Koens column: “Elke liefde is een loterij. Maar de kans om te winnen, blijft nog altijd veel groter dan de kans dat het misloopt”

Koen Strobbe (57) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Tijdens onze twintig jaar in Frankrijk hebben Ilse en ik heel wat ‘grote’ Vlaamse televisiemomenten gemist, die een blijvende stempel gedrukt hebben op het leven van onze vrienden en kennissen. Toen we pas terug in België waren, misten we dan ook weleens de boot als iemand voor de grap ‘steenkolenengels’ begon te praten en met een grotesk West-Vlaams accent verwees naar de reeks ‘Eigen Kweek’.

“Als kind maakten films waarin een gezinsleven naar de haaien ging me doodsbang”

Ondertussen zijn we flink bezig om die culturele achterstand in te halen en zo hebben we vorig weekend op Netflix gretig de reeks ‘De Twaalf ’ verslonden. Tijdens het kijken, geven Ilse en ik graag commentaar op wat we zien, en soms drukken we daarvoor midden in de uitzending even op stop. Bij ‘De Twaalf’ raakt ons vooral die ene vrouw met haar twee kindjes, vertolkt door Maaike Neuville, van wie de man een echte huistiran is. Door de afleveringen heen stevent zij rechtstreeks op een scheiding af.

Als kind maakten films waarin een gezinsleven naar de haaien ging me doodsbang. Nachten kon ik ervan wakker liggen. Nochtans had ik zelf geen enkele reden om bang te zijn, want mijn ouders waren het meest liefdevolle koppel ter wereld. Maar ja: televisie, met z’n overdreven scenario’s van ruw geweld en getier, van uiteengereten relaties en kinderen die in pleeggezinnen belandden: op de een of andere manier was het allemaal erg traumatiserend. En hoewel je op je weg naar volwassenheid dat soort kinderlijke angsten vergeet, blijven sommige gevoelens toch plakken.

“Je zult maar kind zijn in zo’n verscheurd gezin”, zegt Ilse, als we na de laatste aflevering de tv uitklikken. “Of je zult maar de vrouw of de man zijn in zo’n gebroken koppel”, voeg ik eraan toe. Want wie in zijn eigen vriendenkring rondkijkt, ziet dat er bij een scheiding meestal wel iemand van het koppel is die ‘de scheiding liever wil dan de andere’. En wees eerlijk: vaak stel je je als neutrale toeschouwer de vraag: hebben ze het wel hard genoeg geprobeerd?

“Ik denk dat het iets met een fundamentele persoonlijke instelling te maken heeft, die diep in me zit: als je aan iets begint, zet je door”

Dat is dan een vraag waarvoor je jezelf meteen op de vingers tikt, want jij bent het niet die in die situatie zit, jij bent het niet die dat leven leeft, dus jij kunt niet oordelen over hun beslissing om ermee te kappen. Ik denk dat het iets met een fundamentele persoonlijke instelling te maken heeft, die diep in me zit: als je aan iets begint, zet je door. Als er problemen zijn, los je die op. Opgeven is mislukken en mislukken doe je niet. Die gedachte zal ongetwijfeld ook wel heel erg mannelijk zijn.

Maar hoe ver ga je in zo’n gedachte? Een vriend heeft me ooit verteld dat hij zijn kinderen niet graag zou zien trouwen met een partner die uit een gebroken gezin komt. Toen ik hem zei dat ik dat niet begreep, antwoordde hij: “Zo iemand heeft the way out gezien en zal veel sneller de handdoek in de ring gooien als er problemen opduiken, in plaats van naar oplossingen te zoeken.” Ik vroeg hem of hij die gedachte dan niet oneerlijk vond, omdat je als kind daarin toch geen keuze hebt. Maar zijn argument was dat hij vaststelde dat heel veel mensen die in zijn omgeving uit elkaar gingen zelf ook uit een gebroken gezin kwamen.

Nochtans, als ik mijn eigen kennissenkring overloop, wordt snel duidelijk dat het absurd is om een constante te gaan zoeken in dit soort tragedies. Ik ken minstens evenveel mensen die uit elkaar gaan en van wie een van de partners zelf ook uit een gescheiden gezin komt, dan dat ik er ken die, net omdat ze thuis gezien hebben hoe het misliep, extra hard hun best doen om hun huwelijk te doen slagen.

En dan nog: zelfs al zou je een soort ‘voorspelbaar gedrag’ kunnen ontdekken wat het lukken of mislukken van een huwelijk aangaat, kun je je dan voorstellen dat je je eigen kind op basis daarvan zou afraden om te trouwen met de liefde van haar of zijn leven? Want wat is de volgende stap: allerlei genetische ziektes gaan opsporen en op basis daarvan ‘een match’ bepalen? Uiteindelijk is elke liefde een loterij die niet te sturen valt. Maar de kans om te winnen blijft nog altijd veel groter dan de kans dat het misloopt.

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Koens column: “In Frankrijk ving hij schorpioenen. Hier staart Kwinten een halfuur naar een egel in het gras”
• Koens column: “We hebben mensen gekend die ‘voor een weekje’ terug naar België gingen, en nooit nog terugkeerden”
• Koens column: “We missen Kwinten in de zetel, naast ons”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!