zouden rijden. “Veel te veel gehannes, dat in- en uitladen”, klonk zijn devies toen.

Een kleine week later zitten we in de tuin als plots Aimé aan het poortje opduikt, met een krat vol pepers, tomaten en courgettes. Op het ogenblik dat Aimé er even bij komt zitten om een glaasje pastis mee te drinken, rinkelt mijn telefoon: het is Mark. Er is iets mis met de wijn die hij op de Foire aux Vins in Uzès heeft gekocht: de kurken steken een halve centimeter boven de rand uit en de wijn smaakt anders dan hij zich van tijdens het proeven herinnert.

Ik vertel hem dat dat is wat warmte met een vloeistof doet: ze zet uit en drukt de kurk omhoog. En zijn immense voorraad wijn mag hij nu ook wel binnen het halfjaar opdrinken, want op veel bewaarpotentieel hoeft hij niet meer rekenen. Maar Mark is doof voor mijn verklaring van zijn probleem.

“‘Je zou toch denken dat hij zijn lesje geleerd heeft’, zegt Ilse, maar ze weet net zo goed als ik dat Mark hier volgend jaar opnieuw staat met zijn auto”

“Dat heb je met Zuid-Franse wijnen,” sakkert hij aan de andere kant van de lijn, “met een wijn uit Bordeaux heb ik zoiets nog nooit aan de hand gehad.” “Dat komt wellicht omdat je je bordeauxwijnen nooit zelf gaat halen, maar ze bij de wijnzaak in België koopt, waar ze via een professioneel transport werden geleverd”, probeer ik voorzichtig.

“Je zou toch denken dat hij ondertussen zijn lesje geleerd heeft”, zegt Ilse wanneer ik opleg, maar ze weet net zo goed als ik dat Mark hier volgend jaar opnieuw zal staan met zijn auto. De oude Aimé is zoals steeds nieuwsgierig, en als ik hem vertel waarover het gesprek ging, zegt hij gewichtig: “Ah, je hebt van die mensen die nooit uit hun fouten leren.” Alsof hij Aimés punt wil onderstrepen, begint op dat ogenblik ergens in de buurt luid een ezel te balken.

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Comme chez Koen: “Als de musette weerklinkt, krijgen zelfs de oudjes van het dorp hun elastieken benen terug”
• Comme chez Koen: “Volgens de vriend zijn mensen die met gas barbecueën pretbedervers”
• Comme chez Koen: “Dorpshond Bébé is dood. Gevonden in een stropersklem. Het dorp is verdrietig en boos”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!