Koens column: “De grote vraag die vrouwen zich stellen, is: kúnnen mannen luisteren?”

Koen Strobbe (57) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Ilse en ik zitten gezellig op de sofa. Terwijl ik een boek lees, scrolt zij op haar smartphone. Plots geeft ze me een duwtje en begint hardop te lezen. Haar ironische lachje voorspelt weinig goeds. “Onderzoek aan de universiteit van Indiana toont ook dat mannen anders luisteren dan vrouwen. Vrouwen gebruiken beide kanten van de hersenen en mannen maar één kant!” Ze legt haar gsm weg en kijkt me triomfantelijk aan.

Ik schiet in de lach. Gisteravond hebben we het een uur lang over mijn luistervaardigheid gehad. Terwijl Ilse me iets vertelde, was ik dromerig in de roman blijven hangen die ik aan het lezen was. En dat heb ik mogen bekopen. Of het mij dan niet interesseerde, wat ze aan het vertellen was? Of ik mijn boekje echt geen twee minuten aan de kant kon leggen? Ilse heeft zo haar eigen opvattingen over mijn gebrekkige talent om te luisteren, en dat van mannen in het algemeen. En als ik haar vriendinnen hoor praten, of hier en daar iets in een tijdschrift lees, staat ze met die mening niet alleen.

Waarschijnlijk heeft ze zelfs gelijk: vrouwen zijn sneller één en al oor als iemand een gesprek wil aanknopen, terwijl mannen het daar moeilijker mee hebben. Hebben we het niet allemaal al eens meegemaakt dat we wakker schieten bij een zinnetje als ‘ Het is toch waar, vind je ook niet? ’, en dan met onze mond vol tanden staan? De grote vraag die vrouwen zich dan stellen, is: kúnnen mannen überhaupt luisteren? Echt luisteren? Want horen, is niet hetzelfde als luisteren…

“Een man is doorgaans meer gebaat bij de korte versie van een verhaal. De essentie”

Ik begrijp Ilses punt. Maar het is niet dat mannen het niet kúnnen. Een man is doorgaans gewoon meer gebaat bij de korte versie van een verhaal. De essentie. En misschien, heel misschien, zijn mannen in een gesprek ook iets sneller afgeleid door hun eigen gedachten. Dat zou kunnen. “Weet je wat het is,” zegt Ilse, “voor de gemiddelde man is luisteren: horen wat er precies gezegd wordt. Voor vrouwen daarentegen betekent luisteren dat je vooral ook kunt horen wat de ander níét zegt.”

Ik denk na over die diepzinnigheid. Natuurlijk klopt dat. Natuurlijk zijn de meeste vrouwen veel empathischer dan de meeste mannen, en leeft de gemiddelde man zich minder makkelijk in in de problemen van iemand anders. Dat heeft ongetwijfeld met opvoeding te maken, en als het dat is wat het verschil definieert, is er zeker hoop op beterschap, want de verschillen qua opvoeding tussen jongens en meisjes zijn heel hard aan het vervagen.

“Als je een conversatie met reizen zou vergelijken, dan is voor veel vrouwen de reis zélf het belangrijkst, terwijl voor de meeste mannen de bestemming het meest relevant is”

“Weet je,” plaag ik Ilse terug, “als je een conversatie met reizen zou vergelijken, dan is voor veel vrouwen de reis zélf het belangrijkst, terwijl voor de meeste mannen de bestemming het meest relevant is.” Ilse lacht en vraagt me waar ik zo’n onzin nu weer gelezen heb. Ik antwoord dat het toch waar is, dat vrouwen doorgaans graag langer en meer vertellen dan mannen en dat ik heus niet de enige ben die dat vindt. “En daarenboven,” plaag ik, “zodra we ergens in een groep zitten, kan ík dan weer beter luisteren dan jij.” “Oh, daar is hij weer,” lacht ze, “je gaat toch weer niet over je ‘ derde oor’ beginnen?”

Over dat fameuze derde oor las ik onlangs iets in een interview met een beroemde schrijver, die perfect een gesprek kan aangaan met mensen en tegelijk ook meeluisteren met een discussie die verderop aan de gang is. Het had iets te maken met een hoge mate van concentratievermogen, dus ik was trots dat ik dat ook kan. Daar is toen de hele avond mee gelachen en Ilse en Kwinten plaagden me dagen later nog met mijn derde oor.

Volgens Ilse moest ik dat dan maar eens extra gaan gebruiken om de dingen te onthouden die ze me vroeg en die ik vervolgens gewoon niet deed. Kwinten moest ik er herhaaldelijk aan herinneren dat hij ook een man is. Van hem verwachtte ik wat meer solidariteit bij het verdedigen van ons geslacht. Toen ik de volgende dag naar de supermarkt ging en iets heel belangrijks voor hem moest meebrengen, riep hij me na: “Niet vergeten hé, papa: knoop het tussen je drie oren.”

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Koens column: “Elke liefde is een loterij. Maar de kans om te winnen, blijft nog altijd veel groter dan de kans dat het misloopt”
• Koens column: “In Frankrijk ving hij schorpioenen. Hier staart Kwinten een halfuur naar een egel in het gras”
• Koens column: “We hebben mensen gekend die ‘voor een weekje’ terug naar België gingen, en nooit nog terugkeerden”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!