Koen Strobbe (57) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Ik wandel met Kwinten door het bos als hij mij plots vraagt of wij ons 2021 en zijn naweeën later zullen herinneren als de donkerste periode uit ons leven. Eigenlijk denk ik bij mezelf: jongen, prijs je gelukkig als je in je hele verdere leven niets ergers gaat tegenkomen dan dít, maar dat zeg je natuurlijk niet tegen je zoon. We hebben het wel over het feit dat zijn overgrootouders en grootouders nog oorlogen hebben doorstaan en dat ook de niet zo heel verre geschiedenis best wel erg donkere tijden heeft gekend.
Maar dan stuur ik het gesprek naar een plezieriger onderwerp en vraag wat voor hem dan wel de plezantste ogenblikken uit zijn leven-tot-nog-toe zijn geweest. Zonder aarzelen begint hij over zijn prilste herinneringen in Frankrijk, toen hij met Ilse en mij door de wijngaarden tjokte en af en toe een tros druiven in het mandje legde. “En op de tractor zitten, of achteraan meerijden in de aanhangwagen. Of de boomhut die we samen timmerden in die alleenstaande appelboom!”
Als ik een paar uur later thuis aan de computer zit te tikken, vraag ik mij af wat ik zelf eigenlijk de gelukkigste tijd van mijn leven vind. Natuurlijk denk ook ik meteen terug aan mijn kindertijd. Alle dagen ravotten in dichte Duitse bossen (mijn vader was militair bij het Belgisch leger in Duitsland), met de onvoorwaardelijke liefde van twee ongelooflijk toffe ouders erbovenop.
En later mijn studententijd in Leuven, waar ik mijn beste vrienden leerde kennen, die zoveel jaar later nog steeds mijn allerbeste vrienden zijn. En ik had niet gedacht dat ik dat ooit zou zeggen, maar eigenlijk behoort zelfs mijn eerste job bij een grote krantenuitgever tot die zalige herinneringen. Maar hét topmoment was natuurlijk het ogenblik dat ik Ilse leerde kennen, en al die mooie jaren die sindsdien al volgden, met de geboorte van Kwinten die ons leven compleet maakte.
“Aan die goede periode tijdens de twee laatste jaren van mijn humaniora ging eerst een relatief donkere vooraf”
Dan schiet er mij plots een tijd te binnen waar ik al heel lang niet meer bij had stilgestaan, maar die misschien wel de belangrijkste schakel is in wie ik uiteindelijk geworden ben: de twee laatste jaren van mijn humaniora. En ja, aan die goede periode ging eerst een relatief donkere vooraf.
Toen ik twaalf was en naar het eerste middelbaar moest, konden mijn ouders, die nog twaalf maanden in Duitsland vastzaten, niet anders dan mij voor een jaar naar een internaat in België sturen. Dat was, naar mijn jonge maatstaven toen, de hel. Ik kwam uit een ander land, tussen allemaal nieuwe gezichten, in een streng regime terecht en aardde maar moeilijk in de groep. Dat zich vreemd voelen bleef de volgende jaren duren, ook al omdat wij ver van de school woonden en ik daardoor buiten de schooluren nauwelijks sociale contacten had.
Toen de meeste van mijn schoolgenoten naar de Chiro, de Scouts, de voetbalclub enzovoort begonnen te gaan, keek ik daar ook verlangend naar uit, maar durfde ik geen poging te wagen om erbij te horen. Met andere woorden: ik was goed op weg om een eenzaat te worden.
“Het zelfvertrouwen dat ik tijdens die zomer met Geert herwon, heeft een impact gehad op alles wat ik nadien heb gedaan”
Tot de zomer aanbrak waarin ik zestien was en ik door toeval in contact kwam met Geert, een leeftijdsgenoot van een andere school die gigantisch populair was bij mijn eigen klasgenoten en… de meisjes van het dorp! De hele zomervakantie nam Geert mij op sleeptouw en zoog mij als het ware mee het sociale leven in. Plots had ik vrienden, vriendinnetjes en genoot voor het eerst sinds lang weer volop van het leven. Het zelfvertrouwen dat ik toen herwon, heeft – daar ben ik nu zeker van – een impact gehad op alles wat ik nadien heb gedaan.
Na enkele jaren zijn Geert en ik uit elkaar gegroeid. Zoals dat gaat, zat daar ook een meisjesgeschiedenis voor iets tussen, maar de eigenlijke reden was toch gewoon dat we totaal verschillende interesses kregen en elk onze eigen weg gingen. Het maakt de cirkel mooi rond dat ik nu, door het gesprek met mijn eigen zoon die ongeveer even oud is als ik toen, herinnerd word aan het enorme belang van die oude vriendschap. Dus Geert, mocht je dit lezen: een gigantisch grote dank u!
LEES MEER VAN KOEN STROBBE:
- Koens column: “De man van de bank is toondoof voor mijn hint naar wat meer beleefde afstand”
- Koens column: “Op ons scherm zien we een witte puppy. ‘Zeg hallo tegen de nieuwe Bébé’, glundert Aimé”
- Koens column: “Iedereen is zo hartelijk dat zelfs een bezoekje aan de slager me een vakantiegevoel bezorgt”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!