Koens column: “Het voelde zo bevrijdend om dat uurwerk af te leggen en te doen alsof tijd geen rol meer speelde”

Koen Strobbe (57) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Ten huize Ilse en Koen heerst er niet echt een grote traditie in het geven van overdreven geschenken aan elkaar. Kleine dingen, dat wel: af en toe een bloemetje, een lekkere fles wijn of iets anders alledaags, zonder directe aanleiding, gewoon omdat we elkaar graag zien. Maar voor de ‘grote momenten’ passen we liever. Ach, we leven in tijden dat een mens sowieso gewoon alles meteen koopt als hij het nodig heeft, dus de meeste cadeaus zijn per definitie overbodig, vinden Ilse en ik.

En wat doe je met al die overbodige rommel? Juist, ja: die komt ergens in een kast terecht. Tot de kasten uitpuilen en je weer een nieuwe kast moet kopen. “Een kast: dat is nog eens een praktisch cadeau”, zei ik onlangs tegen Ilse, toen we ons een weg door een of ander Ikea-doolhof baanden.

Voor zoon Kwinten maken we natuurlijk heel graag een uitzondering, want de lach op het gezicht van je kind bij het openen van een geschenkverpakking is voor elke ouder sowieso al het grootste cadeau. En ook voor andere mensen kopen we graag geschenken: niets is zo leuk als een blij gezicht. Maar niet voor onszelf dus. Waarschijnlijk uit een soort nuchterheid die is blijven hangen van de tijd dat we met de wijngaard begonnen en letterlijk elke euro in de wijnstokken en de infrastructuur staken. De Vlaming en zijn droom: je kent dat wel.

Deze kerst komt er voor mij echter wél een cadeau, en wel een smartwatch. Nochtans herinner ik me nog goed hoe we twintig jaar geleden naar Frankrijk vertrokken en mijn polshorloge in een schuif verdween om er al die tijd niet meer uit te komen. Ik weet nog hoe bevrijdend het voelde om dat uurwerk af te leggen en voortaan te doen alsof tijd geen rol meer speelde in ons leven.

Sindsdien keek ik zelfs een beetje meewarig naar sommige B&B-gasten die – druk druk – rondliepen met een joekel van een luxe-uurwerk om de pols en het niet konden laten om tegen de andere gasten op te scheppen over de prijs van hun kleinood. “Het zijn net slaven die trots zijn op hun eigen slavenarmband”, fluisterde ik dan tegen Ilse.

“‘We zijn nog geen halfjaar terug in België en je wilt alweer een uurwerk dragen’, plaagt Ilse”

Op een avond tijdens het gastendiner betrapte ik er een gast eens op dat hij, geloof het of niet, een hele rij uurwerken op tafel had uitgestald. Hij bood ze aan de andere gasten te koop aan, terwijl hij hun trots vertelde dat hij één keer per jaar op vakantie naar Egypte ging en steevast een koffer vol ‘dure’ nepuurwerken meebracht uit de woestijn om zo zijn vakantie terug te verdienen.

“We zijn nog geen halfjaar terug in België en je wilt alweer een uurwerk dragen”, plaagt Ilse als ik haar vertel dat ik graag zo’n smartwatch zou willen kopen. “Ja, maar: dat is niet meer hetzelfde als vroeger, hè. Het is veel meer dan een uurwerk: je kunt er muziek mee beluisteren, mee telefoneren, sms’en, je bioritme volgen, zelfs je sportprestaties.” “Dus je kunt er eigenlijk net hetzelfde mee doen als met je gewone gsm?”, is haar droge antwoord, waarop ik natuurlijk enkel een beetje dwaas ja kan knikken.

Gelukkig is er Kwinten die in de bres springt. Naar ik vermoed niet echt voor mij, maar meer vanuit zijn grenzeloze enthousiasme omtrent alles wat technologie en gadgets betreft. Hij wil direct weten welk merk en model ik ga kopen en begint er vervolgens alles over op te zoeken op het internet. Ik denk dat hij bijna nog harder uitkijkt naar dat horloge dan ikzelf. Misschien is hij ook gewoon slimmer dan ik, en gaat hij ervan uit dat ik dat kleinood sowieso niet lang zal dragen, wegens te zwaar om de pols, te opzichtig enzoverder, en dat hij het dan met veel plezier van me mag overnemen.

Hoe dan ook is het even wachten op het slimme horloge, want het model is pas uit en er zit enige levertermijn op. Maar als de smartwatch eindelijk in de bus zal vallen, zal ze toch nog lekker even in haar doosje blijven zitten. Want ik mag dan misschien niet de grootste cadeau-fan zijn, zo ben ik dan weer wel: áls er een cadeau komt, moet je het op het juiste ogenblik opendoen. En dat is op kerstavond, onder de kerstboom.

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Koens column: ” ‘Zouden we een echte zetten of een plastic exemplaar?’ Ilse vraagt het me elk jaar opnieuw”
• Koens column: “‘Mag ik als oma ook nog een eigen leven hebben?’ zucht de dame in de supermarkt”
• Koens column: “Het was altijd Kylian geweest als er kattenkwaad was uitgehaald. En die krijgt nu de huissleutel?”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!