Koens column: “Op ons scherm zien we een witte puppy. ‘Zeg hallo tegen de nieuwe Bébé’, glundert Aimé”

Koen Strobbe (57) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Op een wat beverig beeld zien we een glunderende Aimé en Marceline verschijnen. Zoals altijd heeft het wat voeten in de aarde gehad om met onze ex-buren te kunnen videochatten, want Aimé was ‘weer vergeten hoe het werkte’. Gelukkig hebben de oudjes ook nog een gewone telefoon, dus heb ik hen gebeld en stap voor stap uitgelegd hoe ze het beeld op hun gsm aan de praat konden krijgen.

Maar nu zien we ze dus op hun bankje: zalig ontspannen rimpelgezichten, bruingebrand door de Franse nazomerzon. Aimé begint meteen een lange lijst groenten en fruit op te noemen die we gemist hebben nu we weg zijn. Je blijft de indruk krijgen dat hij en Marceline eigenlijk een beetje lastig zijn omdat we hen verlaten hebben.

“Voor Aimé lijkt het onmogelijk dat er íéts op deze wereld bestaat waarin Frankrijk niet de beste is”

“Hoe doet Kwinten het ginder op school?” Je zou denken dat we met de grootouders aan het babbelen zijn in plaats van met vroegere buren. “Het is aanpassen, hè,” zeg ik, “hier en daar moet hij leerstof inhalen die hij in Frankrijk nog niet had gezien, maar op andere vakken ligt hij voor.” “Inhalen?” vraagt Aimé met een ongelovige grijns op zijn gezicht. Voor hem lijkt het onmogelijk dat er íéts op deze wereld bestaat waarin Frankrijk niet de beste is. Onlangs vroeg hij nog met ingehouden adem hoe het hier met de gezondheidszorg was: alsof we naar een ontwikkelingsland verhuisd waren.

“Hoe is het trouwens met je suiker, Marceline?” vraagt Ilse, maar Aimé snijdt haar de pas af met een ongeduldig wegwerpgebaar, alsof hij vindt dat het videogesprek al lang genoeg geduurd heeft en hij wil afdrukken. Maar dat blijkt slechts schijn. Plots gooit hij de gsm in Marcelines schoot en terwijl we op ons scherm enkel het ruitjesmotief van een schort zien, horen we hem op de achtergrond geestdriftig roepen: “Wacht, ik wil jullie iets tonen!”

“Marceline lacht: ‘Ik wist niet wat er gebeurde: mijn knorrige oude ventje dat plots de hond miste die hij dagelijks vervloekte’ “

Na wat gestommel en het open- en dichtgaan van een deur is Aimés stem terug. “Komaan vrouw, hier is het te doen, pak de telefoon en richt hem op mij.” Een seconde later smelten Ilse en ik weg: Aimé houdt een poezelig witte puppy in zijn handen en zwaait met een pootje van het dier naar de camera. “Et voilà, zeg maar eens dag tegen de nieuwe Bébé!” roept hij triomfantelijk. “Is het een echte Pyrenese berghond, net zoals de oude Bébé?” vraag ik. “Reken maar! Ik ben er helemaal voor naar Avignon moeten gaan met de bus!”

Marceline lacht sappig: “Ik wist niet wat er gebeurde: mijn knorrige oude ventje dat plots sentimenteel werd en de hond miste die hij al die jaren dagelijks minstens een keer vervloekte omdat hij tegen hem opsprong.” “Dus binnenkort hebben de kinderen weer een vaste compagnon als ze naar het bushokje wandelen?” “Geen denken aan.” Aimé wordt plots heel ernstig. “Dit wordt een huishond. Ik zal er elke dag mee gaan wandelen, maar wél aan de leiband. Stel je voor dat er hem iets overkomt…”

“Aimé staat op de lijst voor twee nieuwe heupen, maar hij wil niet dat mensen het weten, omdat ze anders gaan denken dat hij oud wordt”

Marceline gniffelt: “Hoor hém. Als dat beestje een loebas wordt zoals zijn voorganger, dan gaat de hond met Aimé wandelen, niet andersom.” “Ach vrouwmens,” gromt Aimé speels beledigd, “in tegenstelling tot de oude, krijgt deze hond een ópvoeding. Je zult wel zien.” Als Aimé het hondje terug naar binnen brengt, fluistert Marceline vlug: “Wat een zotte beslissing ook alweer van hem. Als dat maar goed afloopt. Stel je voor dat de hond Aimé ergens diep in het bos in de gracht doet vallen…”

Ze kijkt vluchtig achter zich en voegt er dan nog snel aan toe: “Hij staat op de lijst voor twee nieuwe heupen, waarschijnlijk is de operatie zo rond de kerstperiode, maar hij wil niet dat mensen het weten, omdat ze anders gaan denken dat hij langzaam oud wordt.” Er komt een diepe frons op haar voorhoofd. “Met die revalidatie en zo: wie gaat er dan voor de hond zorgen?”

“Dan springen we in de auto en halen hem voor een paar maanden naar hier!” Ik kijk met grote ogen naar Ilse en haar wilde plannen. Op dat ogenblik ploft Aimé terug op het bankje naast Marceline. “En, is er hier ondertussen nog iets interessants verteld?” “Ilse en Koen willen Bébé weleens een bezoekje komen brengen”, floept Marceline eruit. “Maar niet met kerst,” reageert Aimé meteen, “want, eh… dán past het niet.”

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Koens column: “Iedereen is zo hartelijk dat zelfs een bezoekje aan de slager me een vakantiegevoel bezorgt”
• Koens column: “Ik heb onderschat hoeveel mensen Libelle lezen. Iedereen wil weten hoe het met ons gaat”
• Comme chez Koen: “Voor Ilse, Kwinten en mij was het… onze laatste zomer in la douce France'”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!