Koen Strobbe (57) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Vandaag zat ik na lange tijd nog eens een halfuurtje op Facebook. Er woedde een discussie over een bistro die in een of ander gidsje een slechte kritiek had gekregen. De uitbaatster bleek daar niet gelukkig mee. Volgens haar was haar nederige zaak het summum van culinair genot, en was de kritiek erop louter en alleen op racisme en vooroordelen gebaseerd. Ai, ai, dacht ik, dit wordt smullen.
En ja hoor: het regende reacties van mensen met een mening. Onder hen zaten er zelfs die effectief al eens in het pand waren gaan eten. Daarvan vond een deel dat het er lekker was, en de kritiek dus ongegrond, maar anderen konden zich perfect vinden in het negatieve oordeel dat het gidsje had gegeven.
“Ik moet eerlijk bekennen dat ik het zelfs soms ook moeilijk heb met dat overdreven woke zijn van sommige mensen”
En om het geheel nog smeuïger te maken, dook er een zekere Hermine op, die zich als moderator van de discussie opwierp en bij elke negatieve commentaar iets schreef in de trant van: “Ja, maar jij heet Helena, dat zegt al genoeg over jou. Jij weet niet wat discriminatie is, dus jij hebt geen recht van spreken.” Waarop die Helena dan antwoordde: “Oei, de ‘woke-gestapo’ is gearriveerd, ik ben hier weg.” Geen fan van ‘woke’, dus.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het zelf soms ook moeilijk heb met dat overdreven woke zijn van sommige mensen. In principe bedoelen ze het goed, natuurlijk, en die woke-beweging is eigenlijk de turbo-versnelling voor dingen die dringend moeten veranderen in onze samenleving.
Hoelang zijn we het er al niet over eens dat je mensen niet moet afrekenen op hun kleur, afkomst, geslacht of seksuele voorkeur, maar op hun kwaliteiten? We zijn daar als maatschappij al minstens dertig jaar mee bezig. En toch stijgen er vanop de voetbaltribunes nog steeds oerwoudgeluiden op, of wijzen allerlei studies uit dat mensen met een vreemd klinkende naam moeilijker een huurwoning of job vinden dan anderen.
Je kunt dus niet beweren dat die wokers geen punt hebben. Dat hebben ze wél, maar wat velen onder hen dan weer niet hebben, is enige zin voor relativering. Lang geleden was er een krant die als slogan had: schop de mensen een geweten. Dat vat zowat samen wat de wokebeweging nu aan het doen is: ze schopt letterlijk overal tegenaan om duidelijk te maken dat we allemáál fout bezig zijn.
En daar wringt voor mij het schoentje. Ze zijn zo druk bezig met schoppen dat het lijkt alsof helemaal niets aan onze manier van leven nog goed is. Woke zijn ontspoort hoe langer hoe meer van een vrome religie naar een dolgedraaide sekte. De slinger is totaal de verkeerde kant uit geslagen. Als je bij socialmediadiscussies over allerlei vormen van ongelijkheid een béétje blijft doorlezen, kom je heel snel terecht bij reacties als: ‘Jij moet zwijgen, jij hebt geen recht van spreken want jij hebt géén problemen, het gaat gewoon te goed met jou.’
“Woke zijn ontspoort hoe langer hoe meer van een vrome religie naar een dolgedraaide sekte”
Het is een boutade, ik weet het, maar als ik zoiets lees, krijg ik de indruk dat een heleboel mensen helemaal niks meer mogen zeggen of denken. Dat het hebben van een mening vanaf nu exclusief voorbehouden is aan mensen die ergens slachtoffer van zijn. Ik wil niet overdrijven, maar misschien merk je dat ik er toch wat kregelig van word. Natuurlijk begrijp ik dat de manier waarop we generaties lang Sinterklaas hebben gevierd, voor mensen met een donkere huidskleur als pijnlijk werd ervaren. En ik ben blij dat we, na jarenlang ongevoelig met minderheden en kwetsbare groepen te zijn omgegaan, daar nu veel secuurder in zijn.
Maar dat wil niet zeggen dat ik geen afwijkende mening meer mag hebben of dat die mensen, die zo tegen het vakjesdenken zijn, mij wél in een vakje mogen duwen. Kwinten, die met zijn zeventien jaar zowel zijn papa begrijpt als de mensen over wie ik het heb, leest geïnteresseerd mijn tekst mee en geeft me een schouderklopje. “Je hebt natuurlijk gelijk, hé papa,” zegt hij, “maar op dit moment zijn we nog altijd een grote achterstand in aan het halen. Laat die slinger maar gewoon even doorslaan. Op termijn komt hij vanzelf wel weer terug.”
LEES MEER VAN KOEN STROBBE:
- Koens column: “Ik word vijf keer doorverbonden voor de verbinding doodleuk verbroken wordt”
- Koens column: “In plaats van kattendrolletjes vinden we nu een dode muis of vogel op ons terras”
- Koens column: “De echte reden dat ik Kwinten bij regenweer naar school breng, is een stemmetje dat zegt: wat als er iets gebeurt?”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!