Koens column: “Het bangst waren we voor Kwinten, maar hij vindt het keileuk hier”

Koen Strobbe (57) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Toen we beslisten om terug te keren naar België wisten we dat we heel veel gingen winnen, maar ook dat er van alles verloren zou gaan. We wonnen de nabijheid tot onze familie en vrienden, al plukken we daar voorlopig, omwille van de gekende omstandigheden, nog niet echt de vruchten van, het plezier van het dagelijkse leven hier en het terugvinden van onze roots. We missen natuurlijk ook dingen, zoals de oneindige rust, ons hechtere gezinsleven, het mooie weer en de grenzeloze natuur.

Maar als er één ding is dat elke twijfel wegneemt over onze terugkeer, is het wel het nieuwe leven van zoon Kwinten. Terwijl we misschien juist dáár het bangst voor waren: hoe zou een tiener die nooit iets anders had gekend dan het rustige Zuid-Franse platteland zich aanpassen aan het veel drukkere België? Maar het antwoord is even eenvoudig als fantastisch: zijn ‘integratie’ verloopt ongelooflijk vlot.

“Je ziet aan alles dat Kwinten hier nog gelukkiger is dan hij in Frankrijk al was”

We hadden er voordien nooit echt bij stilgestaan, maar het feit dat we hier in België met zovelen op een erg kleine oppervlakte leven, heeft naast meer drukte ook veel voordelen: in Frankrijk woont iedereen zo ver van elkaar, dat Kwinten buiten de schooluren eigenlijk weinig klasgenoten zag. Terwijl hij hier meteen enkele klasgenoten vlakbij had wonen. Ook de school ving hem schitterend op, waardoor de overgang van het Franse systeem naar het Belgische tot nu toe zo goed als rimpelloos verloopt. Je ziet aan alles dat hij hier nog gelukkiger is dan hij daar al was.

Zoals bij alle ouders, is de toekomst van je kind ook voor ons het allerbelangrijkste. In Frankrijk worstelden Ilse en ik eigenlijk al jaren met een soort schuldgevoel omtrent die toekomst. Zou hij daar op het Franse platteland wel een opleiding krijgen die goed genoeg was om later alle studiekeuzes te kunnen maken die hij wilde? Want ja: wij hadden die keuze dankzij onze eigen ouders wél gehad, en wij hadden er zelf voor gekozen om op een bepaald moment onze goede jobs achter te laten en voor meer levenskwaliteit onder de zon te kiezen.

Maar Kwinten? Drongen we hem door in Frankrijk te leven niet ongewild een toekomst met minder keuzemogelijkheden op? Natuurlijk stonden daar ook heel veel positieve dingen tegenover, zoals het feit dat hij van kleins af aan nooit naar de crèche of naar de opvang is moeten gaan en dat we er van het ontbijt tot het slapengaan altijd allebei voor hem waren. Hij kon ook opgroeien in een volmaakt rustige omgeving, zonder fileleed en ochtendstress. Toen we dus uiteindelijk de knoop doorhakten om terug te komen, deden we dat niet alleen uit zorg voor hém, maar ook om er meer voor onze eigen ouders te zijn, die wat extra helpende handen goed konden gebruiken.

Toen september er aankwam, was het voor Kwinten best wel even slikken, al dat aanpassen. Hij had voor een aantal vakken wat achterstand weg te werken, er was de stress om ‘de nieuwe’ te zijn tussen allemaal onbekenden én de dagelijkse trip naar school verliep plots een stuk minder ‘luxueus’. In Frankrijk brachten we hem immers altijd met de auto en hier moest hij plots met de fiets naar school. Door weer en wind, acht kilometer heen en acht kilometer terug.

“Op de eerste nieuwe schooldag zagen we hem met een bang hartje vertrekken. Wat als het tegenviel?”

Dat van die fiets hebben we bewust gekozen. Want hier in België viel het ons op hoeveel hij achter zijn computer zit en hoe weinig beweging hij daardoor in de frisse buitenlucht geniet. Die dagelijkse fietstrips zijn dus een ideale vorm van beweging die een opgroeiende zestienjarige echt nodig heeft. Op die eerste nieuwe schooldag zagen we hem met een bang hartje vertrekken. Wat als het tegenviel? In Frankrijk had hij nooit problemen gehad, behalve dan dat hij het onderwijs doorgaans ‘erg saai’ vond.

Ons laatste greintje twijfel over de keuze om terug te komen viel na enkele weken weg. Het was eind september. Hij kwam thuis en toen Ilse hem vroeg hoe het op school was geweest, verscheen er een brede smile op zijn gezicht. En voor het eerst sinds hij naar school ging, hoorden we hem zeggen: “Keileuk, we hebben vandaag ongelooflijk interessante dingen geleerd.”

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Koens column: “Als Ilse de naam ‘Bébé’ uitspreekt, houdt de hond z’n kop scheef en kijkt me aan zoals alleen een hond kan kijken”
• Koens column: “Kikkererwten die duizenden kilometers naar hier worden vervoerd, is dat dan ecologisch?”
• Koens column: “Ons nieuw gemeentehuis heeft een aanraakschermpje en een ‘procedure’ vóór je geholpen wordt”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!